Με όχημα την ποίηση: Αθανάσιος Αβελλιος (1924 – 2007)
Οι Θεσπιείς στις Θερμοπύλες
Κάποιοι ξέρουν και λένε μεγάλα λόγια
ή μπορούν και πράττουν τα μεγάλα.
Υπάρχουν άλλοι που δεν θέλουν να ειπούν κανένα λόγο
μα τα μεγάλα...
Με όχημα την ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)
Μοναξιά
Μεσάνυχτα, και λείπετε, αδερφούλες μου.
Σαλεύει θλιβερό το κυπαρίσσι.
Τις κάμαρες θ’ανοίξω που στοιχειώσανε,
τ’αγέρι κι η νυχτιά ναν τις γιομίσει.
Άνε με πάρει ο ύπνος, μέσα στ’...
Με όχημα την ποίηση: Κωνσταντίνος Καβάφης: (1863-1933)
Η διορία του Νέρωνος
Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε
του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό.
«Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται.»
Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί.
Τριάντα χρονώ είναι....
Με όχημα την ποίηση: Νίκος Καρούζος (1926-1990)
Schonberg
Είναι κλεισμένος αυτός ο μάρτυρας στην πικρή σκοτεινιά.
Τον βλέπω τυλιγμένο από κουρασμένη καταιγίδα.
Είναι μαύρος κι αποσβολωμένος.
Κρατεί στα χέρια του την κομμένη ουρά μιας γάτας.
Τα...
Με όχημα την ποίηση: Κωνσταντίνος Καβάφης (1863-1933)
Ποσειδωνιάται
Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή,...
Με όχημα την ποίηση: Μπέρτολτ Μπρεχτ (1898-1956)
Έρευνα για το κατά πόσον ο άνθρωπος τον άνθρωπο βοηθάει
Ένας από εμάς τις θάλασσες έσκισε
και καινούργια ανακάλυψε ήπειρο.
Μα πολλοί μετά από κείνονε
μεγάλες πόλεις έχτισαν...
Mε όχημα την ποίηση: Γιώργος Γεραλης (1917-1996)
Τέσσερα ποιήματα για τον όρθρο
Ωραία η Γη μου
Ωραία η Γη μου. Κι απέραντη
σαν το πουλί της αυγής.
Πτώση και πτήση.
Σπαρμένη με λευκά κιονόκρανα,
με οστά και...
Με όχημα την ποίηση: Κώστας Στεργιόπουλος (1926-201
Ξαναγυρίζουμε
Ξαναγυρίζουμε στην εποχή του χαλκού
και του λίθου. Κυκλοφορούμε ανάμεσα στα τελευταία μαμμούθ,
με ξύλινα ρόπαλα και δέρματα ζώων,
κυνηγώντας το ρέννο και τον τάρανδο,
ανάβοντας δαδιά και λυχνάρια,...
Με όχημα την ποίηση: Ουΐλιαμ Κάλλεν Μπράϋαντ (1794 – 1878)
Ο Έλληνας Αντάρτης
Η λεύτερη παντιέρα μας χορεύει
Στο λεύτερο βουνίσιο μέσα αέρα,
Και το τουφέκι γυαλιστό αγναντεύει,
Και μαχητές συνάζονται εκειπέρα·
Και είν’ άτρομο το λιγοστό το ομάδι
Θεριόψυχων...
Ελίζαμπεθ Μπάρρετ Μπράνουνινγκ (1806 – 1861)
Του Ρήγα το Στερνό Τραγούδι
Την πάτριά μου γη δε θα την ξαναδώ
Κι ακουμπώ το χέρι μου στις κόρδες τούτες ’δω,
Να πω σε ώρας θάνατου...
