Το πέμπτο σαρωτικό αντιμεταναστευτικό νομοσχέδιο
Πριν από λίγες ημέρες, η γαλλική Εθνοσυνέλευση άρχισε να συζητά το πέμπτο κατά σειρά νομοσχέδιο (ν/σ) για τη μετανάστευση μέσα σε εφτά χρόνια. Με το ν/σ αυτό διευρύνονται οι περιπτώσεις υπό τις οποίες πολιτογραφημένοι Γάλλοι υπήκοοι στερούνται της υπηκοότητας, εάν διαπράξουν σοβαρά εγκλήματα.
Πριν από λίγες ημέρες, η γαλλική Εθνοσυνέλευση άρχισε να συζητά το πέμπτο κατά σειρά νομοσχέδιο (ν/σ) για τη μετανάστευση μέσα σε εφτά χρόνια. Με το ν/σ αυτό διευρύνονται οι περιπτώσεις υπό τις οποίες πολιτογραφημένοι Γάλλοι υπήκοοι στερούνται της υπηκοότητας, εάν διαπράξουν σοβαρά εγκλήματα.
Περιέχει διατάξεις που διευκολύνουν την εκδίωξη ξένων μεταξύ των οποίων πολιτών άλλων χωρών της Ε.Ε. Σύμφωνα με την υφιστάμενη νομοθεσία, στέρηση υπηκοότητας επιβάλλεται αν κανείς διαπράξει εγκλήματα εναντίον των «θεμελιωδών συμφερόντων της Γαλλίας», συμπεριλαμβανομένης της τρομοκρατίας. Το νέο ν/σ επιτρέπει στις γαλλικές Αρχές να απευλάνουν μετανάστες που «απειλούν τη δημόσια τάξη» με επανειλημμένες κλοπές, επιθετική επαιτεία ή «καταχρηστική κατάληψη γης».
Το γαλλικό κοινό στην πλειοψηφία του (55%) επικρίνει τις μεθόδους αυτές κατά των Ρομά και άλλων μεταναστών, ωστόσο, ένα ισχυρό ποσοστό (42%) δεν τις βλέπει αρνητικά. Πολλοί μιλούν για αναβίωση φασιστικών μεθόδων, της «καθαρότητας της φυλής». Και μάλλον δεν έχουν άδικο, αφού η φιλοσοφία είναι το «να απαλλαγούμε από τα μιάσματα». Αν και σήμερα οι ενέργειες περιβάλλονται με την αίγλη της καταπολέμησης της εγκληματικότητας, ενός υπαρκτού και οξύτατου προβλήματος. Πόσο γίνεται αντιληπτή η ομοιότητα, πέραν των ανθρώπων μιας κάποιας ηλικίας;
«Η καταστροφή του παρελθόντος», λέει ο Έρικ Χόμπσμπομ, στην Εποχή των Άκρων, «ή μάλλον των κοινωνικών μηχανισμών που συνδέουν τη σύγχρονη εμπειρία με την εμπειρία των προηγούμενων γενιών αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και αλλόκοτα φαινόμενα… οι περισσότεροι νέοι σήμερα μεγαλώνουν σε ένα κλίμα διαρκούς παρόντος ,χωρίς καμιά οργανική σύνδεση με το δημόσιο παρελθόν της εποχής τους».
Τίποτε δεν υπογραμμίζει πιο χαρακτηριστικά την αλήθεια αυτής της εκτίμησης από την αντίδραση του Ν. Σαρκοζί και την « αγανακτισμένη» αποσύνδεσή του από τις ναζιστικές πρακτικές με τις οποίες παρομοιάστηκαν οι διώξεις εναντίον των Ρομά. Η αποκοπή από το παρελθόν, η αναθεώρηση της ιστορίας και η καλλιέργεια μιας ανικανότητας σύγκρισης, με τη λατρεία του άκρως εφήμερου (και εδώ έχει παίξει το ρόλο του ο μεταμοντερνισμός και βεβαίως τα ΜΜΕ), αποτελούν ισχυρά όπλα. Όποιος δεν γνωρίζει τι παρήγαγε τους φυλετικούς νόμους της Νυρεμβέργης, την απόλυτη παραβίαση των ατομικών και συλλογικών πολιτικών / κοινωνικών δικαιωμάτων, των ιδιαιτεροτήτων, εις όφελος μιας αμιγούς κοινωνίας, τον εγκλεισμό και εξόντωση, τότε, των «ακοινωνικών στοιχείων», τον αποκλεισμό και την ακραία φτώχεια τώρα, δεν μπορεί να δει τις αναλογίες με τις τρέχουσες σαρκοζικές πρακτικές.
Ίσως δεν μπορεί να δει ότι σε γκέτο μετατρέπονται, σήμερα, ολόκληρες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ανατριχιαστική αναλογία με τα χιτλερικά γκέτο σ’ αυτές τις ίδιες χώρες, όπου πετάγονται τα ανθρώπινα σκουπίδια. Με τη διαφορά πως το ρόλο των φυλάκων παίζουν οι «καθ’ όλα αξιοσέβαστοι» διεθνείς θεσμοί.
Το γαλλικό κοινό στην πλειοψηφία του (55%) επικρίνει τις μεθόδους αυτές κατά των Ρομά και άλλων μεταναστών, ωστόσο, ένα ισχυρό ποσοστό (42%) δεν τις βλέπει αρνητικά. Πολλοί μιλούν για αναβίωση φασιστικών μεθόδων, της «καθαρότητας της φυλής». Και μάλλον δεν έχουν άδικο, αφού η φιλοσοφία είναι το «να απαλλαγούμε από τα μιάσματα». Αν και σήμερα οι ενέργειες περιβάλλονται με την αίγλη της καταπολέμησης της εγκληματικότητας, ενός υπαρκτού και οξύτατου προβλήματος. Πόσο γίνεται αντιληπτή η ομοιότητα, πέραν των ανθρώπων μιας κάποιας ηλικίας;
«Η καταστροφή του παρελθόντος», λέει ο Έρικ Χόμπσμπομ, στην Εποχή των Άκρων, «ή μάλλον των κοινωνικών μηχανισμών που συνδέουν τη σύγχρονη εμπειρία με την εμπειρία των προηγούμενων γενιών αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και αλλόκοτα φαινόμενα… οι περισσότεροι νέοι σήμερα μεγαλώνουν σε ένα κλίμα διαρκούς παρόντος ,χωρίς καμιά οργανική σύνδεση με το δημόσιο παρελθόν της εποχής τους».
Τίποτε δεν υπογραμμίζει πιο χαρακτηριστικά την αλήθεια αυτής της εκτίμησης από την αντίδραση του Ν. Σαρκοζί και την « αγανακτισμένη» αποσύνδεσή του από τις ναζιστικές πρακτικές με τις οποίες παρομοιάστηκαν οι διώξεις εναντίον των Ρομά. Η αποκοπή από το παρελθόν, η αναθεώρηση της ιστορίας και η καλλιέργεια μιας ανικανότητας σύγκρισης, με τη λατρεία του άκρως εφήμερου (και εδώ έχει παίξει το ρόλο του ο μεταμοντερνισμός και βεβαίως τα ΜΜΕ), αποτελούν ισχυρά όπλα. Όποιος δεν γνωρίζει τι παρήγαγε τους φυλετικούς νόμους της Νυρεμβέργης, την απόλυτη παραβίαση των ατομικών και συλλογικών πολιτικών / κοινωνικών δικαιωμάτων, των ιδιαιτεροτήτων, εις όφελος μιας αμιγούς κοινωνίας, τον εγκλεισμό και εξόντωση, τότε, των «ακοινωνικών στοιχείων», τον αποκλεισμό και την ακραία φτώχεια τώρα, δεν μπορεί να δει τις αναλογίες με τις τρέχουσες σαρκοζικές πρακτικές.
Ίσως δεν μπορεί να δει ότι σε γκέτο μετατρέπονται, σήμερα, ολόκληρες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ανατριχιαστική αναλογία με τα χιτλερικά γκέτο σ’ αυτές τις ίδιες χώρες, όπου πετάγονται τα ανθρώπινα σκουπίδια. Με τη διαφορά πως το ρόλο των φυλάκων παίζουν οι «καθ’ όλα αξιοσέβαστοι» διεθνείς θεσμοί.
Αρ.Α.
Σχόλια
