στήλες

Το δούλεμα του Φώτη συνεχίζεται…

Γίνεται να λάβεις «παρά του μη έχοντος»; Σοφοί οι «αρχαίοι», όμως πώς να φανταστούν τούτη δω την απόλυτη διαστροφή; Από δόση σε μέτρα κι άντε πάλι από την αρχή στο αέναο μαρτύριο της σισύφειας «σωτηρίας» μας. Αλλά πώς οι… δανειστές, οι… πιστωτές (οι τίτλοι που στεφανώνουν πλέον τους αποκαλούμενους και εταίρους, πάντα ακολουθούμενοι από το σαδιστικά οικείο «μας») οι δανειστές μας, οι πιστωτές μας, οι εταίροι μας, λοιπόν, πώς αλλιώς θα… ελάμβαναν; Και τι θα απογίνονταν οι οσίες «αγορές»;
«Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Έλα, όμως, που τα άρπαξαν και με το παραπάνω. Όχι οι «θεσμικοί», αλλά τα περιβόητα funds, οι συσσωματώσεις, δηλαδή, πειρατικών κεφαλαίων, που λεηλατούν χώρες και λαούς μέσω της χρεομηχανής απομύζησης υπερκερδών. Το «μεγάλο κόλπο» εκπονήθηκε στη σύνοδο του Eurogroup, εκεί που εδώ και μία διετία επισήμως συμμετέχουν το ΔΝΤ και η διεθνής των χρηματαγορών ως οιονεί… ισότιμα μέλη. Το παζάρι κατέληξε και η ληστρική αποζημίωση των αδηφάγων ζόμπι της παγκόσμιας κλεπτοκρατίας σερβιρίστηκε ως «επαναγορά ομολόγων».
Δεν έλαβε χώρα τίποτα διαφορετικό την περασμένη εβδομάδα. Στα ψιλά των οικονομικών σελίδων των εφημερίδων διαβάζαμε τους προηγούμενους μήνες, πως στη δευτερογενή αγορά των ομολόγων του ελληνικού χρέους σημειωνόταν ένα μικρό «ράλι» συναλλαγών κι οι τιμές παραδόξως ανέβαιναν, παρά τη διαρκή επιδείνωση όλων των δεδομένων για τη βιωσιμότητα όχι μόνο του χρέους, αλλά της ίδιας της ελληνικής οικονομίας. Δύο στοιχεία συνηγορούσαν στην ερμηνεία της φαινομενικά παράδοξης εξέλιξης. Το Αγγλικό Δίκαιο στο οποίο έχει «κλειδωθεί» το χρέος της χώρας μετά το PSI και πολύ περισσότερο η βεβαιότητα των αγορών, πως δεν είναι δυνατόν υπό κανονικές συνθήκες να αναιρεθεί η ίδια τους η φύση, δηλαδή η κερδοφορία πάση θυσία. Και ασφαλώς δικαιώθηκαν. Η ακούραστη πολιτική γραφειοκρατία, από Βρυξέλλες, Βερολίνο ώς και τη Ν. Υόρκη, διεκπεραίωσε τον προσωρινό συμβιβασμό κατανομής βαρών και κερδών. Έτσι, το ημιθανές πειραματόζωο προσφέρεται ακόμη για αφαίμαξη. Κι άλλα δάνεια, κι άλλες δόσεις κι άλλα κέρδη. Τα ομόλογα αποκτήθηκαν από το ελληνικό κράτος με επιπλέον δανεικά, ακριβότερα, μάλιστα, από τους αρχικούς υπολογισμούς κατά 1 δισ. και κάτι, ενώ οι κάτοχοί τους τα ξεφορτώθηκαν καταγράφοντας υπεραξίες ώς και 300% σε σχέση με τις τιμές που είχαν αγοραστεί στη δευτερογενή αγορά. Κάποιοι, μάλιστα, προσβλέπουν σε αποζημίωση στο ακέραιο και δεν μπήκαν καν σε διαπραγμάτευση. Λέτε να χάσουν;
Οι τρεις εγχώριοι Μνημονιο-φύλακες αγρυπνούν. Χαράτσια, φόροι, απολύσεις, πλιάτσικο, ναι, είμαστε εντελώς ευρω-βιώσιμοι και το χρέος μας χαίρει επίσης άκρας υγείας. Απεδείχθη!

θητεία Τυμβωρύχου εκτελεί η «σειρά» του ’69