Το κόμμα δεν ανασυντάσσεται στη γραμμή Σαμαρά
Η Ν.Δ. δεν μπορεί να κλείσει τον κύκλο των εσωτερικών της διενέξεων, ούτε να διορθώσει τη δημόσια εικόνα που εκπέμπει μέσω αυτών. Η διαγραφή του ευρωβουλευτή Θ. Σκυλακάκη, ο οποίος αμφισβήτησε το πρόγραμμα της Ν.Δ. για την εκμηδένιση των ελλειμμάτων και η δήλωση του Αβραμόπουλου, ότι κι εμείς ένα είδος Μνημονίου θα υπογράφαμε αν ήμαστε κυβέρνηση την ώρα που ο Σαμαράς κλιμακώνει την αντιμνημονιακή ρητορεία είναι τα πιο πρόσφατα περιστατικά.
Οι διαφωνίες αποκτούν μεγάλη σημασία όχι τόσο για την ουσία τους όσο γιατί προστίθενται στη γενική πεποίθηση ότι στη Ν.Δ. υπάρχει αδυναμία διατύπωσης εναλλακτικού προγράμματος και οι αντιρρήσεις της είναι προσχηματικές. Κι ακόμα περισσότερο γιατί ενισχύουν το πανίσχυρο ιδεολογικό στερεότυπο ότι το Μνημόνιο αποτελεί μονόδρομο, ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή ούτε για τα κόμματα της συστημικής διαχείρισης ούτε και για τους αρνητές της.
Τα μέτωπα της εσωτερικής αναταραχής στη Ν.Δ. πολλαπλασιάζονται αλλά και σταθεροποιούνται αποχτώντας μόνιμα χαρακτηριστικά. Η Ν.Δ. φαίνεται πως δεν ανασυντάσσεται πάνω στη γραμμή Σαμαρά.
Εξακολουθούν οι διαφωνίες για τις ηγετικές επιλογές πρωτίστως σε τρία πεδία. Πρώτα απ’ όλα με τις επιλογές προσώπων στις δημοτικές εκλογές. Η εσωκομματική κριτική για την επιλογή Κικίλια ογκώνεται. Δεύτερον, γύρω από το οικονομικό πρόγραμμα, το οποίο αφού συνάντησε τη γενική αδιαφορία το καλοκαίρι όταν εκδόθηκε, έκτοτε δεν διορθώθηκε ούτε εμπλουτίστηκε αλλά απλώς συνοδεύτηκε από τη γενικολογία Σαμαρά στη ΔΕΘ περί ενός νέου μοντέλου ανάπτυξης, στηριγμένο κυρίως στις φοροαπαλλαγές. Τρίτον, υπάρχει, βεβαίως, η αντίδραση στην αντιμνημονιακή στάση, και τα συνακόλουθα έμμεσα ανοίγματα προς την Αριστερά. Ωστόσο, είναι βέβαιο ότι ο Σαμαράς, έχοντας υπερβατική νοοτροπία για την άσκηση της πολιτικής, θα επιμείνει τόσο στην αντιμνημονιακή στάση, όσο και στην προσπάθεια αλλαγής της συνολικής κομματικής γεωγραφίας.
Παράλληλα, όμως, και το υπόλοιπο μέρος της αντιπολιτευτικής γραμμής της Ν.Δ. παρουσιάζει προβλήματα. Όταν η Ν.Δ. ισχυρίζεται, πως τα ελλείμματα του 13% διογκώθηκαν τεχνικά, πως οι δυνατότητες να δανειστεί η χώρα έγκαιρα από τις αγορές τορπιλίστηκαν, πως υπάρχουν άθλιοι χειρισμοί μέχρι τον Απρίλη, δηλ. την τελευταία ώρα, δεν έχει άδικο. Αυτά όμως κρίθηκαν με πολιτικό τρόπο το προηγούμενο εννεάμηνο, όπου η Ν.Δ. αλλά και η αριστερή αντιπολίτευση βγήκαν χαμένοι, το ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε. Οι σημερινοί απολογισμοί δύσκολα θα μεταστρέψουν την κοινή γνώμη.
Για την αντιπολιτευτική τακτική της Ν.Δ. θεμελιώδες παραμένει το ζήτημα Καραμανλή, το οποίο συνιστά βραδυφλεγή βόμβα για τις υφιστάμενες πολιτικές ισορροπίες. Το ΠΑΣΟΚ μεθοδικά σφίγγει το βρόχο γύρω από τον Καραμανλή, αποδίδοντας τεράστια σημασία στο όλο εγχείρημα. Τόσο γιατί θεωρείται από μεγάλα τμήματα της κοινής γνώμης ως ο υπαίτιος της σημερινής διάλυσης (εξασφαλίζοντας έτσι παράταση ζωής στην κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ), όσο και γιατί έτσι ανακυκλώνονται τα αντιδεξιά αντανακλαστικά που είναι απαραίτητα για την κεντροαριστερή διαχείριση του συστήματος. Τα αντιδεξιά αντανακλαστικά μάλιστα, τώρα που έρχεται ο δεύτερος γύρος των δημοτικών εκλογών, γίνονται ακόμα πιο πολύτιμα. Κατόπιν αυτών ο Σαμαράς επαναπροσέγγισε τον Καραμανλή (η αποστασιοποίηση έτσι κι αλλιώς ό,τι ήταν να προσφέρει σ’ επίπεδο εντυπώσεων, το πρόσφερε) οργάνωσε την κλάκα για τη δημόσια παρουσία του στη Θεσσαλονίκη και έστειλε μήνυμα στο ΠΑΣΟΚ: Όταν θα έρθει η Ν.Δ. στην κυβέρνηση, θα κάνει εξεταστική για το Μνημόνιο, κοινώς ο Παπανδρέου θα βρεθεί στην ίδια θέση.
Τέλος, υπάρχει το πρόβλημα της πολυκατοικίας για το οποίο δεν έχουμε ενδείξεις πώς σκοπεύει να το αντιμετωπίσει ο Σαμαράς. Οι φυγόκεντρες δυναμικές αποκτούν στρατηγική διάσταση στο δεξιό χώρο πανευρωπαϊκά ενώ η τριχοτόμηση στην Ελλάδα μονιμοποιείται. Η προοπτική της Ν.Δ. προϋποθέτει αν όχι την καθολική, τουλάχιστον ισχυρή επικράτηση απέναντι στους συγκατοίκους της πολυκατοικίας. Προς το παρόν έχει ανακοπεί η ροή ενδιάμεσων στελεχών από τη Ν.Δ. προς το ΛΑΟΣ, ενώ η υπερψήφιση του Μνημονίου περιόρισε τη δυναμική και τη διεισδυτικότητα του ΛΑΟΣ.
Η γραμμή της αυτόνομης καθόδου, μπορεί να σημάνει την εκλογική αναβάθμιση του ΛΑΟΣ, οδηγεί όμως στην οριοθέτηση και την αποκοπή από τη Ν.Δ., δυσκολεύοντας μακροχρόνια την υπόστασή του. Από την άλλη, η Ντόρα έχοντας ν’ αντιμετωπίσει τη δημοσκοπικά καταγραμμένη άρνηση στο ενδεχόμενο δημιουργίας νέου κόμματος στη Δεξιά, περιορίζει τα σχέδιά της σε μια τακτική φθοράς του Σαμαρά, πράγμα που εξασφαλίζει στον τελευταίο ένα μικρό περιθώριο χρόνου.
