Του Μάκη Μαλαφέκα. Τελικά, η λογομβάρδια ρήση «ένα εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια Έλληνες πολίτες» (στη δεκαετία του ’80 ο αντίστοιχος υπουργός θα είχε πει «εκατομμύριους», πόσο σε σενιάρει ένα Αριστοτέλειο!), όχι μόνο είναι ρητορικά εδαφική αλλά και διαλεκτικά ανεξέλεγκτη (εξελίξιμη). Όπως ακριβώς είναι εξελίξιμη και η κυβερνητική-συστημική ρητορική στο σύνολό της. Διαρκώς αναδιπλούμενη, αενάως υποτροπιάζουσα και σταθερά τείνουσα προς ένα υπερπέραν σοβαροφάνειας και ταυτολογίας.
Κακώς προσπάθησαν πολλοί να την αντικρούσουν, να βρουν λογικά επιχειρήματα, να αναρωτηθούν σαρκαστικά αν «βάζει μέσα και τους 300 της Βουλής», να πουν καλοπροαίρετα ότι «μα ένας εργαζόμενος αντιστοιχεί πάντα σε μια οικογενειακή μονάδα» κι ότι «έτσι φτάνουμε στο εξωφρενικό τέσσερις ταλαιπωρούν δέκα»… Κακώς, κάκιστα. Δεν συνδιαλέγεσαι ρητορικά με τον Νέρωνα την ώρα που παίζει άρπα στη βεράντα, αγναντεύοντας τη φλεγόμενη πολιτεία που ο ίδιος πυρπόλησε. Διότι έχει και παρακάτω. Η εξουσιαστική τρέλα πάντα έχει παρακάτω. Ας την προβλέψουμε. Ας τη δούμε, ας ακουστεί, αυτή η τελευταία παρανοϊκά ταυτολογική φράση προτού πέσει οριστικά η αυλαία της δικομματικής φαρσοκωμωδίας, κι ας πράξουμε αναλόγως:
«Δέκα εκατομμύρια πολίτες ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια πολίτες!». Δηλαδή; Τους εαυτούς τους; Αυτό θα ήταν ιδανικό! Όλοι να παραδίδουν οικειοθελώς στους κατοχικούς μεσάζοντες το βιoς τους, την κοινή τους κληρονομιά και μαζί κάθε μελλοντική υπαρξιακή προβολή τους, κι ύστερα να βαράνε με αυτοοικτιρμό τα κεφάλια τους στον τοίχο. Τον τοίχο ενός σπιτιού που δεν τους ανήκει. Κι απ’ τις οθόνες των κινητών: «Κοπρίτες!», «τεμπέληδες!», «διεφθαρμένοι!», «τραμπούκοι!». Υπάρχει κι η άλλη όψη αυτής της τρέλας όμως: Αν ο καθένας «ταλαιπωρούσε» κάποιον άλλον; Κάποιον φταίχτη; Κάποιον εκβιαστή; Κάποιον τύραννο; Αν τον ανησυχούσε για τα καλά. Αν ξαφνικά επαναδιαπραγματευόταν σιωπηρά με το είναι του την ίδια την ουσία αυτής της τρέλας, της μίας και μοναδικής ζωής του, κι ύστερα ανασηκωνόταν. Μόνος. Ένας. Ένας προς έναν. Ένας ως όλοι. Και όλοι.
«Δέκα εκατομμύρια πολίτες ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια πολίτες!». Δηλαδή; Τους εαυτούς τους; Αυτό θα ήταν ιδανικό! Όλοι να παραδίδουν οικειοθελώς στους κατοχικούς μεσάζοντες το βιoς τους, την κοινή τους κληρονομιά και μαζί κάθε μελλοντική υπαρξιακή προβολή τους, κι ύστερα να βαράνε με αυτοοικτιρμό τα κεφάλια τους στον τοίχο. Τον τοίχο ενός σπιτιού που δεν τους ανήκει. Κι απ’ τις οθόνες των κινητών: «Κοπρίτες!», «τεμπέληδες!», «διεφθαρμένοι!», «τραμπούκοι!». Υπάρχει κι η άλλη όψη αυτής της τρέλας όμως: Αν ο καθένας «ταλαιπωρούσε» κάποιον άλλον; Κάποιον φταίχτη; Κάποιον εκβιαστή; Κάποιον τύραννο; Αν τον ανησυχούσε για τα καλά. Αν ξαφνικά επαναδιαπραγματευόταν σιωπηρά με το είναι του την ίδια την ουσία αυτής της τρέλας, της μίας και μοναδικής ζωής του, κι ύστερα ανασηκωνόταν. Μόνος. Ένας. Ένας προς έναν. Ένας ως όλοι. Και όλοι.
Σχόλια
