Του Μανώλη Ηλιάκη.
Νεολαίοι, εμείς τα κάναμε θάλασσα, σας παραδίδουμε έναν κόσμο χάλια.
Ενάµισι δισεκατομμύριο άνθρωποι εξακολουθούν, σύμφωνα µε τον ΟΗΕ, να ζουν µε λιγότερο από ένα δολάριο τη μέρα. Ένας αντίστοιχος αριθµός δεν έχει πρόσβαση σε ηλεκτρισµό και καθαρό νερό. Το ένα τέταρτο του πληθυσμού του πλανήτη δεν καταφέρνει να ικανοποιήσει την πείνα του. Η διαφθορά των τοπικών ελίτ, το δημοκρατικό έλλειµµα, η οικολογική καταστροφή, η ιδιωτικοποίηση των πάντων έχουν οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Επιπλέον, στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης, στην απόλυτη φτώχεια προστίθεται και η σχετική, καθώς επιμηκύνεται επ’ αόριστον η λίστα των αγαθών που λείπουν από το µέσο κάτοικο του πλανήτη. Με δυο λόγια, ζούµε ένα διαρκή εκσυγχρονισµό της φτώχειας.
Διάβαζα προχθές στην εφημερίδα: «Δεκάδες μετανάστες -μεταξύ αυτών, γυναίκες και παιδιά- αφέθηκαν αβοήθητοι σε σκάφος ανοικτά των λιβυκών ακτών, αφού οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ αγνόησαν την έκκλησή τους να τους βοηθήσουν να φτάσουν στη Λαμπεντούζα». Την είδηση αποκαλύπτει, τη Δευτέρα, η βρετανική εφημερίδα Guardian. Σύμφωνα με την εφημερίδα, ένα σκάφος με 72 μετανάστες και πολιτικούς πρόσφυγες έφυγε στα μέσα Μαρτίου από την Τρίπολη της Λιβύης με προορισμό το ιταλικό νησί. Το σκάφος αντιμετώπισε προβλήματα και, παρά το γεγονός ότι ο καπετάνιος του προσπάθησε να επικοινωνήσει με τις ιταλικές λιμενικές Αρχές αλλά και με ένα στρατιωτικό ελικόπτερο του ΝΑΤΟ, ουδείς προσφέρθηκε να βοηθήσει. Ο απολογισμός ήταν τραγικός: 61 από τους επιβάτες -μεταξύ των οποίων ήταν γυναίκες και παιδιά- πέθαναν από πείνα και δίψα, ενώ 11 άτομα κατάφεραν να επιβιώσουν.
«Κάθε μέρα ξυπνούσαμε πάνω στο σκάφος και βρίσκαμε νεκρούς από εξάντληση», δήλωσε στην εφημερίδα ένας από τους επιζώντες. Κάνουν πολέμους οι έχοντες, για να πάρουν τον πλούτο της κάθε χώρας. Όσους δεν σκοτώσουν τους αναγκάζουν να φύγουν μετανάστες φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με τους άλλους εργαζόμενους της κάθε χώρας που πηγαίνουν, με τα γνωστά κοινωνικοοικονομικά προβλήματα. Έτσι οι φονιάδες μένουν στο απυρόβλητο και αφήνουν τους εργαζόμενους να αλληλοσπαράζονται, προσποριζόμενοι τεράστια οικονομικά και πολιτικά οφέλη από αυτόν τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Αν θέλετε τη γνώμη μου: Αφήστε τα σφηνάκια, τις κούπες, τους φραπέδες και τις ουσίες. Έρχονται δύσκολες μέρες. Ανασκουμπωθείτε.
Πριν φτάσετε στην εξαθλίωση, ξεσηκωθείτε, σπάστε τα όλα, σπάστε τους δεσμούς σας με την υποκουλτούρα της τηλεόρασης, του κατεστημένου, του καναπέ. Αμφισβητήσετε τα πάντα, το σχολείο, την εκκλησία, τους νόμους, το κράτος, τα κόμματα, την ψευτοδημοκρατία που μας πουλάνε. Αλλά, πάνω από όλα, αμφισβητήσετε στην καθημερινότητά σας τον τρόπο ζωής στον οποίο σας οδήγησαν. Σπάστε τα τώρα που έχετε δυνάμεις ακόμα, γιατί, αν θα πέσετε σε κώμα, όπως έπεσαν στο καράβι, δεν θα μπορέσετε να αντισταθείτε. Τότε θα είναι αργά! Εμείς φταίξαμε γιατί αδιαφορήσαμε, εσείς τι θα κάνετε;
«Κάθε μέρα ξυπνούσαμε πάνω στο σκάφος και βρίσκαμε νεκρούς από εξάντληση», δήλωσε στην εφημερίδα ένας από τους επιζώντες. Κάνουν πολέμους οι έχοντες, για να πάρουν τον πλούτο της κάθε χώρας. Όσους δεν σκοτώσουν τους αναγκάζουν να φύγουν μετανάστες φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με τους άλλους εργαζόμενους της κάθε χώρας που πηγαίνουν, με τα γνωστά κοινωνικοοικονομικά προβλήματα. Έτσι οι φονιάδες μένουν στο απυρόβλητο και αφήνουν τους εργαζόμενους να αλληλοσπαράζονται, προσποριζόμενοι τεράστια οικονομικά και πολιτικά οφέλη από αυτόν τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Αν θέλετε τη γνώμη μου: Αφήστε τα σφηνάκια, τις κούπες, τους φραπέδες και τις ουσίες. Έρχονται δύσκολες μέρες. Ανασκουμπωθείτε.
Πριν φτάσετε στην εξαθλίωση, ξεσηκωθείτε, σπάστε τα όλα, σπάστε τους δεσμούς σας με την υποκουλτούρα της τηλεόρασης, του κατεστημένου, του καναπέ. Αμφισβητήσετε τα πάντα, το σχολείο, την εκκλησία, τους νόμους, το κράτος, τα κόμματα, την ψευτοδημοκρατία που μας πουλάνε. Αλλά, πάνω από όλα, αμφισβητήσετε στην καθημερινότητά σας τον τρόπο ζωής στον οποίο σας οδήγησαν. Σπάστε τα τώρα που έχετε δυνάμεις ακόμα, γιατί, αν θα πέσετε σε κώμα, όπως έπεσαν στο καράβι, δεν θα μπορέσετε να αντισταθείτε. Τότε θα είναι αργά! Εμείς φταίξαμε γιατί αδιαφορήσαμε, εσείς τι θα κάνετε;
Σ’ αυτόν τον «ελεύθερο» κόσμο των λίγων και εκλεκτών, μια ελευθερία απομένει στα δισεκατομμύρια των πολλών. Η ανατροπή του.
Σχόλια
