πολιτισμός

- Απουσιάζοντος του ταξιτζή του Δρόμου, σας μεταφέρω εγώ την ιστορική ρήση του τουρίστα υπουργού Παύλου Γερουλάνου: «Ο τρόπος διαμαρτυρίας των οδηγών ταξί είναι κακός. Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή για τον τουρισμό και πρέπει να κάνουμε οτιδήποτε για να μην αμαυρωθεί η προσπάθεια που γίνεται».
Περιμένουμε από τον υπουργό να μας εξηγήσει ποιος θα ήταν, κατά τη γνώμη του, ένας «καλός» τρόπος διαμαρτυρίας για τους οδηγούς ταξί, που έζησαν τον εμπαιγμό και οδηγούνται στην απόγνωση με την περίφημη «απελευθέρωση». Που ωμά και στην πράξη σημαίνει πως μεγάλες εταιρίες θα έχουν στόλους με ταξί, όπου οι οδηγοί θα δουλεύουν με μισθούς πείνας και φυσικά θα εξαφανίσουν κάθε «ελεύθερο επαγγελματία», επιβάλλοντας αυτοί τους όρους του παιχνιδιού…

Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου με ξαφνιάζουν, κάθε μέρα και πιο πολύ. Όλο και πιο δυσάρεστα. Φτάσαμε στον Ιούλιο του 2011 και τίποτε στον ορίζοντα δεν μου φαίνεται φωτεινό - νιώθω σαν να οδεύουμε προς το τέλος του κόσμου. Το καλοκαίρι μου αγκομαχά. Η χώρα μου ψυχορραγεί, το μέλλον με βαραίνει σαν μαύρο σύννεφο ή σαν διπλός πέλεκυς που κρέμεται πάνω από το ζαλισμένο μου κεφάλι. Το αύριο μοιάζει με αγχόνη που περιμένει να μου στρίψει το λαιμό. Απελπισία.

Όταν ο κ. Γερουλάνος αναλάμβανε το υπουργείο Πολιτισμού είχαμε σχολιάσει την εμφάνιση και το «άνετο» στυλ του, καθώς παρέπεμπαν περισσότερο σε μάνατζερ μεγάλων επιχειρήσεων και λιγότερο σε υπουργό, σχετικό με τα γράμματα και την κουλτούρα. Αυτό δεν ήταν παράδοξο, όμως, αφού τα προσόντα του επιχειρηματία και του πολιτικού συμπλησιάζουν στους καιρούς μας.

Του Σταύρου Γεωργά. Διερωτώμαι αν για την έντονη επιθετικότητα την οποία μετά δυσκολίας συγκρατώ, τις τελευταίες ημέρες, ευθύνεται πρωτίστως η ατμόσφαιρα χρεοκοπίας, που γίνεται ολοένα βαρύτερη ή ο αφόρητος καύσωνας. Κανένα απ’ τα δυο δεν είναι φυσικό φαινόμενο ούτως ή άλλως και η διαφορά τους έγκειται στην άδεια που δίνω στον εαυτό μου ν’ αγανακτεί.

Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο.

- Πολιτικός Πολιτισμός… Ο δήμαρχος Αθηναίων (χάρη στις ψήφους αριστερών στο δεύτερο γύρο) Καμίνης θεωρεί το κίνημα των Αγανακτισμένων «διαρκές κάμπινγκ σε δημόσιο χώρο» και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει δηλώσει πως θα ζητήσει βοήθεια από την ΕΛΑΣ για το ξήλωμα των σκηνών από την Πλατεία Συντάγματος... Ο κατήφορος του πρώην συνήγορου του πολίτη, «εκλεκτού» υποψηφίου των Οικολόγων και της ΔΗάΡα(ς) δεν έχει όρια. Εξακολουθούν, άραγε, να τον στηρίζουν αυτοί που μας τον φόρτωσαν;

Το «τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη, ένα έργο που πρωτοανέβασε το 1972 στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης ο Κάρολος Κουν, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο παρά τα σαράντα χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη του πρεμιέρα.

«…Ο κόσμος συνωστιζόταν με την ήπια τρέλα που κυκλοφορούσε κάθε μέρα γύρω του. Απέξω κοινωνικός μα από μέσα αρματωμένος, μαχαίρια έτοιμα να σκίσουν τις τσέπες των κουστουμιών και να βγουν. Με το τσακ! Με την πρώτη ευκαιρία. Τα ένιωθε αυτός τα μαχαίρια τους, κι ας ήταν κρυμμένα. Γι’ αυτό απέφευγε να στριμώχνεται μαζί τους…». Διαβάζω τα διηγήματα της Λένας Διβάνη, με τον χαρακτηριστικό τίτλο Προφανώς η Πηνελόπη ήταν ηλίθια (Μελάνι).