Έχω μια φίλη, κοντά στα 90 πια, που τη γνώρισα ως μέλος –κι εγώ κι εκείνη– κάποτε στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι αφηγήσεις της για τα δύσκολα χρόνια που πέρασε είναι συγκλονιστικές, καθώς όλα όσα βίωσε φαντάζουν και είναι, βεβαίως, σε μας τους άνετους και θεωρητικούς, ηρωισμοί και άθλοι.
Για κείνη, όμως, τα πράγματα ήταν φυσιολογικά. Έκανε, λέει, το καθήκον της απέναντι στην πατρίδα. Εξορία στη Μακρόνησο από τα 17 της, δύο αδέλφια εκτελεσμένα, ένας από τους Γερμανούς κι ένας από τους Έλληνες «αναμορφωτές», η αδελφή της στο Άουσβιτς και μια μάνα που έτρεχε από φυλακή σε φυλακή –ποιον να πρωτοπρολάβει…
Στις ανόητες ερωτήσεις μου για το πώς τα έβγαζαν πέρα στη Μακρόνησο, τι έκανε όταν, μαθήτρια ακόμα, την έβαζαν οι Έλληνες «πατριώτες» να περπατάει πάνω σε ναρκοπέδιο για να ανιχνεύσει νάρκες, επειδή ήταν παιδί αριστερού, οι απαντήσεις της είναι αφοπλιστικές: «Κάναμε ό,τι έκανε κάθε ένας που αγαπούσε την πατρίδα του. Δεν είμαστε ήρωες. Απλώς πιστεύαμε σε μια ιδέα και την υπηρετούσαμε, μέχρι τέλους».
Η φίλη μου, μέλος του ΚΚΕ για χρόνια, αποφάσισε να γίνει μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ενάντια σε ολόκληρη την πολύπαθη οικογένειά της. Πίστεψε σε όσα άκουγε, ενθουσιαζόταν με κάθε τσιτάτο, νόμιζε πως ήρθε η ώρα της Αριστεράς να κυβερνήσει. Μιας Αριστεράς που εκείνη πάλεψε σκληρά για να κρατήσει το ηθικό της πλεονέκτημα, την ιδεολογία της.
Τώρα, τρία χρόνια μετά, υπάρχει ατέλειωτη σιωπή… Προσπαθεί, αυτή η –κατ’ ουσία– αγωνίστρια, να κατανοήσει, να βρει μια δικαιολογία για όσα ακούει και βλέπει. Προσπαθεί να βρει κάτι που να δικαιώσει τις πράξεις της, τις φυλακίσεις της, την εξορία της. Η απογοήτευση είναι έκδηλη στα μάτια της. Ψάχνει να βρει στα λόγια μας ένα ψήγμα αισιοδοξίας, μια αχτίδα ελπίδας για να μην πάνε χαμένοι οι αγώνες της κι όχι μόνον οι δικοί της. Δεν έχει πού να πάει πια…
