Συνεχίζουμε τα μικρά αφιερώματα για τα 15 χρόνια από την έκδοσή της. Στα επόμενα φύλλα μας θα δημοσιεύσουμε και άλλα κείμενα με αφορμή τη συμπλήρωση 15 χρόνων από την έκδοση του Δρόμου και θα ακολουθήσουν και σχετικά ειδικά αφιερώματα.
του Γιώργου Γιαλούρη*
Είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι σήμερα εδώ, κυρίως γιατί αν δεν ήμουνα θα έκανα αυτό που κάνω όλη μέρα, δηλαδή να είμαι σε παιδικές χαρές και να κάνω baby sitting τα μικρά μου. Άρα είναι τέλεια εδώ! Μάλιστα με ρώτησε η γυναίκα μου πότε θα τελειώσει αυτή η εκδήλωση. Της λέω, «ρε παιδάκι μου εντάξει, μέχρι να φέρουμε την επανάσταση, ξέρω ‘γω, οι αριστεροί μιλάνε πολύ άλλωστε!». Έτσι κι αλλιώς κι εμείς στην οικογένεια μας, αριστεροί είμαστε, «πολύ αριστεροί» όπως είχε πει κι ένας «σύντροφος».
Λοιπόν, στον Δρόμο γράφω εδώ και ενάμιση χρόνο, και πώς έγινε αυτό: Εγώ βασικά είμαι αναγνώστης του Δρόμου, εδώ και δέκα, έντεκα χρόνια, πώς κατέληξα σε αυτό το έντυπο δεν θυμάμαι, πάντα που άρεσε να διαβάζω, λογοτεχνία, ιστορία, αλλά και εφημερίδα. Τι μου αρέσει στον Δρόμο και πάντα μου άρεσε; Κατ’ αρχάς ότι είναι ακηδεμόνευτος, δεν έχει διαφημίσεις και τέτοια πράγματα, έχει πολύ σοβαρή αρθρογραφία και αναλύσεις, έναν πλουραλισμό –δεν είναι μια κολλημένη εφημερίδα– και τοποθετεί τα πράγματα της χώρας σ’ ένα πατριωτικό περικείμενο, αλλά χωρίς να χάνει τη μεγάλη εικόνα, δηλαδή το πώς σχετίζονται αυτά που γίνονται στην Ελλάδα με τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν υπάρχει άλλη εφημερίδα, στον χώρο της αριστεράς σίγουρα, που να το πετυχαίνει αυτό. Μάλιστα με τα χρόνια έχω αναπτύξει μια τελετουργία στην ανάγνωση του Δρόμου, ξεκινάω από τα άρθρα του Ρ. Ρινάλντι, μετά θα πάω Στάθη οπωσδήποτε, μάλιστα είναι και το αγαπημένο της κόρης μου –της αρέσει γιατί έχει το σκίτσο–, με ρωτάει «τι λέει» και της διαβάζω τι λέει. Έπειτα με ρωτάει «τι εννοεί»; Της απαντάω «θες να ζωγραφίσουμε καλύτερα;» και καταλήγουμε να ζωγραφίσουμε. Μετά ψάχνω πού είναι η στήλη «εδώ είναι Βαλκάνια» και αφού τα διαβάσω όλα αυτά, έπειτα το πιάνω από την αρχή και διαβάζω όλη την εφημερίδα, φανταστείτε διαβάζω ακόμη και την ποίηση! Στο τέλος, πάντα για «σβήσιμο», με Γιάννη Σχίζα και τελευταίο αφήνω τον Στέλιο Ελληνιάδη και το Περίπτερο Ιδεών.
Ένα από τα χόμπι μου είναι να γράφω. Το τελευταίο μου βιβλίο ‒για να καταλάβετε πώς κατέληξα να γράφω τη στήλη «Απνευστί»‒ βγήκε πριν από δυόμιση χρόνια, έχει μάλιστα τίτλο «Το εγχείρημα», που είναι και μια από τις αγαπημένες λέξεις του Ρούντι, και ήθελα να πάει σε κάποιους ανθρώπους που μπορεί να μην τους γνωρίζω αλλά τους εκτιμάω ιδιαίτερα. Έτσι έστειλα μέιλ στο δρόμο, σε ένα info@, που αυτά τα info συνήθως είναι μια καταβόθρα e-mail που χάνονται και όντως δεν πήρα απάντηση ποτέ.
Έτσι έψαξα να βρω πού είστε για να περάσω να αφήσω ένα βιβλίο. Την πρώτη φορά δεν βρήκα κάποιον, τη δεύτερη τα κατάφερα, μου άνοιξε μία ευγενική κυρία, άφησα το βιβλίο και λέω το καθήκον μου το έκανα. Μετά από κάποιους μήνες, χτυπάει το τηλέφωνο μου, ήμουν κάπου να κάνω μια μικροεπέμβαση, περίμενα στην αίθουσα αναμονής, βλέπω έναν άγνωστο αριθμό, δεν τα απαντάω συνήθως. Το σηκώνω, μου λέει «Καλησπέρα, είμαι ο Ρούντι Ρινάλντι», απαντάω «όντως;», γελάει και μου λέει «όντως» και αρχίσαμε να τα λέμε. Μετά από κάποιες μέρες πήγαμε για έναν καφέ και εκεί που περίμενα έναν άνθρωπο –μέσα από τα άρθρα του τον ήξερα μόνο – αυστηρό, συνάντησα έναν πολύ πρόσχαρο άνθρωπο, με βαθιά γνώση, ικανότητα ανάλυσης, και εμπειρία – πράγματα που τα ήξερα – αλλά ταυτόχρονα κι έναν ευχάριστο άνθρωπο, πρόθυμο να γελάσει κάτι το οποίο είναι πολύ σημαντικό. Και έτσι ξεκίνησε αυτή η επικοινωνία και φτάσαμε στην πρόταση που μου έκανε να διατηρώ μία στήλη στην εφημερίδα. Τον ρώτησα τι να γράφω, μου απαντάει «ό,τι θέλεις», «και μπινελίκια;» – όσοι έχετε διαβάσει τα κείμενά μου καταλαβαίνετε – και μου λέει και πάλι «ό,τι θέλεις!» – ήταν σαφής.
Και έτσι ξεκινήσαμε τη συνεργασία αυτή και θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην εφημερίδα και σε όλους τους συντελεστές της που μου δίνουν τη δυνατότητα να τιθασεύω τις σκέψεις μου σε ένα κείμενο. Φυσικά δεν τα καταφέρνω πάντα να τις τιθασεύω, αλλά κυρίως οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ διότι αυτή η εφημερίδα ευαισθητοποιεί το αισθητήριό μου και με κινητοποιεί να προσπαθώ, στο βαθμό που το πετυχαίνω, να είμαι ένας ενεργός άνθρωπος, ενεργός πολίτης και αυτό δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα.
* Ο Γιώργος Γιαλούρης είναι μαθηματικός
