Η υπόθεση Γεωργούλη απορροφά μεγάλο μέρος της δημοσιότητας και του πολιτικού(;) διαλόγου τις τελευταίες μέρες. Ξεχνιέται όμως πως είναι μία ακόμα «παρέμβαση» εκ Βρυξελλών, δηλαδή από κύκλους της ευρωκρατίας με συγκεκριμένους στόχους. Εκ των οποίων ο πιο ορατός είναι το κόντεμα των δύο μεγάλων κομμάτων, η δημιουργία όρων για γενικότερες διευθετήσεις (κυβερνήσεις συνεργασίας). Επιπλέον, θα χρησιμοποιηθεί πολλαπλά η «ευρωβουλευτική ανυποληψία» για να απαξιωθεί περισσότερο η Ελλάδα στον σχεδιασμό μιας νέας «εποπτείας», και της «συνεννόησης» με την Τουρκία. Θυμίζουμε ότι η υπόθεση των υποκλοπών, με την οποία παρενοχλήθηκε ο Μητσοτάκης, από εκεί τροφοδοτήθηκε. Ακολούθησε η υπόθεση Καϊλή, και τώρα η υπόθεση Γεωργούλη, που φέρνει σε δύσκολη θέση τον ΣΥΡΙΖΑ (ο Γεωργούλης είναι απλώς ένας μεζές, ένας μικρός μεζές, που όμως εξυπηρετεί προς το παρόν το κόντεμα του ΣΥΡΙΖΑ).
Εν τέλει, μονιμοποιείται μια μέθοδος «δικαιωματική» για την εκκαθάριση τοπίου, την προώθηση σχεδιασμών και την αλλαγή συσχετισμών. Μια καταγγελία για παρενόχληση, κακοποίηση ή βιασμό, «τελεσιδικεί» πριν καν αρχίσει μια κανονική διαδικασία έρευνας, και οπωσδήποτε πριν υπάρξει νομική απόφαση. Ο «δικαιωματισμός» εξελίσσεται σε μέθοδο «πολιτικής» εκκαθάρισης. Μοιάζει να λύνονται έτσι ανταγωνισμοί και να προωθούνται επιδιώξεις. Η «μέθοδος» μάς έρχεται από την Αμερική, και έχει ρίζες: για όποιους θυμούνται, από την εποχή Κλίντον και το σκάνδαλο Λεβίνσκι, μέχρι πρόσφατα με τη δίωξη Τραμπ (για να μην ξεχνάμε και πώς αλλάζουν χέρια ΜΚΟ και οι περιουσίες τους, όπως έγινε με την υπόθεση της «Κιβωτού του Κόσμου»…).
Στρώνεται κάπως έτσι και ο δρόμος προς τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Μητσοτάκης και Τσίπρας σχετικά αποδυναμωμένοι ή και όμηροι αποκαλύψεων και σκανδάλων. Αυτή τη φορά ο μπαλαντέρ Ανδρουλάκης δεν θίγεται, αλλά του έχουν κρατημένα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, νοιώθοντας την πίεση, για ξεκάρφωμα βγαίνει με γραμμή «καμία ανοχή σε θέματα έμφυλης βίας ή παρενοχλήσεων», δείχνοντας ότι δεν μπορεί να αντέξει στις πιέσεις που στήνονται. Το «δικαιοσύνη παντού» τον ενοχοποιεί, και οφείλει να καταπιεί τη μεθόδευση.
Φυσικά έρχονται στην επιφάνεια και μερικά άλλα ζητήματα: Πρώτον, τι κάνει αυτό το Ευρωκοινοβούλιο και οι σχεδόν 60 χιλιάδες πολυπράγμονες ευρωβουλευτές, υπάλληλοι, σύμβουλοι, λομπίστες και λοιποί που «εργάζονται» στις Βρυξέλλες κοροϊδεύοντας τον κόσμο; Το Ευρωκοινοβούλιο δεν έχει καμία δικαιοδοσία: όλα τα αποφασίζει η Κομισιόν. Όμως τα μέλη του απολαμβάνουν παχυλότατους μισθούς, νομιμοποιώντας ένα συγκεντρωτικό γραφειοκρατικό μηχανισμό, την Ε.Ε. και τον αντιλαϊκό της ρόλο. Δεύτερον, το λόμπινγκ είναι η κύρια ασχολία πολλών εκ των 60 χιλιάδων που αναφέραμε, και αυτό φάνηκε περίτρανα με την υπόθεση Κατάρ (και την ιταλο-ελληνική ανάμιξη). Εξίσου περίτρανα φάνηκε πως, μετά την «αναταραχή», όλοι αποφυλακίστηκαν (έστω με βραχιολάκι). Τρίτον, στην ελληνική περίπτωση ξεχωρίζουν τα κριτήρια με τα οποία επιλέγονται οι ευρωβουλευτές (αθλητές, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι κ.λπ.) όπως και η ενεργός ανάμειξη σε κομπίνες και άλλες θεάρεστες πρακτικές: έχει ζητηθεί η άρση ασυλίας τριών ευρωβουλευτών (Καϊλή, Σπυράκη, Γεωργούλη), ο Λαγός είναι ήδη στη φυλακή, ενώ το όνομα του κ. Αβραμόπουλου, πρώην επιτρόπου της Ε.Ε., αναφέρθηκε για τους μισθούς που έπαιρνε από τη συμμετοχή του σε ΜΚΟ.
Μήπως όλα αυτά σημαίνουν αδιαφορία για το τι ακριβώς έγινε στην υπόθεση Γεωργούλη; Καθόλου! Αλλά παράλληλα δεν αποδεχόμαστε το υποκριτικό «καμία ανοχή», δεν αποδεχόμαστε να καλύπτει όλο το φάσμα της ειδησεογραφίας αυτό το ζήτημα και να θάβονται όλα τα άλλα. Δεν είναι δυνατόν να ακούμε μπούρδες για το πώς ένοιωσε η Καϊλή όταν αποφυλακίστηκε, ή τι είχε το χριστουγεννιάτικο μενού της στη φυλακή, ή ότι… «βγήκε με ψηλά το κεφάλι»! Διότι κάτι πολύ σάπιο υπάρχει και στο βασίλειο των Βρυξελλών, και αφορά πολύ περισσότερα από το τι κάνει ο κ. Γεωργούλης και η κα Καϊλή. Το «σάπιο» αφορά έναν ολόκληρο θεσμό και οργανισμό που οργανώνει την πανευρωπαϊκή λιτότητα, εφαρμόζει μνημονιακές τιμωρητικές πολιτικές, υποστηρίζει και ενισχύει την καταστολή απέναντι σε όλα τα μεγάλα κινήματα, προωθεί και ενισχύει τη ΝΑΤΟϊκή πολιτική και τον πόλεμο στην Ουκρανία κ.ο.κ.
Αλήθεια, τρώτε «λαχανάκια» Βρυξελλών; Μήπως είναι στο «καλάθι του νοικοκυριού» κι αυτά;
