Ολοκληρωτική η ρευστοποίηση του κομματικού συστήματος
Αν εξαιρέσει κανείς τον Σαμαρά, που επιμένει σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να προβληθεί ως ο μόνος εναπομείνας ισχυρός πόλος της συγκυβέρνησης και, άρα, αξιόπιστος συνομιλητής των πιστωτών της χώρας, το κομματικό σύστημα της χώρας παρουσιάζει όλα τα συμπτώματα προχωρημένης αποσύνθεσης. Η άτακτη αποχώρηση του ΛΑΟΣ από τη συγκυβέρνηση, οι παραιτήσεις υπουργών και οι συνεχείς αρνήσεις βουλευτών να υπερψηφίσουν το νέο Μνημόνιο, οι διεργασίες για άμεση αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ είναι κορυφαία, αλλά προφανώς όχι τελευταία τέτοια συμπτώματα.
Οι δημοσκοπήσεις, με όση αξιοπιστία μπορεί να έχουν στις πρωτοφανείς συνθήκες ρευστότητας, πιστοποιούν αυτή την αποσύνθεση στο κομματικό σύστημα που φτάνει στα όρια ενός πραγματικού κενού πολιτικής εκπροσώπησης και εξουσίας. Ακόμη κι αν το Μνημόνιο ψηφιστεί κουτσά στραβά από αυτή τη Βουλή, πράγμα αβέβαιο πια, το επόμενο ερώτημα είναι ποιος θα το υλοποιήσει, ποιος έχει τη νομιμοποίηση και τα κότσια να εφαρμόσει κάτι που ακόμη και ο ευφάνταστος Καρατζαφέρης θεωρεί επαρκή αιτία μιας… κομμουνιστικής ανάφλεξης στη χώρα. Ο πονηρός πολιτευτής προσπαθεί -για τους λόγους του, που έχουν σχέση με τη δημοσκοπική του καθίζηση η οποία τον φέρει απειλούμενο ακόμη και από τη Χρυσή Αυγή- να στείλει ένα μήνυμα πολιτικού ρεαλισμού στους εταίρους – πιστωτές της χώρας.
Ακόμη και η διέξοδος των εκλογών, που χρησιμοποιούνται από τα κόμματα εξουσίας και ιδιαίτερα από τη Ν.Δ. ως βαλβίδα εκτόνωσης της κοινωνικής έντασης, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα φέρουν το πολιτικό σύστημα σε κάποιο νέο σημείο ισορροπίας, τέτοιο που να επιτρέπει μια ασφαλή, έστω μεταβατική λύση διακυβέρνησης, που να εγγυάται την τήρηση των δεσμεύσεων του νέου Μνημονίου. Οι δυνάμεις που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη σήψη του ΠΑΣΟΚ δεν προλαβαίνουν να ανασυνταχθούν, η δημοσκοπική απογείωση του «υποκατάστατου» ΔΗΜΑΡ δεν συμπληρώνεται από κάποια στέρεη βάση «κυβερνησιμότητας» και η απώλεια της πολιτικής εμπιστοσύνης που αγκαλιάζει μια μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας αφορά όχι μόνο τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα του (πάλαι ποτέ) δικομματισμού και των δορυφόρων του, αλλά και τα πρόσωπα που ανακυκλώνονται σε νέες συσπειρώσεις και συμμαχίες της συγκυρίας. Ακόμη και οι πιο πύρινες και μαχητικές καταγγελίες του νέου μνημονίου από ανανήψαντες «μνημονιακούς» βουλευτές και υπουργούς, προσκρούουν σε ένα τείχος καχυποψίας της κοινής γνώμης.
Αυτό η ολοκληρωτική ρευστοποίηση του κομματικού συστήματος περιέχει μια ευκαιρία κι έναν κίνδυνο. Η ευκαιρία αφορά τη δυνατότητα των δυνάμεων που εκφράζουν με μια στοιχειώδη εντιμότητα τον λαϊκό παράγοντα, είτε συσπειρώνονται με βάση τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων των Μνημονίων είτε με βάση ευαισθησίες εθνικής κυριαρχίας, να συντεθούν γύρω από ένα εναλλακτικό, άμεσης εφαρμογής πρόγραμμα επιβίωσης της κοινωνίας και ρήξης με τις επιλογές ευρωκρατίας και πιστωτών. Ο κίνδυνος είναι να δοθεί στο αποσυντονισμένο σήμερα σύστημα εξουσίας ο κρίσιμος χρόνος να ανασυγκροτηθεί είτε μέσω ενός ακραίου, τρομοκρατικού εκβιασμού της κοινωνίας είτε μέσω μιας ανοικτά αυταρχικής, ακόμη και αντικοινοβουλευτικής, εκτροπής.
Οι καιροί είναι πονηροί για να θεωρήσει κανείς τυχαία και υπερβολική την αναφορά του «λαγού» του συστήματος Καρατζαφέρη σε «κομμουνιστική απειλή», «κίνδυνο εξέγερσης» και «σε άλλα πράγματα, πέραν της αστυνομίας», που μπορεί να χρειαστούν για την καταστολή της.
Οι δημοσκοπήσεις, με όση αξιοπιστία μπορεί να έχουν στις πρωτοφανείς συνθήκες ρευστότητας, πιστοποιούν αυτή την αποσύνθεση στο κομματικό σύστημα που φτάνει στα όρια ενός πραγματικού κενού πολιτικής εκπροσώπησης και εξουσίας. Ακόμη κι αν το Μνημόνιο ψηφιστεί κουτσά στραβά από αυτή τη Βουλή, πράγμα αβέβαιο πια, το επόμενο ερώτημα είναι ποιος θα το υλοποιήσει, ποιος έχει τη νομιμοποίηση και τα κότσια να εφαρμόσει κάτι που ακόμη και ο ευφάνταστος Καρατζαφέρης θεωρεί επαρκή αιτία μιας… κομμουνιστικής ανάφλεξης στη χώρα. Ο πονηρός πολιτευτής προσπαθεί -για τους λόγους του, που έχουν σχέση με τη δημοσκοπική του καθίζηση η οποία τον φέρει απειλούμενο ακόμη και από τη Χρυσή Αυγή- να στείλει ένα μήνυμα πολιτικού ρεαλισμού στους εταίρους – πιστωτές της χώρας.
Ακόμη και η διέξοδος των εκλογών, που χρησιμοποιούνται από τα κόμματα εξουσίας και ιδιαίτερα από τη Ν.Δ. ως βαλβίδα εκτόνωσης της κοινωνικής έντασης, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα φέρουν το πολιτικό σύστημα σε κάποιο νέο σημείο ισορροπίας, τέτοιο που να επιτρέπει μια ασφαλή, έστω μεταβατική λύση διακυβέρνησης, που να εγγυάται την τήρηση των δεσμεύσεων του νέου Μνημονίου. Οι δυνάμεις που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη σήψη του ΠΑΣΟΚ δεν προλαβαίνουν να ανασυνταχθούν, η δημοσκοπική απογείωση του «υποκατάστατου» ΔΗΜΑΡ δεν συμπληρώνεται από κάποια στέρεη βάση «κυβερνησιμότητας» και η απώλεια της πολιτικής εμπιστοσύνης που αγκαλιάζει μια μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας αφορά όχι μόνο τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα του (πάλαι ποτέ) δικομματισμού και των δορυφόρων του, αλλά και τα πρόσωπα που ανακυκλώνονται σε νέες συσπειρώσεις και συμμαχίες της συγκυρίας. Ακόμη και οι πιο πύρινες και μαχητικές καταγγελίες του νέου μνημονίου από ανανήψαντες «μνημονιακούς» βουλευτές και υπουργούς, προσκρούουν σε ένα τείχος καχυποψίας της κοινής γνώμης.
Αυτό η ολοκληρωτική ρευστοποίηση του κομματικού συστήματος περιέχει μια ευκαιρία κι έναν κίνδυνο. Η ευκαιρία αφορά τη δυνατότητα των δυνάμεων που εκφράζουν με μια στοιχειώδη εντιμότητα τον λαϊκό παράγοντα, είτε συσπειρώνονται με βάση τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων των Μνημονίων είτε με βάση ευαισθησίες εθνικής κυριαρχίας, να συντεθούν γύρω από ένα εναλλακτικό, άμεσης εφαρμογής πρόγραμμα επιβίωσης της κοινωνίας και ρήξης με τις επιλογές ευρωκρατίας και πιστωτών. Ο κίνδυνος είναι να δοθεί στο αποσυντονισμένο σήμερα σύστημα εξουσίας ο κρίσιμος χρόνος να ανασυγκροτηθεί είτε μέσω ενός ακραίου, τρομοκρατικού εκβιασμού της κοινωνίας είτε μέσω μιας ανοικτά αυταρχικής, ακόμη και αντικοινοβουλευτικής, εκτροπής.
Οι καιροί είναι πονηροί για να θεωρήσει κανείς τυχαία και υπερβολική την αναφορά του «λαγού» του συστήματος Καρατζαφέρη σε «κομμουνιστική απειλή», «κίνδυνο εξέγερσης» και «σε άλλα πράγματα, πέραν της αστυνομίας», που μπορεί να χρειαστούν για την καταστολή της.
Γιάννης Κιμπουρόπουλος
Σχόλια
