Για μια ακόμη φορά ανακαλύφθηκε η Αμερική. Η ελληνική κρίση βρήκε την εξήγησή της στο απόλυτο κακό, τη διαφθορά. Η οποία, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ και τον Έλληνα συνομιλητή του (τον Παπανδρέου, τον Καραμανλή, τι σημασία έχει;), είναι ενδημική. «Δουλεύει» για την κρίση στην Ελλάδα εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια – αν όχι από καταβολής ελληνικού κράτους.
Η άποψη δεν είναι καινούργια, είναι κυρίαρχο ιδεολόγημα του νεοφιλελευθερισμού εδώ και είκοσι χρόνια το οποίο, μάλιστα, οδήγησε σε ένα θεσμικό big bang μηχανισμών «διαφάνειας», κρατικών, υπερ-κρατικών, παρα-κρατικών: από τις περίφημες Ανεξάρτητες Αρχές και τις ποικίλες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις «μέτρησης» της διαφθοράς, μέχρι τους κοινοβουλευτικούς μηχανισμούς ελέγχου (εξεταστικές), τους κοινοτικούς και διεθνείς οργανισμούς επιβολής κυρώσεων στις «ηθικές εκτροπές» του καπιταλισμού. Στην ουσία, πέρα από την κλασική κρατική γραφειοκρατία, δύο ακόμη επάλληλα στρώματα «κράτους» ανέλαβαν να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο που αντιμετωπίζεται ως στρέβλωση του συστήματος. Επίσης, το νομικό οπλοστάσιο των κρατών παραφορτώθηκε με ένα πολύπλοκο σύστημα ελέγχου της διαφάνειας στις πολιτικές αποφάσεις, που αντιμετωπίζεται ως υπέρτατο αγαθό της δημοκρατίας.
Η κυβέρνηση του Μνημονίου «απογείωσε» τη λαγνεία της διαφάνειας με τις γνωστές τραγελαφικές εφαρμογές του open government.
Το ερώτημα, όμως, πόσο η διαφθορά εξηγεί τη σημερινή κρίση χρέους που αντιμετωπίζει η Ελλάδα ή ποιο «ποσοστό» της κρίσης εξηγεί η διαφθορά, μένει επιμελώς αναπάντητο. Ο κ. Γιούνκερ αλλά και η ρητορεία της κυβέρνησης του Μνημονίου έχουν αναγάγει σε παγκόσμια πρωτοτυπία την έκρηξη του χρέους στην Ελλάδα «λόγω της διαφθοράς που κυβερνά τον τόπο». Αλλά δεν απαντούν, αν το ίδιο ισχύει για το Βέλγιο (πατρίδα του κ. Γιούνκερ) όπου το χρέος πατάει επίσης οσονούπω το 100%, την Ιρλανδία που θα προσεγγίσει το ίδιο ποσοστό μετά την απόλυτα διαφανή απόφαση της κυβέρνησής της να σώσει τις τράπεζες με 50 δισ. ευρώ, την Ιταλία που είναι στα ίδια ή τη Βρετανία που συναγωνίζεται επάξια την Ελλάδα σε δημοσιονομικό έλλειμμα.
Η διαφθορά, απολύτως υπαρκτή και ενδημική στον καπιταλισμό, δεν εξηγεί προφανώς το πώς η χρηματοπιστωτική κρίση και τα τρισεκατομμύρια με τα οποία «τάισαν» αφειδώς και με απόλυτη διαφάνεια τις τράπεζες οι κυβερνήσεις (75 δισ. ευρώ στους ελληνικούς οίκους της Πίστης από το 2008!) έδωσαν τη θέση τους στην παγκόσμια κρίση του χρέους. Η μίζα -που παγκοσμίως υπολογίζεται μεσοσταθμικά στο 10% του τζίρου κάθε συναλλαγής- ενδεχομένως θα εξηγούσε, τελείως σχηματικά, το «10% της κρίσης». Και, ακόμη κι αν μια παγκόσμια εκστρατεία «ηθικής εξυγίανσης» του καπιταλισμού εξάλειφε τη μίζα μ’ έναν μαγικό τρόπο (όπως περίπου έγινε προσπάθεια να συμβεί με την ηθικολογική εκστρατεία κατά των golden boys και των τοξικών τραπεζικών προϊόντων), θα μας έμενε το «90% της κρίσης», καρπός του ανελέητου αγώνα (κυρίως) του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου να αποσπάσει το μεγαλύτερο μέρος της υπεραξίας που παράγεται παγκοσμίως, καταστρέφοντας χώρες και κοινωνίες. Κι όλα αυτά, σε μιαν αδιάσπαστη ταξική συνοχή με τις σοσιαλφιλελεύθερες πολιτικές ηγεσίες. Διεφθαρμένες ή αδιάφθορες.
Η κυβέρνηση του Μνημονίου «απογείωσε» τη λαγνεία της διαφάνειας με τις γνωστές τραγελαφικές εφαρμογές του open government.
Το ερώτημα, όμως, πόσο η διαφθορά εξηγεί τη σημερινή κρίση χρέους που αντιμετωπίζει η Ελλάδα ή ποιο «ποσοστό» της κρίσης εξηγεί η διαφθορά, μένει επιμελώς αναπάντητο. Ο κ. Γιούνκερ αλλά και η ρητορεία της κυβέρνησης του Μνημονίου έχουν αναγάγει σε παγκόσμια πρωτοτυπία την έκρηξη του χρέους στην Ελλάδα «λόγω της διαφθοράς που κυβερνά τον τόπο». Αλλά δεν απαντούν, αν το ίδιο ισχύει για το Βέλγιο (πατρίδα του κ. Γιούνκερ) όπου το χρέος πατάει επίσης οσονούπω το 100%, την Ιρλανδία που θα προσεγγίσει το ίδιο ποσοστό μετά την απόλυτα διαφανή απόφαση της κυβέρνησής της να σώσει τις τράπεζες με 50 δισ. ευρώ, την Ιταλία που είναι στα ίδια ή τη Βρετανία που συναγωνίζεται επάξια την Ελλάδα σε δημοσιονομικό έλλειμμα.
Η διαφθορά, απολύτως υπαρκτή και ενδημική στον καπιταλισμό, δεν εξηγεί προφανώς το πώς η χρηματοπιστωτική κρίση και τα τρισεκατομμύρια με τα οποία «τάισαν» αφειδώς και με απόλυτη διαφάνεια τις τράπεζες οι κυβερνήσεις (75 δισ. ευρώ στους ελληνικούς οίκους της Πίστης από το 2008!) έδωσαν τη θέση τους στην παγκόσμια κρίση του χρέους. Η μίζα -που παγκοσμίως υπολογίζεται μεσοσταθμικά στο 10% του τζίρου κάθε συναλλαγής- ενδεχομένως θα εξηγούσε, τελείως σχηματικά, το «10% της κρίσης». Και, ακόμη κι αν μια παγκόσμια εκστρατεία «ηθικής εξυγίανσης» του καπιταλισμού εξάλειφε τη μίζα μ’ έναν μαγικό τρόπο (όπως περίπου έγινε προσπάθεια να συμβεί με την ηθικολογική εκστρατεία κατά των golden boys και των τοξικών τραπεζικών προϊόντων), θα μας έμενε το «90% της κρίσης», καρπός του ανελέητου αγώνα (κυρίως) του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου να αποσπάσει το μεγαλύτερο μέρος της υπεραξίας που παράγεται παγκοσμίως, καταστρέφοντας χώρες και κοινωνίες. Κι όλα αυτά, σε μιαν αδιάσπαστη ταξική συνοχή με τις σοσιαλφιλελεύθερες πολιτικές ηγεσίες. Διεφθαρμένες ή αδιάφθορες.
Σάιλοκ
Σχόλια
