Η γενική απεργία στις 26/9 ήταν μια πρώτη απάντηση στην κυβέρνηση Σαμαρά. Ταυτόχρονα, απέδειξε ότι το αγωνιστικό φρόνημα και η κινηματική ετοιμότητα της κοινωνίας γενικότερα και του εργατικού κινήματος πιο συγκεκριμένα, μετά από πολλούς μήνες ύφεσης της κοινωνικής κινητικότητας, δεν έχουν αμβλυνθεί.
Η μαζική κινητοποίηση, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε όλη τη χώρα, με διαδηλώσεις συγκρίσιμες με αυτές τις πρώτης μνημονιακής περιόδου, το πλήθος και η ποικιλία των εργατικών σωματείων που έλαβαν μέρος, αποτυπώνουν τη διάθεση του κόσμου της εργασίας να ηγηθεί ενός νέου γύρου ριζοσπαστικοποίησης των κοινωνικών αντιστάσεων.
Για το εργατικό και λαϊκό κίνημα είναι σαφές πως δεν υπάρχουν διλήμματα σχετικά με το αν είναι πολύ νωρίς για να απαιτηθεί η πτώση της κυβέρνησης. Αυτό είναι ένα καίριο συμπέρασμα, με άμεσες συνέπειες για τις πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ.
Την ίδια στιγμή, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών πλημμυρίζουν τους δρόμους σε Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία. Η ορθή επιμονή στο κριτήριο ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό και συνακόλουθα και η λύση του, αποκτά πραγματικό και χρήσιμο νόημα, πρωτίστως όταν μπορεί να αναγνωρίσει τα κινηματικά χαρακτηριστικά της συγκυρίας στην Ευρώπη. Η κοινωνική κινητικότητα στις χώρες του Νότου είναι το ευνοϊκό ευρωπαϊκό πλαίσιο για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και τις ριζοσπαστικές πολιτικές επιλογές.
Το «είδος» και ο «τρόπος» της αντιπολίτευσης που πρέπει να ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ως κόμμα, πια, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υπαγορεύονται από τα χαρακτηριστικά της νέας συγκυρίας, όπως περιγράφηκε παραπάνω.
Ο δρόμος της σύγκρουσης
Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το 27% που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ (εργατικά στρώματα, άνεργοι, νεολαία) τον επέλεξε γιατί πρότεινε το δρόμο της σύγκρουσης, μίλησε καθαρά για τα ταξικά συμφέροντα των πολλών και απέρριψε τις δήθεν «εθνικές λύσεις» στο όνομα τής, πάση θυσία, παραμονής στο ευρώ.
Βέβαια, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι ένας πολιτικός φορέας με στοιχημένη εκφώνηση και ενιαίο λόγο, ούτε όλος αυτός ο κόσμος που τον εμπιστεύτηκε, έχει ενιαίο πολιτικό και ταξικό κριτήριο και συνείδηση. Ωστόσο, το προεκλογικό σήμα που εξέπεμψε ο ΣΥΡΙΖΑ και παραλίγο να τον οδηγήσει άμεσα στην κυβέρνηση, καθορίστηκε από τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις που, διά στόματος του προέδρου της Κ.Ο., πήρε στην Αθηναΐδα:
• Κυβέρνηση της Αριστεράς – επιμονή στην ενότητα της Αριστεράς.
• Καμιά θυσία για το ευρώ – το ευρώ δεν είναι φετίχ.
• Μονομερής, άμεση ανατροπή του Μνημονίου και διεκδίκηση διαγραφής χρέους.
• Προστασία των μισθών και των συντάξεων, εγγύηση της λειτουργίας των δημόσιων σχολείων και νοσοκομείων, απόρριψη των ιδιωτικοποιήσεων και εθνικοποίηση των τραπεζών και των ΔΕΚΟ, βαριά φορολόγηση του κεφαλαίου και παύση πληρωμών προς τους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους.
Εξάλλου, αυτό είναι και το πλαίσιο που στηρίζει την ενότητα του ίδιου «πολύχρωμου» και πολυτασικού ΣΥΡΙΖΑ.
Η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει. Η ρευστότητα της κατάστασης είναι μεγάλη. Όμως και στην Ελλάδα και την Ευρώπη οι κυρίαρχες τάξεις είναι αποφασισμένες να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους, ώστε το δικό τους «ξέφωτο» στην κρίση, να γίνει «κάτεργο» για τους εργαζόμενους.
Ανατροπή μέτρων και κυβέρνησης
Προεκλογικά πήραμε γεύση των εκβιασμών και της τρομοκρατίας που χρησιμοποίησαν βιομήχανοι και τραπεζίτες, μαζί με τους διεθνείς συμμάχους τους, για να εμποδίσουν την προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Για αυτό, η άποψη ότι με πιο «εξειδικευμένες» και «κοστολογημένες» προτάσεις μπορούμε να γίνουμε αποδεκτοί συνομιλητές, μόνο ρεαλιστική δεν είναι.
Δεν υπάρχει «ρεαλιστικό» κυβερνητικό πρόγραμμα διαχείρισης της κρίσης που θα συνδυάζει την εξυπηρέτηση των εργατικών και λαϊκών αναγκών με την εξυπηρέτηση της ντόπιας άρχουσας τάξης και των δανειστών. Αν η Αριστερά αναλάβει τέτοιες υποχρεώσεις, απλά θα οδηγηθεί, αμέσως ή λίγο αργότερα, στην καταστροφή, μαζί με τις ελπίδες και τις προσδοκίες ενός ολόκληρου κόσμου που πήρε μέσα στην κρίση τολμηρές αποφάσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ τις επόμενες μέρες πρέπει να διαθέσει όλες τις δυνάμεις του για την οργάνωση της μάχης που στόχο έχει την ανατροπή των μέτρων και της τρικομματικής κυβέρνησης. Να δώσει πολιτική κάλυψη και οργανωτική στήριξη στο πλατύ δυναμικό που έδειξε και δείχνει τη διαθεσιμότητά του να παλέψει. Με τις πρωτοβουλίες που θα πάρει, δίνοντας νέα ώθηση ριζοσπαστικοποίησης και ταξικής μεροληψίας στο λόγο, τις προγραμματικές αιχμές και τη δράση του μέσα στην κοινωνία, πρέπει να ανανεώσει και να τονίσει την αποφασιστικότητά του για ρήξη με το μνημονιακό, τροϊκανό, νεοφιλελεύθερο πλαίσιο της ΟΝΕ-Ε.Ε. και της ντόπιας κυρίαρχης τάξης.
Αυτές οι επιλογές είναι ο καλύτερος δρόμος για να προχωρήσει στις εγγραφές μελών και στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, ώστε να κάνει πραγματικότητα το σύνθημα «Να σταματήσουμε την καταστροφή, να οργανώσουμε την ανατροπή». Γι’ αυτό και χρειαζόμαστε έναν ενιαίο (ομοσπονδιακό) πολιτικό φορέα που τα μέλη του θα έχουν αποφασιστικό ρόλο, δικαιώματα-υποχρεώσεις και θα ελέγχουν ουσιαστικά την ηγεσία του, που με τη διακήρυξή του και το πρόγραμμά του θα δένει τις σημερινές μάχες με το όραμα του σοσιαλισμού.
*Η Μαρία Μπόλαρη είναι βουλευτής Α΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
