Στην Ελλάδα η ακροδεξιά δεν υπήρξε κίνδυνος για τη Δημοκρατία. Εκτός αν θεωρούμε ακροδεξιά τη Χούντα, δηλαδή τους προδότες της Κύπρου με το γελοίο θέαμα του Ιωαννίδη να κραυγάζει ότι τον πρόδωσαν οι Αμερικάνοι. Θα ήταν για γέλια, αν δεν έτρεχαν ακόμα τόσα δάκρια. Τώρα πάντως κίνδυνος στην Αθήνα δεν υπάρχει. Αλλά ούτε στην Ευρώπη. Ούτε και στην Αμερική με τον Τραμπ. Κίνδυνος από ακροδεξιά υπήρχε επειδή η Αριστερά ήταν ισχυρή και οι αστικές ελίτ ήταν ακόμα σχετικώς αδύναμες. Τώρα δεν υπάρχουν ηγέτες του «κακού» (ούτε του καλού) που να απειλούν την καθεστηκυία τάξη. Οι κυρίαρχες ελίτ στη Δύση διαθέτουν τις πολιτικές, τον σχεδιασμό και τα εργαλεία, για να αντιμετωπίσουν κάθε κίνδυνο ανατροπής τους από ομόαιμες εσωτερικές δυνάμεις.
Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ (μαζί και ο Τραμπ) κυβερνά ένα αστικοδημοκρατικό κατεστημένο, τυπικό στην πολιτική συμπεριφορά του:
- Θρασύδειλο όταν τα βρίσκει σκούρα εξαιτίας των δικών του πράξεων και λαθών.
- Φιλάργυρο, όπως το περιέγραψε ο Μολιέρος όταν ήταν ακόμα νεογέννητο μετά τη Γαλλική Επανάσταση.
- Αμείλικτο όταν κάποιοι από τον κύκλο του διεκδικούν αυτονομία (π.χ. Τραμπ) και όταν διάφοροι άλλοι, μικρού μεγέθους, καταφέρνουν να αποσπαστούν, συνήθως προσωρινά – οπότε το σύστημα τούς ξεζουμίζει σε μια-δυο χρήσεις και μετά πάνε, το πολύ, για ανακύκλωση. Η ιταλική πολιτική σκηνή προσφέρει πλούσιο θέαμα σχετικώς.
Το ακροδεξιό φάντασμα
Όχι μόνο η ακροδεξιά, αλλά κάθε πρόταση που οδηγεί στην εξουσία είτε προεγκρίνεται στο παρασκήνιο, είτε εξαφανίζεται από προσώπου γης. Η πιο γνωστή και ανώδυνη μέθοδος προεπιλογής είναι τα ΜΜΕ που ελέγχονται από υπερπλούσιους ιδιοκτήτες, ανεξέλεγκτους.
Τώρα το «κανονικό-δημοκρατικό» αστικό κατεστημένο έχει τα εργαλεία να πνίξει το κοτόπουλο πριν προλάβει να κακαρίσει. Η Λεπέν π.χ. γύρισε την πλάτη στον όντως ακροδεξιό πατέρα της για να μπει στο σαλόνι των καθώς πρέπει. Εμένα μου λες. Άλλαξαν οι καιροί και ημιεπίσημος υποψήφιος για την προσεχή προεδρία δεν θα είναι η «καλή νοικοκυρά» Μαρίν Λεπέν αλλά, αν αποδειχθεί άξιος, ο κομψός νέος ονόματι Γκαμπριέλ Ατάλ άρτι διορισθείς ως πρωθυπουργός. Επί πλέον ο/η σύντροφός του διορίστηκε ΥΠΕΞ παραβιάζοντας στοιχειώδη αστικό κανόνα, ότι δεν επιτρέπεται οικογενειοκρατία. Τρανταχτό δείγμα ότι (και) η Γαλλία υποκύπτει σε ξένες επιταγές.
Ωστόσο το Παρίσι δεν χρειάζεται να προστρέξει στους Αγγλοσάξονες για να βρει κυβερνήτη. Έχει δικό του, αυθεντικά γαλλικό, για να κρατήσει τουλάχιστον το στυλ, έστω σε «στυλ ντεκαντάνς», ελληνιστί: της παρακμής.
Όποιοι δεν έχουν προεγκριθεί αντιμετωπίζουν επιθέσεις ως «επικίνδυνοι φασίστες» από ανόητους ή πληρωμένους κονδυλοφόρους. Στην Ιταλία ο Σαβίνι και η Μελόνι (αυτή πέρασε τις εξετάσεις, εκείνος έμεινε μετεξεταστέος), στην Ολλανδία ο «δεν θυμάμαι πώς τον λένε», αθόρυβος όσο και ακίνδυνος, όλοι καλά παιδιά, ο Κασιδιάρης στη φυλακή (με το σκεπτικό ότι άμα δεν κάνεις ο ίδιος τη δουλειά κάτι θα στραβώσει), ο καθένας ανάλογα με τη διαφθορά του, τις συνθήκες και τις γνωριμίες. Κανείς δεν κάνει τον κόπο να αναφέρει τι ακριβώς πιστεύει το γερμανικό AfD ώστε να συγκεντρώνει τόσα εχθρικά πυρά.
Ο μόνος πραγματικός κίνδυνος είναι ο Τραμπ. Όχι ότι κινδυνεύει η Δημοκρατία. Κινδυνεύει, όμως, η εξουσία των σημερινών στην εξουσία. Και θα δώσουν λυσσαλέα μάχη να την κρατήσουν. Διότι εκτείνεται από την Ελλάδα ως τα σύνορα της Κίνας. «Είναι πολλά τα λεφτά», και πολύτιμη η εξουσία που τα φέρνει κάθε μέρα στο σπίτι.
Τι είναι ο Τραμπ; Παιδί στις κορυφές του συστήματος που είδε ότι «έτσι» δεν πάει άλλο, και θέλει «να αλλάξει τα πάντα για να μείνουν τα ίδια». Σωτήρας του συστήματος ο Τραμπ; Θα δείξει… Οι καρέκλες τραμπαλίζουν, οι βιτρίνες ραγίζουν, το οικοδόμημα γέρνει. Αρκετοί μιλάνε για πόλεμο, τον Τρίτο. Το πρόβλημα, έλεγε φίλος, είναι ότι η Δύση δεν ξέρει να χάνει, δεν ξέρει τι να κάνει όταν χάνει την ιδιότητα της μοναδικής υπερδύναμης. Αλλά και οι απέναντι δεν ξέρουν τι να κάνουν, πώς να κερδίσουν χωρίς μια γενική καταστροφή.
Υ.Γ.: Το ανέκδοτο λέει ότι ο δημοσιογράφος περνάει τη μισή ζωή του γράφοντας για πράγματα που δεν ξέρει ούτε καταλαβαίνει. Και το δεύτερο μισό της ζωής του αποσιωπώντας πράγματα που ξέρει και καταλαβαίνει. Ταιριάζει στη συνάντηση του Βλ. Πούτιν με τον δημοσιογράφο Τ. Κάλστον. Η προ-διαφήμιση που έγινε (στον Κάλστον), ακόμα και με απειλές, με κάνει να πιστεύω ότι κάτι σημαντικό ειπώθηκε αλλά όχι για τα δικά μας αυτιά…
