Νέο περιβαλλοντικό έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ
Έτσι γινόταν πάντα. Όταν ένα έργο «μύριζε», περιμένανε την ευκαιρία για να το φορτώσουνε στην κοινωνία. Μετά το φιάσκο της Μάντρας, ποιος θα πει κουβέντα για τα αντιπλημμυρικά έργα στο μεγάλο, μήκους περίπου 15 χιλιομέτρων, ρέμα της Ραφήνας, προϋπολογισμού 104 εκατομμυρίων ευρώ! «Είμαστε ενάντια στο μπετόν» διακήρυξε ο αντιπεριφερειάρχης ανατολικής Αττικής, αλλά μιλιά για τα 765 μεγάλα δέντρα κατά μήκος του ρέματος που θα κοπούν για να πέσουν τα «μπετά»! Ούτε για τα αμέτρητα ζωντανά, έναν ολόκληρο βιότοπο πολλών χιλιομέτρων, που η περιβαλλοντική μελέτη «εκτιμά» ότι «θα αναγκαστούν να μετακινηθούν σε άλλη περιοχή»! Οι έντονες αντιδράσεις των κατοίκων και περιβαλλοντικών οργανώσεων που καταγγέλλουν την τσιμεντοποίηση του ρέματος που είναι χαρακτηρισμένο ως περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλους, δεν αγγίζουν πλέον τους άλλοτε οικολόγους του ΣΥΡΙΖΑ, που έτρεχαν από μέρος σε μέρος που κινδύνευε για να φτιάξουν το πολιτικό τους προφίλ. Τώρα, η Δούρου μοιράζει τα λεφτά!
Μπ. Ροϊλός
Ψέματα με το καντάρι
Δύο φορές τη βδομάδα βγαίνει ο Τσίπρας στην τηλεόραση, μιλώντας σε στημένα ανά την Ελλάδα ακροατήρια για να διαφημίσει σε ωριαίους μονολόγους την έξοδο από τα μνημόνια. Χωρίς ενοχλητικούς δημοσιογράφους και οικονομολόγους που θα ξεσκεπάζουν την καινούργια του απάτη. «Ο εσωτερικός βραχυπρόθεσμος δανεισμός έχει φτάσει τα 40 δισ.», επισημαίνει ο πρώην καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια Γ. Προκοπάκης. «Αυτό οδηγεί σε ασφυξία την οικονομία, παγιδεύοντας την επόμενη κυβέρνηση με παράλογα επιτόκια». Κι αυτό «θα στερήσει την κυβέρνηση από ελευθερία κινήσεων… Οι αγορές το ξέρουν, γι’ αυτό το επιτόκιο του ελληνικού 10ετούς ομολόγου παραμένει καρφωμένο στο 4,3%.» Μα τόσο ψέμα για να κερδίσουν χρόνο;
Γιάννης Κωστούλας
Επιχειρηματίες με ποιότητα
Τον Στέλιο Σκλαβενίτη δεν τον γνώριζα προσωπικά, αλλά η απώλειά του μου κόστισε. Γιατί σκέφτομαι ότι σε μια εποχή που κόμματα, κυβέρνηση και άρχουσα τάξη έχουν συμφωνήσει να ξεπουλήσουν ό,τι έχει αξία σ’ αυτό τον τόπο, φτωχαίνοντας ταυτόχρονα εκατομμύρια ανθρώπους του μόχθου για να ταιριάξει η χώρα στις προδιαγραφές των ξένων που βλέπουν στον καταμερισμό τους την Ελλάδα σαν Βουλγαρία, άνθρωποι από τον επιχειρηματικό κόσμο μ’ αυτή την ποιότητα είναι σπάνιο είδος. Εύχομαι και ελπίζω, τα αδέλφια του να αντέξουν στις πιέσεις, να παραμείνει ο «Σκλαβενίτης» σε ελληνικά χέρια, οι εργαζόμενοι να μην θεωρηθούν ποτέ αναλώσιμο είδος και τα καταστήματά τους να συνεχίσουν να μην ανοίγουν τις Κυριακές…
Νίκη Ρόζου
