Του Σταμάτη Μαυροειδή
Ας μας επιτραπεί μια διαπίστωση που πιθανόν να γενικεύει άρα να αδικεί εν μέρει. Τα τελευταία πέντε χρόνια η Ελλάδα δεν κυβερνιέται. Τόσο η σημερινή όσο και οι δύο προηγούμενες κυβερνήσεις εγκλωβίστηκαν σε μια παραλυτική, χωρίς αποτέλεσμα διαπραγμάτευση με τους δανειστές, αφήνοντας την εσωτερική διακυβέρνηση στην τύχη της. Η όχι ασήμαντη διαφορά ανάμεσά τους, είναι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου και ο ΣαμαροΒενιζέλος υπέγραφαν σχεδόν εθελόδουλα, συμφωνίες που τους υπέβαλλαν οι ξένοι, πριν μάλιστα… προλάβουν να διαβάσουν το περιεχόμενό τους, ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα μοιάζει πιο επιφυλακτική με τις υπογραφές ή όταν τις βάζει φροντίζει να κινείται πίσω από μια αμφίσημη ασάφεια, που η μέχρι στιγμής ανάγνωσή της μόνο δημιουργική δεν αποδεικνύεται για το λαό και τη χώρα.
Συνεχίζουμε, λοιπόν, πέντε χρόνια τώρα, να ζούμε έναν πολιτικά πυκνό -καταπώς λένε- χρόνο και συνάμα εφιαλτικά παγωμένο ως προς την ενέργεια και τη δυναμική του στο εσωτερικό κοινωνικό πεδίο. H αλήθεια είναι ότι η κατάσταση που παρέλαβε η νέα κυβέρνηση δεν ήταν εύκολη. Η οικονομική ασφυξία, η παγίδευση, ο εκβιασμός, η υποταγή, η ταπείνωση, αλλά και η πιθανή ανατροπή της, ήταν οργανικά μέρη του σχεδίου των δανειστών. Παρά ταύτα, ο κίνδυνος και η ευκαιρία συνυπήρχαν ισοδύναμα… Αντί, λοιπόν, να επενδύσει στην ευκαιρία που σημαίνει να απευθυνθεί εξαρχής στην κοινωνία ζητώντας έμπρακτη στήριξη, εξάντλησε την πολιτική της δυναμική ακολουθώντας το γνώριμο βηματισμό του φθαρμένου πολιτικού συστήματος, αναγορεύοντας την διαπραγμάτευση σε μοναδικό ουσιαστικό της μέλημα.
Η υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ προς την κοινωνία δεν ήταν μια καλύτερη διαπραγμάτευση· ήταν η ακύρωση της πολιτικής των μνημονίων, το τέλος του κοινωνικού πένθους, η επαναφορά της συλλογικής αξιοπρέπειας και της αυτοπεποίθησης, η ανάταξη του παραγωγικού δυναμισμού των πολιτών, η επιστροφή της δημοκρατίας. Αυτήν την ανάταξη υπόσχονταν οι «μισές» σελίδες του προγράμματος της Θεσσαλονίκης και το σύνολο των δημόσιων εκφωνήσεων του σημερινού πρωθυπουργού και των προβεβλημένων στελεχών του κόμματος. Το αποτέλεσμα, αφού η πολιτική απ’ αυτό κρίνεται, στο ήδη διανυμένο τετράμηνο της αριστερής(;) διακυβέρνησης είναι σχεδόν μηδενικό.
Αν θέλουμε, λοιπόν, να μη μιλάμε για χαμένο τετράμηνο αλλά για μια ακόμη χαμένη τετραετία θα πρέπει τώρα να τεθεί και να προετοιμαστεί το ζήτημα συνολικής διεξόδου για τον τόπο και τους ανθρώπους του. Ο πλούτος της χώρας δεν είναι τα χρέη και τα δάνεια. Καμιά θεραπευτική συμφωνία με τους δανειστές δεν θα σταματήσει την κρίση, καμιά διαπραγμάτευση δεν θα αποτρέψει την καταστροφή. Κυβερνήστε λοιπόν με πνοή. Απευθυνθείτε στον πραγματικό πλούτο της χώρας που είναι οι άνθρωποί της. Απευθυνθείτε στο φιλότιμο και την υπερηφάνειά τους. Ενεργοποιήστε τις «ξεχασμένες» αξίες της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης της δικαιοσύνης και της ισοτιμίας, πείτε όλη την αλήθεια στον κόσμο, τον μόνο συνοδοιπόρο, και μοναδικό αδιαπραγμάτευτο καταλύτη. Κυβερνήστε με το πρόσημο αλλά και το συγκριτικό πλεονέκτημα της Αριστεράς που επιμένει να βαδίζει ενάντια στο ρεύμα.
Τα υπόλοιπα, κουτσά-στραβά, τα έκαναν και οι προκάτοχοί σας. Την τύχη τους την είδαμε…
