Το περασμένο Σάββατο δόθηκε πραγματική μάχη κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι μεταξύ διαδηλωτών και ΜΑΤ. Οι εικόνες έκαναν τον γύρο του κόσμου, και τις είδαν εκατομμύρια άνθρωποι, αλλά μάλλον λιγότεροι γνωρίζουν την αφορμή. Τα Κίτρινα Γιλέκα είχαν βαλθεί να «βεβηλώσουν» την αψίδα που κατασκεύασε ο Ναπολέοντας γράφοντας επάνω της ένα λιτό σύνθημα: «Θα θριαμβεύσουμε!». Κατά κύματα προχωρούσαν και υποχωρούσαν, τραβώντας συλληφθέντες από τα χέρια των αστυνομικών, μέχρι που οι πιο τολμηροί κατάφεραν να αποτυπώσουν την οργή τους πάνω στον γρανίτη του μνημείου.
Πίσω από αυτό το στιγμιότυπο κρύβεται μια βαθιά οργή των ξεχασμένων της γαλλικής κοινωνίας, που θρεφόταν επί πολλά χρόνια. Και καθώς αυτοί πλήθαιναν εξαιτίας της πολιτικής διαδοχικών κυβερνήσεων και της ευρωκρατίας, και οι υποτιθέμενοι εκπρόσωποι του λαού νοιάζονταν να υπηρετήσουν μονάχα τη σύγχρονη ολιγαρχία, δημιουργούνταν οι όροι ανάδυσης ενός κινήματος που, όπως λέει και ο Ερίκ Ζουγιό, « έρχεται από μακριά, υπακούει σε βαθιά αιτήματα και θα προκαλέσει ένα ωστικό κύμα, οι πολιτικές και ιδεολογικές συνέπειες του οποίου θα αναστατώσουν την εδώ και δεκαετίες κατεστημένη τάξη» (σελ. 19). Δηλαδή ενός κινήματος ιστορικής σημασίας.
Όταν γράφαμε, πριν εβδομάδες, το πρώτο άρθρο για τα Κίτρινα Γιλέκα, φαινόταν ήδη ότι πρόκειται για ένα εντελώς νέου τύπου ξέσπασμα, στο οποίο πρωταγωνιστούν μάζες που μέχρι τώρα ήταν αόρατες. «Έβλεπα σώματα ανθρώπων που σχεδόν ποτέ δεν εμφανίζονται στο δημόσιο χώρο και στα ΜΜΕ. Σώματα που υποφέρουν, ρημαγμένα από τη δουλειά, την κούραση, την πείνα, από τη διαρκή ταπείνωση των κυριαρχούμενων από τους κυρίαρχους, από τον κοινωνικό και γεωγραφικό αποκλεισμό· έβλεπα σώματα κουρασμένα, χέρια κουρασμένα, πλάτες σκυμμένες, ματιές εξαντλημένες», γράφει ο Εντουάρ Λουί (σελ. 16). Βέβαια τις δύο πρώτες εβδομάδες μεγάλο τμήμα της ελλαδικής αριστεράς προτιμούσε να περνάει από κόσκινο τα Γιλέκα, όπως κάνει με κάθε αυθεντικό λαϊκό κίνημα που θέτει τους δικούς του στόχους (σελ. 17), ανακαλύπτει τις δικές του μορφές πάλης, και υιοθετεί τους δικούς του κανόνες…
Αλλά ίσως κανείς μας δεν περίμενε την έκταση που θα έπαιρνε αυτός ο «ξεσηκωμός των απλών ανθρώπων ενάντια στο σημερινό πολιτικό σύστημα που –όπως και σε πολλές ακόμη δυτικές χώρες– τα βρίσκει με την ελίτ και περιφρονεί τους ίδιους τους πολίτες του» (αυτό το έγραψε η Αμερικανίδα ηθοποιός Πάμελα Άντερσον, βλ. σελ. 21). Πρόκειται για μια εξέγερση που πλέον απειλεί ευθέως όχι μόνο τον πρόεδρο Μακρόν, έναν εντελώς αντιδημοφιλή πια εγκάθετο της ελίτ, αλλά συνολικά αυτό το καθεστώς που έχει εγκαταλείψει στην τύχη της την πλειοψηφία της γαλλικής κοινωνίας. Και μια άρχουσα τάξη που, μέχρι προχτές, δεν έκρυβε την περιφρόνησή της προς τις λαϊκές τάξεις, καθώς και τις όποιες νέες διευθετήσεις ονειρευόταν να κάνει η ήδη αδυνατισμένη ευρωκρατία.
Όμως οι καιροί της αλαζονείας παρήλθαν. Αφού δοκιμάστηκε –και απέτυχε παταγωδώς– η συκοφάντηση των Κίτρινων Γιλέκων ως ακροδεξιών ή οργάνων ξένων δυνάμεων, αφού έπεσε στο κενό και η καθυστερημένη απόπειρα κατευνασμού της λαϊκής οργής με την ακύρωση του νέου φόρου στα καύσιμα, έχει έρθει η ώρα της γυμνής καταστολής. Ήδη σε χιλιάδες μετριούνται οι συλληφθέντες και οι τραυματίες, ιδίως αφότου η μαθητική –κυρίως– νεολαία και άλλα λαϊκά στρώματα (εργάτες, αγρότες) φουσκώνουν το κύμα του ξεσηκωμού. Σήμερα, τέταρτο Σάββατο πανεθνικής κινητοποίησης των Κίτρινων Γιλέκων, «η κυβέρνηση παρατάσσει στους δρόμους του Παρισιού κι άλλων πόλεων 90.000 πάνοπλους αστυνομικούς, δεκάδες τεθωρακισμένα της στρατοχωροφυλακής, εκατοντάδες ελεύθερους σκοπευτές και άγνωστο αριθμός μυστικών πρακτόρων και παρακρατικών» (σελ. 18). Ενώ τίποτα δεν αποκλείει και μια μεγάλη προβοκάτσια του καθεστώτος Μακρόν, ώστε να μπορέσει να επιβάλει σιγή νεκροταφείου στη γαλλική κοινωνία…
Στο φύλλο αυτό ο Δρόμος συνεχίζει την προβολή αυτού του ιστορικού κινήματος με μια σειρά κείμενα και αναλύσεις που αποσπάσματά τους ήδη παραθέσαμε, καθώς και μια γενικότερη –αλλά πολύ σχετική με τις αιτίες του γαλλικού ξεσπάσματος – προσέγγιση του «νέου παγκόσμιου καπιταλισμού της αρπαγής» από τον Γιάννη Δουλφή (σελ. 20). Έχουν ήδη κυκλοφορήσει στα ελληνικά και άλλα ενδιαφέροντα κείμενα Γάλλων, που ενόχλησαν την ευρισκόμενη σε βαθεία κατάψυξη σκέψη ορισμένων – όπως η «επιστολή» του Ζαν-Κλοντ Μισεά για το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων (θα τη βρείτε στο μπλογκ «Περγάδι»). Ο νους και η καρδιά όλων των ανθρώπων καλής θέλησης, όλων των «αόρατων», «ξεχασμένων» και καταπιεσμένων, είναι και σήμερα στην πατρίδα της Γαλλικής Επανάστασης.
Μετάφραση-Επιμέλεια: Ερρίκος Φινάλης
Το πλασματικό κεφάλαιο και ο νέος παγκόσμιος καπιταλισμός της αρπαγής
