Για 6 συναπτά έτη, το 1977-1983, στην κρατική ΕΡΤ μεταδιδόταν η πολύ πετυχημένη για τα χρόνια εκείνα εκπομπή «Να η ευκαιρία», απ’ όπου ξεπήδησαν πολλά ταλέντα. Η εκπομπή επαναλήφθηκε από το ιδιωτικό κανάλι MEGA τις χρονιές 1990 και 2001, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ο τίτλος «Να η ευκαιρία» έγινε περίπου σύνθημα και άνοιξε τον δρόμο στα τάλεντ σόου, που τότε ήταν ένα πρωτόγνωρο είδος (καμία σχέση πάντως με τα σημερινά σκουπίδια).
Θυμηθήκαμε την εκπομπή διότι η λέξη «ευκαιρία» χρησιμοποιείται κατά κόρον στο πολιτικό σκηνικό για να υποδηλώσει ότι κάτι καλύτερο μπορεί να συμβεί εάν γίνει μια συμφωνία ή μια επένδυση, εάν βγει ο άλφα ή ο βήτα αρχηγός σε ένα κόμμα, εάν απορροφηθούν πολλά κονδύλια από τα ΕΣΠΑ κ.ο.κ. Η λέξη χρησιμοποιείται και για το άμεσο μέλλον των κομμάτων, π.χ.: «Δίνεται δεύτερη ευκαιρία σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ από τις εσωκομματικές κάλπες», «Μεγάλη ευκαιρία στο ΠΑΣΟΚ να εκμεταλλευτεί την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ», «Δεν πρέπει να δοθεί δεύτερη ευκαιρία στον Κασσελάκη» κ.λπ. Βέβαια όλα τα συστημικά κόμματα συναινούν ότι το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας αποτελεί «ιστορική ευκαιρία για την Ελλάδα», «χρυσή ευκαιρία ριζικής μεταμόρφωσης της οικονομίας», «ευκαιρία χωρίς προηγούμενο για τη χώρα μας»…
Είναι εντυπωσιακό πως το 2019, όταν κέρδισε τις εκλογές ο Μητσοτάκης, ο κ. Καρακούσης σε άρθρο του με τίτλο «Η μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας» ανέφερε: «Η Ελλάδα μπορεί να μετατραπεί από φτωχή συγγενής σε πολύφερνη νύφη και να αποκτήσει μοναδική ευκαιρία προόδου και ανάπτυξης… Το σχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη να αναδείξει την Ελλάδα ως χώρα ευκαιρίας και δυνατοτήτων για μεγάλες επενδύσεις προκαλεί όντως το ενδιαφέρον των ξένων, είτε πρόκειται για κρατικές οντότητες είτε για αμιγώς επιχειρηματικά σχήματα».
Το «χώρα ευκαιρίας» συνειρμικά παραπέμπει στο «σημαία ευκαιρίας» του εφοπλιστικού ευαγούς κόσμου, που ξέρει πώς να απαλλάσσεται από υποχρεώσεις και να αποσπά φοροελαφρύνσεις, θαλασσοδάνεια, δουλικές σχέσεις εργασίας στα πλοία. Όμως πρόσφατα μπλέχτηκε η «ευκαιρία» με τη «γενναιότητα», ειδικά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και απέναντι στις παραγγελιές για «συνεργασία» και «συνεκμετάλλευση». Σταχυολογούμε εντελώς πρόσφατες δηλώσεις Μητσοτάκη και Γεραπετρίτη:
- Μητσοτάκης, από το βήμα της Γ.Σ. του ΟΗΕ: «Να αδράξουμε την ευκαιρία για χάραξη ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας. Θα πρέπει να είμαστε αρκετά γενναίοι και σοφοί για να αδράξουμε την ευκαιρία» (27/9/2024).
- Γεραπετρίτης, ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές: «Η δικιά μου προδιάθεση, με την εντολή του πρωθυπουργού, είναι να αγγίξουμε με γενναιότητα τα θέματα τα οποία μας ταλανίζουν επί δεκαετίες» (7/11/2023).
- Πάλι Γεραπετρίτης: «Επιτρέψτε μου να σας πω ότι πρέπει και για σας να λειτουργεί διδακτικά η ιστορία με τις Πρέσπες. Ένα σύνθετο θέμα το έλυσε η προηγούμενη κυβέρνηση, οφείλω να πω, με αρκετή γενναιότητα, και επέμεινε, παρά τις κραυγές… Όταν υπάρχει θέληση και πολιτική βούληση μπορεί να λυθούν τα πράγματα, πολλές φορές κόντρα και στο λαϊκό συναίσθημα… Η ακινησία και η αδράνεια στο Κυπριακό, η έλλειψη πολιτικής γενναιότητας, οδήγησε δυστυχώς σε πιο ακραίες θέσεις την Τουρκία» (ΣΚΑΪ, 1/8/2024).
- Το κερασάκι ήρθε με την πρωτοφανή δήλωση του υπουργού που έκανε τεμενάδες στον Ερντογάν μέσα στο Μαξίμου: «Δεν με νοιάζει αν με πουν μειοδότη… Αν είναι να αφήσω μια μεγάλη παρακαταθήκη για τη χώρα μου για τις επόμενες γενιές, μια γειτονιά η οποία θα είναι ήρεμη, μια Ελλάδα της αυτοπεποίθησης, της σταθερότητας, της υπερηφάνειας, ας χαρακτηριστώ και μειοδότης» (ΣΚΑΪ, 4/10/2024).
Κάτι χοντρό σκαρώνεται στο Αιγαίο και στη Ν.Α. Μεσόγειο. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, έχει πρόβλημα. Η κυβέρνηση σχεδόν το ανακοινώνει, αλλά η «αντιπολίτευση» διαγκωνίζεται για το ποιος θα νικήσει τον Μητσοτάκη σε 3 χρόνια και ψάχνει για αρχηγούς ή διαλύεται σε τελματώδες, νοσηρό κλίμα. Σε όλες τις διεργασίες πάντως δεν ακούμε κουβέντα γι’ αυτά τα θέματα.
Κάτι χοντρό σκαρώνεται (π.χ. προωθείται η δορυφοροποίηση της χώρας υπό την Τουρκία και είμαστε έτοιμοι για «γενναίες» παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων). Και επειδή αυτά γίνονται σε στιγμή πολέμων, ενός «επάνω» (Ουκρανία) και ενός «κάτω» (Μέση Ανατολή), οι κίνδυνοι για Κύπρο και Ελλάδα είναι τεράστιοι.
Ο πολιτικός κόσμος με «περηφάνια» και «γενναιότητα» ανεμίζει τις σημαίες της υποτέλειας, σαν χώρα με σημαία ευκαιρίας, σαν χώρα ευκαιρίας, έτοιμη να αυτοακρωτηριαστεί προς χάριν των Μεγάλων Ηγητόρων του Δυτικού, πλήρως ΝΑΤΟποιημένου κόσμου. «Να η ευκαιρία» της εθνικής μειοδοσίας. «Να η ευκαιρία» του πλουτισμού μέσα από την αποικιοποίηση της χώρας…
Αυτοί ανεμίζουν αυτές τις σημαίες. Εμείς; Παρατηρητές, σκέτο; Βυθισμένοι στον υποκειμενισμό; Χωρίς Πολιτική και χωρίς Λόγο συνεκτικό και εναλλακτικό; Θραυσματοποιημένοι στην ατομικότητά μας και τις αναρτήσεις; Χωρίς επίγνωση της σύνδεσης του εθνικού και κοινωνικού στοιχείου; Χωρίς αίσθηση ότι χρειάζεται κάτι ποιοτικά διαφορετικό; Το συνολικό υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας μας καλεί: Ας ανεμίσουμε τη σημαία της θετικής απάντησής του, ας αδράξουμε όλες τις ποιοτικές και ποσοτικές προϋποθέσεις της επίλυσής του!
