Ο τρόπος που καλύπτονται (και) στην Ελλάδα τα γεγονότα στις ΗΠΑ είναι χαρακτηριστικός για την ποιότητα αυτού που αποκαλείται δημόσιος λόγος. Ενδεικτική ήταν μια εκπομπή της περασμένης βδομάδας, και μάλιστα στην ΕΡΤ-1 («Ειδικές αποστολές»), με θέμα «Η Δημοκρατία του Ντόναλντ Τραμπ» και φιλοξενούμενους τη δημοσιογράφο του CNN Κριστιάν Αμανπούρ και μερικούς Αμερικανούς συγγραφείς και Έλληνες καθηγητές. Η αφήγηση περιληπτικά ήταν η ακόλουθη: Η προεδρία Τραμπ υπήρξε μια θλιβερή παρένθεση στη μεγαλύτερη και πιο εξελιγμένη σύγχρονη Δημοκρατία του πλανήτη. Ο Τραμπ έβαλε σκοπό του να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ όταν εκνευρίστηκε επειδή ο Ομπάμα τον προσέβαλε μιλώντας σε μια δημόσια εκδήλωση όπου και ο ίδιος ήταν παρών. Τα κατάφερε γιατί είναι πολύ ικανός, σατανικός και πεισματάρης, αλλά και επειδή εκμεταλλεύθηκε ορισμένα θεσμικά κενά του συστήματος. Η ομαλότητα ευτυχώς αποκαταστάθηκε με την εκλογή του σχεδόν αγγελικού και σίγουρα μετριοπαθούς Μπάιντεν, ο οποίος θα ξαναβάλει τώρα τις ΗΠΑ στη θεάρεστη πορεία τους, αν και η επαγρύπνηση θα πρέπει να συνεχιστεί.
Ποιος είναι ο ρόλος των ΗΠΑ στον σύγχρονο κόσμο; Πώς παρεμβαίνουν στον υπόλοιπο πλανήτη και γιατί βρίσκονται σε υποχώρηση; Τι είδους δημοκρατία επικρατεί στο εσωτερικό τους και τι ρόλο παίζουν οι ελίτ και το χρήμα; Ποιες οι πραγματικές αιτίες που οδήγησαν τον Τραμπ στην προεδρία, τι διεργασίες συμβαίνουν μέσα στην αμερικανική κοινωνία, ποια τα βαθύτερα αίτια του πρωτοφανούς διχασμού που βιώνει η πληγωμένη υπερδύναμη; Κανένα από αυτά τα ερωτήματα δεν φαίνεται να απασχολεί. Η μοναδική ερμηνεία, η οποία βέβαια αγγίζει και ξεπερνάει τα όρια της μεταφυσικής, είναι ότι για ανεξήγητους λόγους ένας σατανάς τρύπωσε στο πολιτικό σκηνικό και έπεισε τους μισούς Αμερικανούς να τον ψηφίσουν. Και το μόνο στοίχημα είναι αν πλέον θα μπορέσουν να επουλωθούν οι «θεσμικές αδυναμίες», ώστε να φιλτράρεται αποτελεσματικά το ποιος θα φτάσει να αναδειχτεί υποψήφιος πρόεδρος, και να μη βρεθεί πάλι κανένας παλαβός στον Λευκό Οίκο…
Αυτό είναι το πνεύμα που επικρατεί πάνω-κάτω σε όλα τα επίσημα ΜΜΕ αλλά και στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας. Δεν πρόκειται για μειωμένη αναλυτική ικανότητα, υπεραπλούστευση ή «ανορθογραφία». Πρόκειται για πλήρη ευθυγράμμιση της αποικίας στη «γλώσσα της αυτοκρατορίας», στη δημοκρατία των χρηματιστηρίων και στο αφήγημα της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
