πολιτισμός

-Ο Ηρόστρατος βρέθηκε στη Χίο και έμαθε πώς θα βρεθούν τα λεφτά. Κλείνοντας θέατρα!

Της Μαρίας Βραχιονίδου. Πριν από εννιά χρόνια, η ιδέα κάποιων εμπνευσμένων ανθρώπων που θεώρησαν ότι το «ευ ζην» δεν μπορεί να χτίζεται μόνο με υλικά αγαθά και αφουγκράστηκαν τη δίψα του κόσμου για τα παραμύθια και τη λαϊκή προφορική παράδοση, έγινε πραγματικότητα. Έτσι, το καλοκαίρι του 2003 πραγματοποιήθηκε η πρώτη Γιορτή Παραμυθιών, στην Κέα, σ’ αυτό το όμορφο κυκλαδονήσι.

Την ώρα που η Πλατεία Συντάγματος δάκρυζε κι αντιστεκόταν σθεναρά στο χημικό πόλεμο και την κτηνώδη βαρβαρότητα των δυνάμεων καταστολής, λίγα μέτρα πιο πάνω, στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας, ο πρόεδρος του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος αφού -ως άλλος Πάγκαλος- διαπίστωνε ότι όλοι μαζί «τα… σκατώσαμε» παρουσίαζε τις μακέτες του μεγαλύτερου πολιτιστικού και εκπαιδευτικού έργου που πρόκειται να υλοποιηθεί στη σύγχρονη Ελλάδα. Αναφερόμαστε, ασφαλώς, στο κέντρο πολιτισμού που θα χτιστεί στο Φάληρο για να στεγάσει την νέα Εθνική Βιβλιοθήκη και την Εθνική Λυρική Σκηνή.

Ευτυχώς! Πήγε η ψυχή μου στην Κούλουρη και γύρισε πίσω. Ο Παύλος Γερουλάνος παραμένει στις επάλξεις του Πολιτισμού. Για να αποδείξει ότι «τα λεφτά υπάρχουν». Έτσι ο ΟΠΑΠ, που εποπτεύει ο τρισμμέγιστος υπουργός Πολιτισμού θα δώσει την χορηγία των 3,6 εκατομμυρίων ευρώ στο Μουσείο Μπενάκη για βυζαντινή έκθεση που θα γίνει στις ΗΠΑ το 2013!
Μικρές λεπτομέρειες: Διευθυντής του Μουσείου είναι ο εκ των 32 (τολμήστε) διανοουμένων Άγγελος Δεληβορριάς – όπου χορηγία και ανησυχών διανοούμενος!
Αναπληρώτρια Διευθύντρια η αδελφή του υπουργού, Ειρήνη Γερουλάνου.
Πρόεδρος της διοικητικής επιτροπής του ίδιου Μουσείου η μαμά του υπουργού, Αιμιλία Γερουλάνου, η οποία διορίστηκε και πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής της έκθεσης.
Καμία εξήγηση δεν δόθηκε για ποιο λόγο την έκθεση για το Βυζάντιο δεν την οργανώνει το… Βυζαντινό Μουσείο. Μήπως εκεί δεν υπάρχει κανείς… Γερουλάνος;

Χωρίς σπόνσορες και χορηγούς, χωρίς Γερουλάνους, το 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, από το Γουδή που ήταν προγραμματισμένο πάει σε δρόμους και σε πλατείες: «…Γιατί πιστεύουμε πως οι ζωές και η ευημερία όλων μας, ντόπιων και μεταναστών/ριων, κρίνονται φέτος πολύ περισσότερο στους δρόμους και τις πλατείες των πόλεων που ζούμε…οι κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν στις 25 Μάη παίρνουν τις διαστάσεις γενικού ξεσηκωμού και δημιουργούν ένα καινούργιο πολιτικό δεδομένο…», σημειώνει η Συντονιστική Επιτροπή…
Όσο για τους «32», πήραν πληρωμένη απάντηση από τους «33» της Δυτικής Ελλάδας: «…Σήμερα, λοιπόν, που ο λαός μας βρίσκεται στο ιστορικό του σταυροδρόμι, που βογκάει, αγκομαχά, βουρκώνει ή αγωνίζεται, εμείς είμαστε μέσα του:
Κομμάτι απ’ την ανάσα και τη σάρκα του. Στις πλατείες, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, εκεί που αγωνιζόμαστε χρόνια τώρα, κάθε μέρα, ενάντια στο ανόητο, αδίστακτο σύστημα εξουσίας, που εσείς τόσο πρόθυμα υπηρετείτε, και φυσικά και το δείχνετε και το διαλαλείτε…
Στην υγειά σας, 32 «διανοούμενοι»! Δεν θα έρθουμε καλεσμένοι στα δείπνα που στήνετε στην κρατική τηλεόραση…».

…και η Αριάν Μνούσκιν η διάσημη σκηνοθέτις, μαζί με το περίφημο Θέατρο του Ήλιου, ήρθαν να πικράνουν τους «32»: Το περασμένο Σάββατο συμμετείχαν στη συγκέντρωση του Συντάγματος, με ένα εντυπωσιακό δρώμενο: Μία τεράστια μαριονέτα ντυμένη στα λευκά, με ένα σπαθί στο χέρι, που συμβόλιζε την Δικαιοσύνη, πληγωμένη και γεμάτη αίματα προσπαθούσε να ξεφύγει από τεράστια μαύρα πουλιά που την καταδίωκαν. Η ίδια η Μνούσκιν δήλωσε: «Τα συναισθήματά μας εξεγείρονται. Είναι πολύ σημαντικό αυτό που συμβαίνει όλες αυτές τις ημέρες στην Πλατεία Συντάγματος… Όλα τα βλέμματα της ανθρωπότητας είναι στραμμένα σε αυτές τις πλατείες. Αυτές είναι που θ’ αλλάξουν τον κόσμο. Από εδώ θα γεννηθεί η ελπίδα και η δικαιοσύνη ξανά». Από το Φεστιβάλ Αθηνών και τους «Ναυαγούς της τρελής ελπίδας», στους δρόμους. «Όταν η τάξη είναι αδικία, η αταξία είναι η απαρχή της Δικαιοσύνης», όπως έγραφε το πανό που κρατούσαν οι ηθοποιοί- διαδηλωτές…

-Μια μέρα νωρίτερα στο Σύνταγμα βρέθηκε και ο Λουίς Σεπούλβεδα, ο σημαντικός Χιλιανός συγγραφέας. Κρατάμε τη φράση του (από την Εποχή): «Τι θα συνέβαινε αν αύριο δύο εκατομμύρια Έλληνες έλεγαν ότι “αρνούμαι να πληρώσω άλλο;” Υπάρχει, άραγε, φυλακή τόσο μεγάλη για τόσον κόσμο; Θα τολμούσε άραγε το κράτος να κλείσει τόσον κόσμο στη φυλακή;». Θα μείνουμε με την απορία…

«Ανταρτόπληκτοι», «παιδομάζωμα», πολιτικοί εξόριστοι, πρόσφυγες, έγκλειστοι στα «σύρματα», άμαχοι... Όροι όλοι αυτοί που συναντά κανείς συχνά μελετώντας τη δεκαετία του 1940. Όροι που πίσω από αυτούς βρίσκονται εκτεταμένες και συνεχείς μετακινήσεις πληθυσμού. Ανθρώπων που πάνε κι έρχονται, είτε βιαίως είτε εξ ανάγκης.