Οι μετασχηματισμοί που συμβαίνουν στο πολιτικό σκηνικό των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, παρά τις όποιες διαφορές, φέρουν ποιοτικά χαρακτηριστικά που είναι σε μεγάλο βαθμό ίδια.
Τρανό παράδειγμα ο μύθος του «τεχνοκράτη» πολιτικού που θα επιβάλει τις απαραίτητες, πικρές και δύσκολες (για τους πολλούς), αλλά αναγκαίες (για τους λίγους) μεταρρυθμίσεις. Αντιπροσωπευτική περίπτωση η Ιταλία όπου από το Νοέμβριο του 2011 ανέλαβε πρωθυπουργός ο Μάριο Μόντι, οικονομολόγος και πιστός πολιτικός ακόλουθος της σχολής Σικάγο/Βρυξελλών. Φυσική συνέπεια της πολιτικής του, η ήδη κακή κατάσταση της ιταλικής κοινωνίας να χειροτερεύσει και η χώρα να βρεθεί πολλές φορές στα πρόθυρα του δικού της μνημονίου.
Επόμενη πράξη στην παράσταση, η εκδήλωση και αποκρυστάλλωση της κρίσης στο πολιτικό πεδίο. Την προηγούμενη Παρασκευή ο γραμματέας του δεξιού μπερλουσκονικού Κόμματος της Ελευθερίας -που μέχρι πρότινος στήριζε τον Μόντι- προέβη σε σφοδρή επίθεση εναντίον του τεχνοκράτη πρωθυπουργού, αποσύροντας τη στήριξη του κόμματός του στον τελευταίο. Επρόκειτο για μια κίνηση με στόχο την προετοιμασία του εδάφους για την περιβόητη επάνοδο του Μπερλουσκόνι. Αιφνιδιαστικά ο Ιταλός πρωθυπουργός παραιτήθηκε, επισπεύδοντας τις εκλογές, που αντί για την άνοιξη του επόμενου έτους θα πραγματοποιηθούν τον Φεβρουάριο. Μια εξέλιξη που αναμφίβολα περιπλέκει το σκηνικό, φανερώνει τον εκρηκτικό χαρακτήρα της κρίσης στη γειτονική χώρα και τονίζει τη ρηχότητα των πολιτικών λύσεων που κινούνται στο πλαίσιο της κρισιακής Ευρωπαϊκής Ένωσης και μόνο σκοπό έχουν την προώθηση των καταστροφικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι η γειτονική χώρα βρίσκεται σε μετάβαση και σε σταυροδρόμι. Στο οικονομικό επίπεδο, η συνέχιση των κοινωνιοκτόνων πολιτικών αποτελεί το κοινώς παραδεκτό από τις κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις, με τις εκάστοτε διαφοροποιήσεις να είναι υπαρκτές. Η κομβικότητα του προαναφερθέντος γεγονότος γίνεται εύκολα αντιληπτή, μόνο και μόνο από τις δηλώσεις του Ιταλού προέδρου, Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο, περί της απόλυτης ανάγκης «να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις», αλλά και από την ανησυχία των Ευρωπαίων αξιωματούχων για τις τελευταίες εξελίξεις. Όσο για την πολιτική, οι απονοηματοδοτημένες μεγάλες παρατάξεις της Κεντροαριστεράς και Κεντροδεξιάς δεν εμφανίζονται να διαφέρουν σε πολλά, ειδικά στη συνείδηση του μέσου Ιταλού. Εξαίρεση αποτελεί το Κίνημα Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο, που χρησιμοποιεί λόγο ενάντια στην πολιτική λιτότητας, αλλά και την ίδια την έννοια της καθεστωτικής πολιτικής.
Όλα αυτά, εν μέσω μιας κοινωνίας που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην κρίση. Με αυξανόμενη οργή και έντονες κινητοποιήσεις, η Ιταλία αναμένεται να αποτελέσει το νέο καυτό μέτωπο του Ευρωπαϊκού Νότου.
