Έχουν περάσει εφτά χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015. Μια σημαντική στιγμή του ελληνικού λαού και της νεολαίας, που αψηφώντας εκβιασμούς και πιέσεις έδωσαν ένα ακόμα «Όχι» στην νεοελληνική ιστορία. Παράλληλα, όμως, ήταν ένα «Όχι» που τσαλαπατήθηκε μέσα σε 24 ώρες, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που είχε ήδη συνθηκολογήσει με την ευρωκρατία και απλώς μεθόδευε τον τρόπο που θα παρουσίαζε το «κρύο πιάτο» στον λαό. Το μέγεθος του «Όχι» δυσκόλεψε μεν την δρομολογημένη επιχείρηση, αλλά δεν την ματαίωσε.
Μετά από εφτά χρόνια επιχειρείται το ξαναγράψιμο της ιστορίας και των γεγονότων. Διάφοροι σήμερα «διασκεδάζουν» για την «κωλοτούμπα του Τσίπρα» κι άλλοι πανηγυρίζουν γιατί με τον συμβιβασμό τότε σώθηκε η Ελλάδα από τον γκρεμό και ο λαός έδωσε ξανά την κυβέρνηση στον ΣΥΡΙΖΑ, ίσαμε το 2019, οπότε και αναλαμβάνει εντελώς αυτοδύναμα η Ν.Δ. τη διακυβέρνηση. Σκόπιμα λησμονούνται ορισμένα κρίσιμα καθεστωτικά ζητήματα που παίχτηκαν εκείνες τις μέρες, που φανερώνουν τα πραγματικά κέντρα ισχύος και εξουσίας και δείχνουν πόσο αδύναμη είναι μια κυβέρνηση αν δεν έχει πάρει σαφής απόφαση για ρήξεις και για στήριξη στον λαό.
Το αφιέρωμα μας σκοπό έχει να φωτίσει και να θυμίσει ορισμένες τέτοιες πλευρές. Αποτελείται από ένα κείμενο του 2015 του Ρούντι Ρινάλντι, γραμμένο για το περιοδικό La Migraña της Βολιβίας, ένα κείμενο του Γιάννη Μαυρή, προέδρου της εταιρείας δημοσκοπήσεων Public Issue με τίτλο «Ποιος φοβήθηκε τον λαό – Πολιτική και κοινωνική σημασία του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015», και ένα κείμενο του Νίκου Ταυρή με τίτλο: «Το πραξικόπημα της 5ης Ιουλίου 2015 (νύχτα προς τα ξημερώματα της 6ης Ιουλίου)». Καλή ανάγνωση.
