Του Αριστοτέλη Γ. Καλλή *
Στα μάτια του κόσμου ένας τεράστιος καθρέπτης ως αντανάκλαση μιας θηριώδους οθόνης καταγράφει τις σκέψεις από μια άλλη εποχή όπου η χαρά ήταν ακόμη στα επιτρεπόμενα όρια επιβίωσης όσων ακόμη ήθελαν και μπορούσαν να σταθούν όρθιοι, απολαμβάνοντας το ηλιοβασίλεμα πάνω σ’ ένα θωρηκτό λίγο πριν υπογραφεί η συνθήκη ειρήνης που εξασφάλιζε στα πληγωμένα παιδιά του πολέμου για τα επόμενα πολλά χρόνια το ανέμελο παιχνίδι τους εκεί στο βάθος… στους λόφους με τα πολλά πεύκα και τις φωνές των πουλιών όπου θα μπορούσαν να τρέχουν, να ονειρεύονται, να σχεδιάζουν· να ελπίζουν απερίσπαστα ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι από ένα πίνακα τού Γκύζη που χάνεται στα χρώματα της φωτεινής εξέλιξης των πραγμάτων που ακόμη έχουν τη δύναμη να προσθέσουν, να ορίσουν, να χαράξουν ακόμη και να ανατρέψουν όλα όσα μπορούσαν να αποτρέψουν έναν ακόμη εφιάλτη ανάμεσα στο Ναγκασάκι και στο Άουσβιτς· τη στιγμή που θα προαυλίζονταν οι κρατούμενοι με τα ριγέ ρούχα, τα ξυρισμένα κεφάλια, τις ανοιχτές πληγές, τις φυλακισμένες ιδέες ,τα κοκκινισμένα μάτια τα κολλημένα σαν πούλιες ανάμεσα στις πτυχές των ολόλευκων δαντελωτών τραπεζομάντηλων, 57 τον αριθμό, που είχαν αρχίσει να ανεμίζουν άναρχα αν και επιμελώς κρεμασμένα έως την πόρτα εισόδου θυμίζοντας την άφιξη της αμαξοστοιχίας των 11:30 μ.μ. στο στρατόπεδο των εγκλωβισμένων αφανών έναντι των επιφανών εμπειρογνωμόνων μιας μέρας που όλοι περίμεναν επί ματαίω ότι θα ήταν διαφορετική… Μιας και αναμένονταν η υπογραφή σπουδαίου προσώπου όπως είπαν, για την ειρήνη και την ευημερία των λαών…
Μα ήταν όλα φήμες… Και η ελπίδα επί ματαίω εγεννήθη… Και επί ματαίω εσφραγίσθη εις τάφον αντίστοιχο τού Τουταγχαμόν… νεκρή επί του χώματος και άνευ χρώματος… στην συμμαχία των προθύμων ως μια αρχέγονη φωτιά που εξασφάλιζε την επιβίωση ημών των αφελών για 72 ώρες…
* Επ. Πρ. Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας, πτ. Πολιτικού Τμήματος Νομικής Σχολής Αθηνών nemeahistory.blogspot.com
