Πωλίν και Παουλίνα
Κονφορμισμός = «κανονικότητα»
Φαίδων Θεοφίλου: Η λέξη “διανοούμενος” μου είναι απεχθής
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: στον Κώστα Στοφόρο
Μουτζούρα
Στράτος Τζίτζης: H τέχνη γεφυρώνει τον άνθρωπο με το απραγματοποίητο
Για τον έρωτα και το θάνατο
Οι τελευταίες ώρες του Νίκου Ζαχαριάδη
Βιβλία κόντρα στο «χαλαρό και εύπεπτο»
Επιμέλεια: Σταμάτης Μαυροειδής.
Το Παιδί 44 και ο αντικομμουνισμός της νέας εποχής
Πρόθυμοι συγγραφείς ξαναγράφουν την ιστορία.
Στρατευμένη λογοτεχνία. Όρος που κάνει τους φιλελεύθερους κριτικούς να ανατριχιάζουν… Από μια παράξενη διαστροφή της ιστορίας αυτή ακριβώς τη στρατευμένη λογοτεχνία έχουν πάρει πια στα χέρια τους οι απολογητές του καπιταλισμού και της φιλελεύθερης δημοκρατίας… Και για να μας αποδείξουν ότι ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο δεν έχουν παρά να αναθεωρήσουν την ιστορία. Πρώτος και προφανής εχθρός τα καθεστώτα του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού». Η βασική εξίσωση που θέλουν να περάσουν στα μυαλά των αναγνωστών τους είναι: κομμουνισμός = ναζισμός (ή φασισμός). Και μάλιστα επί της ουσίας προχωρούν κι ένα βήμα παραπέρα. «Ο κομμουνισμός ήταν, τελικά, χειρότερος από το ναζισμό. Ο Στάλιν χειρότερος από τον Χίτλερ!»
«Συνέβη, άρα μπορεί να ξανασυμβεί»
Έχω επανέλθει ξανά και ξανά στο Eάν αυτό είναι ο άνθρωπος, το βιβλίο όπου ο Πρίμο Λέβι καταγράφει τη μαρτυρία του για το λάγκερ του Άουσβιτς – και ιδιαίτερα στην τελευταία σκηνή: Οι Nαζί έχουν εκκενώσει το στρατόπεδο κι οι λίγοι άρρωστοι, που εγκαταλείφθηκαν, να πεθάνουν μες στο απόλυτο κρύο, βγαίνουν απ’ τα παραπήγματα και σέρνονται ψάχνοντας φωτιά και τροφή.
