Δύο εικόνες θέλω να σας μεταφέρω από τη φετινή καγκελόφραχτη παρέλαση της προηγούμενης εβδομάδας. Του Μάριου Διονέλλη
Το επετειακό κείμενο που διάβαζε η κυρία από το μικρόφωνο, όση ώρα περνούσαν τα σχολεία μπροστά από τους επισήμους, μιλούσε για την ηρωική εκείνη περίοδο, «τότε που οι κατακτητές απαιτούσαν τους φυσικούς πόρους της χώρας μας, απαιτούσαν να τους παραδώσουμε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τη γη και τον αέρα μας, την εθνική μας υπερηφάνεια, την ιστορία και τον πολιτισμό μας, απειλώντας μας με πόλεμο. Τότε που είπαμε “Όχι” και μπήκαμε στο βιβλίο των ηρώων»…
Κάποιος από το πλήθος φώναξε: «Σήμερα τα δίνουμε χωρίς πόλεμο». Χάλασε ο μπαγάσας το κλίμα της γιορτής…
Οι συμμαθητές της αλβανικής καταγωγής σημαιοφόρου αρνήθηκαν να παρελάσουν πίσω της επειδή «τα σύμβολα δεν τα δίνουμε σε ξένους». Μόνο οι συμμαθητές, όχι οι συμμαθήτριες. Τα κορίτσια αναγνώρισαν την αριστούχο και αποδέχτηκαν να της δοθεί η σημαία εφόσον και η ίδια το ήθελε. Τα αγόρια όμως προφασίστηκαν πως δεν είχαν προετοιμαστεί καλά και σε ένδειξη διαμαρτυρίας απείχαν.
Κάπου στο 2020, σε έναν διάδρομο νοσοκομείου, κάποιος από αυτούς θα επείγεται να δει γιατρό. Σε ένα σχολειό θα ζητάει να ενημερωθεί από τη δασκάλα για την πορεία του παιδιού του. Σε ένα δικαστήριο θα ζητάει κάποιον να τον υπερασπιστεί απέναντι στην αδικία.
Επειδή η μικρή, που είναι ήδη αριστούχος, μάλλον θα καταφέρει ό,τι θελήσει να κάνει στη ζωή της, υποψιάζομαι πως θα έρθει η ώρα που οι λεβέντες θα κινδυνέψουν να πεθάνουν από την ντροπή τους.
Ίσως όμως και όχι…
