του Ηλία Φιλιππίδη
Υπάρχουν πολλά είδη μουσικής. Η πιο γνωστή βέβαια είναι η μουσική των ήχων. Εννοούμε τη μουσική των μουσικών οργάνων. Υπάρχει όμως και η μουσική της φύσεως. Εκτός από τα πουλιά είναι απόλαυση και η μουσική των κυμάτων. Μπορούμε επίσης να μιλάμε και για τη μουσική των συναισθημάτων. Επειδή όμως είμαι κοινωνιολόγος και όχι μουσικός ή ψυχολόγος, θα προσέθετα και ένα άλλο είδος μουσικής: τη μουσική της ποιότητας.
Εντάσσω την ποιότητα στα είδη μουσικής, διότι η ποιότητα διαθέτει μία πολύ διακριτή κλίμακα τονικών διαβαθμίσεων. Άλλο πράγμα είναι να είσαι πολυτραυματίας ή από κορωνοϊό στην εντατική, άλλο πράγμα να έχεις πέσει σε αφασία ή παράλυση, άλλο πράγμα να σέρνεσαι, άλλο να περπατάς, άλλο να τρέχεις και άλλο να πετάς.
Η Ελλάδα ως κράτος, ως κοινωνία και ως πολιτισμός απλώνεται σε τρία ποιοτικά επίπεδα:
α) Ως αποικία χρέους βρίσκεται έγκλειστη για 99 χρόνια σε καθεστώς μνημονιακής επικυριαρχίας, που είναι ένα σύγχρονο Στρατόπεδο Συγκεντρώσεως του νέου ολοκληρωτικού Άξονα Γερμανίας, Τραπεζοκρατίας και ΝΑΤΟ. Αυτό το καθεστώς θεσμοποιημένης, σαρωτικής και μακροπρόθεσμης αφαιμάξεως του παραγωγικού πλούτου της χώρας μας έχει πάρει πιστοποίηση ως οικονομικό θεραπευτήριο για την ανόρθωση της οικονομίας, ως κέντρο αποτοξινώσεως από παραισθησιακές αντιλήψεις (π.χ. πατριωτισμός, έθνος, δημοκρατία, σοσιαλισμός) αλλά και ως κέντρο γερμανικού σωφρονισμού, αναμορφώσεως και παραδειγματισμού, από τον πλέον «αντικειμενικό» οίκο αξιολογήσεως, ο οποίος ακούει στο όνομα «Διεθνείς Αγορές».
β) Ως κοινωνία βρισκόμαστε σε μία κατάσταση παραλύσεως από ένα μίγμα κλονισμού, απογοητεύσεως, αμηχανίας, αβουλίας, μοιρολατρίας, ελλείψεως αυτοπεποιθήσεως, εγκαρτερήσεως αλλά και βουβής και καταπιεσμένης οργής, ειδικά μετά το Δημοψήφισμα του 2015.
γ) Ως πολιτισμός. Υπάρχουν διάφορα είδη πολιτισμού: ο πολιτιστικός της εικόνας και της ψυχαγωγίας, ο στοχαστικός και ο αξιακός. Τα κοινωνικά μας αντισώματα προσπαθούν να βρουν διέξοδο μέσω πολιτιστικών δράσεων, εννοείται και αλληλεγγύης. Όμως ο στοχαστικός και αξιακός πολιτισμός μας εξακολουθούν να παρασύρονται από τη δίνη της παρακμής και της αμηχανίας και δεν μπορούν ακόμη να βρουν τη δύναμη για την αναγκαία αναστροφή. Μία βασική αιτία γι’ αυτό είναι ο κατακερματισμός των αντιστασιακών δυνάμεων του Λαού μας. Ούτε ο πατριωτικός και δημοκρατικός χώρος ούτε η ανεξάρτητη αριστερά μπόρεσαν να δημιουργήσουν ευρύτερα τόξα συνεργασίας, τα οποία να επιδρούν στη συλλογική συνείδηση του λαού μας.
Δεν είναι προβληματικό μόνο το παρόν αλλά και το μέλλον μας. Η μόνη πρόβλεψη που μπορούμε να κάνουμε, είναι ότι θα σερνόμαστε για τα επόμενα 50 χρόνια και αυτό στην καλύτερη περίπτωση.
Εάν θέλουμε να «τρέξουμε», ακόμη και να «πετάξουμε», η πρώτη προϋπόθεση είναι η δημιουργία ενός Νέου Ελληνικού Διαφωτισμού με πρωτοβουλία ενός δημιουργικού πυρήνα διανοήσεως.
