Mε όχημα την ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης (1921-1988)
Δημιουργία
Καθόταν έξω στα χωράφια και σχεδίαζε πάνω στο χώμα
πουλιά. Μα τα πουλιά ζητούσαν τον ουρανό. Τότε σχεδίασε γύρω
τους την αιώνια θλίψη.
Και τα πουλιά πέταξαν.
Από...
Mε όχημα την ποίηση: Νίκος Καρούζος (1926-1990)
Εικόνα
Γυρίζει μόνος
στα χείλη του παντάνασσα σιωπή
συνέχεια των πουλιών τα μαλλιά του.
Ωχρός
με βουλιαγμένα όνειρα κι ανέγγιχτος
νερό τρεχάμενο
στα ρείθρα, ωχρός,
έλληνας.
Πάντα ο δρόμος μέσ’ στα μάτια του
κ’...
Mε όχημα την ποίηση: Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916-2011)
Πένθιμη ωδή για το θάνατο του Πωλ Ελυάρ
Πια δεν απόμεινε ούτ’ ένα χαμόγελο σ’όλη τη γη Σιδερόδρομοι σιδερόδορμοι
Φτάνουν αδιάκοπα απ’ τα πέρατα του κόσμου
Φτύνοντας πάνω...
Mε όχημα την ποίηση: Νίκος Παππάς (1906-1997)
Γιώργος Σαραντάρης
Από τον ιερό λόχο του Κάλβου ανεχώρησες
προς τη λευκή κοιλάδα της πικρίας
πρώτος ποιητής, στρατιώτης θαυμάσιος,
κομίζοντας μια τρυφερή από στίχους πανοπλία
για να σε προστατεύσει...
Με όχημα την ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης (1921-1988)
Αλληλογραφία
Θα είχα γράψει ίσως τις ωραιότερες επιστολές, υποδείγματα
ύφους και ειλικρίνειας, αν ο φίλος μου ο Ιάκωβος είχε αποφασίσει
να πεθάνει. Αλλά δυστυχώς ζούσε, άθλιος συγκάτοικος,...
Με όχημα την ποίηση: Πάτρικ Καβανα (1904-1967)
Στίχοι που έγραψα καθισμένος πλάιστο μεγάλο κανάλι του Δουβλίνου
Ω μνημονεύσετέ με όπου υπάρχει νερό,
Κατά προτίμηση νερό του καναλιού, τόσο ήρεμα
Πρασινωπό στου καλοκαιριού το φυλλοκάρδι....
Με όχημα την ποίηση: Τσέσλαβ Μίλοζ (1911-2004)
Επιστροφή
Στα γηρατειά μου αποφάσισα να επισκεφθώ τα μέρη όπου
περιπλανήθηκα εδώ και χρόνια στα νιάτα μου. Αναγνώρισα μυρωδιές, το περίγραμμα των προϊστορικών ζόφων
και τις καμπύλες των...
Με όχημα την ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης (1911 – 1996)
Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας
ΣΤ΄ Ήταν ωραίο παιδί. Την πρώτη μέρα που γεννήθηκε
Σκύψανε τα βουνά της Θράκης να φανεί
Στους ώμους...
Με όχημα την ποίηση: Τσεσλαβ Μιλοζ (1911-2004)
Ars Poetica?
Πάντοτε επιθυμούσα μια φόρμα πιο ανοιχτή
ελεύθερη από τα δεσμά της ποίησης ή της πρόζας
που θα μας άφηνε να νιώθουμε ο ένας τον άλλο...
Με όχημα την ποίηση: Λι – Τάι – Πο (701-762)
Το τραγούδι του πιοτού για τη θλίψη της γης
Σου γνέφει το κρασί στη χρυσαφένια κούπα
όμως μην πιείτε ακόμα, γιατί πρώτα ένα τραγούδι θα σας...
