Του Κώστα Γκιώνη
Το γαϊτανάκι της αριθμολαγνείας που αφορά νεκρούς είναι μια τραγική κατάντια της πολιτικής σκηνής, αλλά και των χιλιαστών των κομμάτων που αρέσκονται σε συμψηφισμούς. 58 νεκροί στα Τέμπη. Ναι, αλλά κι εσείς δεν λέτε τίποτα για τους 105 νεκρούς στο Μάτι και τους 15 στη Μάνδρα. Εσείς όμως ξεχνάτε τους 84 νεκρούς από τις πυρκαγιές της Ηλείας το 2007. Ναι, αλλά κανείς δεν λέει για τη Μαρφίν… Κι εκεί εξαντλείται το θέμα και η παπαρολογία του κάθε μυαλοφυγόδικου κομματόσκυλου, που οχυρώνεται πίσω από μια ακατάσχετη πτωματολογία χωρίς να μπαίνει ποτέ στην ουσία του θέματος.
Για το μεγαλύτερο κρατικό έγκλημα των 600+ μεταναστών στην Πύλο, αλλά και τις καθημερινές δολοφονίες του Λιμενικού, τσιμουδιά. Άλλωστε αυτοί οι φτωχοδιάβολοι δεν μπαίνουν καν στις μετρήσεις τους, πόσο μάλλον τώρα που στο Μεταναστευτικής Πολιτικής υπουργός είναι ο «δημοκράτης» με το τσεκούρι… Μόνο τα γυάλινα βλέμματα των παιδιών ψαριών με τις αγκαλιές συρματοπλέγματα των μανάδων τους και οι τρύπιες και μπαταρισμένες βάρκες των προδομένων ελπίδων στοιχειώνουν το γαλάζιο φέρετρο της νεκροθάλασσας και προδίδουν τα εγκλήματα των πολιτισμένων, που δεν ανέχονται τη μόλυνση των προηγμένων δημοκρατιών τους.
Αλλά από πού κι ως πού τα συμφέροντα έχουν ίχνος ανθρωπισμού και διεθνισμού; Αυτά προϋποθέτουν άλλου είδους συναισθήματα. Άκουσα πρόσφατα στη γιορτή για τα 15 χρόνια του Δρόμου, από τους εκπρόσωπους της βασκικής οργάνωσης διεθνιστικής αλληλεγγύης Askapena, ότι «ο διεθνισμός είναι η τρυφερότητα του κόσμου». Και μόνο αυτό μπορεί να μας σώσει.
Κατά τ’ άλλα στον ΕΟΔΑΣΑΑΜ, τον κρατικό οργανισμό που δημιουργήθηκε από δικά τους παιδιά ως πλυντήριο της κυβέρνησης, οι απόψεις λειτουργούν όπως τα αυτοκίνητα στο δακτύλιο. Τις ζυγές μέρες το πύρινο μανιτάρι οφείλεται σε άγνωστα εύφλεκτα υλικά, ενώ τις μονές προήλθε από έλαια σιλικόνης – που δεν αναφλέγονται, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία άμα συμφέρει τον πολυχρονεμένο… Κι όταν κάτσει η στραβή και γίνουν ρεζίλι, όπως συνέβη, δεν χάθηκε και κάτι: ο δικός μας μπροστινός θα γίνει θυσία και σε μερικούς μήνες θα τον ξαναβάλουν από την πίσω πόρτα σε άλλη θεσούλα, επιβραβεύοντάς τον για τις πολύτιμες υπηρεσίες του.
Ακούγοντας όλα αυτά τα απίθανα μέχρι βαθμού ηλιθιότητας σενάρια, αντιλαμβάνεσαι σε ποιο κοινό απευθύνονται και ειλικρινά σε πιάνει απογοήτευση. Τραγική κατάληξη της ιστορίας είναι επίσης να βλέπεις χαροκαμένους γονείς να θυσιάζουν την αλήθεια για τα αίτια του θανάτου των παιδιών τους, μόνο και μόνο για να γίνουν ντεκόρ σε ένα αφήγημα που θα αθωώνει την πολιτική τους προτίμηση…
Η όλη ιστορία φαίνεται να μην έχει πάτο, παρ’ όλα αυτά πιστεύω αυτό που έλεγε ο Νίκος Καρούζος: «Θα περάσουν από πάνω μας όλοι οι τροχοί, στο τέλος τα ίδια τα όνειρά μας θα μας σώσουν»!
