γνώμες

Του Ανέστη Ταρπάγκου.
Στη σημερινή κρίσιμη συγκυρία της αντιπαράθεσης του λαϊκού εργατικού και αριστερού κινήματος με την κυβερνητική πολιτική, που επιδιώκει να ψηφίσει και να εφαρμόσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Σταθερότητας, οι δύο κύριοι πολιτικοί σχηματισμοί της Αριστεράς, τόσο ο ΣΥΝ (σ’ όλο το τελευταίο διάστημα) όσο και το ΚΚΕ (αλλάζοντας, πρόσφατα, τη μέχρι σήμερα στάση του), έχουν θέσει στο επίκεντρο της πολιτικής τους γραμμής την απαίτηση της διεξαγωγής βουλευτικών εκλογών.

Το καινούργιο αίτημα-σύνθημα από τη Μαδρίτη έως την Αθήνα. Του Ανέστη ταρπάγκου.

Ανοίγοντας την Αυγή την Τρίτη, 10 Μαΐου 2011, διαπίστωσα με έκπληξη ότι βρίσκομαι μπροστά σε μια «συνωμοσία» και, παραδόξως, σε μια υπέροχη και ευχάριστη «συνωμοσία». Μια «συνωμοσία» για την οποία ευθύνονται ένα κείμενο του Α. Μανταδάκη, με τίτλο Βασίλω του Μεταξουργείου, και η παρουσίαση του βιβλίου του Θανάση Σκρουμπέλου, από τον Κ. Θεριανό, με τίτλο Μπλε καστόρινα παπούτσια.

Της Μαρίνας Βήχου. Το ζήτημα των αποκρατικοποιήσεων, στο οποίο όπως φαίνεται συμφωνούν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ, δεν είναι ένα απλό ζήτημα αλλαγής της οικονομικής μας πολιτικής. Ο τρόπος με τον οποίο το θέτει η τρόικα, ουσιαστικά έχει να κάνει με την ίδια την υπόστασή μας ως μιας εθνικά ανεξάρτητης και κυρίαρχης χώρας. Δεν συζητάμε, εξάλλου, ούτε για μερική συμμετοχή του δημόσιου τομέα στις αποκρατικοποιημένες επιχειρήσεις. Μας ζητούν, στο όνομα του δημοσίου χρέους της χώρας, αλλά και για την κάλυψη των δανειακών μας αναγκών να αυτοκτονήσουμε ως χώρα και ως έθνος.

Της Άννας Κόκκαλη. Απρίλιος 2010. Ολονύκτια ιεροτελεστία, στην πλατεία. Ετοιμάζονταν το κεσκέκι. Πανηγύρι, τ’ Άι Γιωργιού, στα Μελίσσια. Τα καζάνια σιγόβραζαν. Άναβαν γύρω απ’ τη φωτιά, ψήνονταν από τη ρακή και οι λέξεις: «Κουβέντα κάνουμε. Όχι καφενείο», θύμωσε ο κυρ-Αντώνης.
Υποδηματοποιός στα μεγάλα θέατρα, τώρα υπό σύνταξη θαυματοποιός παπουτσής για κάθε πενιχρό βαλάντιο, έδωσε σκέρτσο σε πολλά επώνυμα τακούνια που διέπρεψαν στο θεατρικό σανίδι. Το ένα ράφι για παπούτσια στο εργαστήρι του, το ’χει βιβλιοθήκη. Εκείνος έθεσε από νωρίς το θέμα.

Του Ανέστη Ταρπάγκου.

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε κάποιο μακρινό βασίλειο ένας προδομένος λαός. Ήταν προδομένος απ’ τον βασιλιά που τον κυβερνούσε, απ’ τον προκάτοχό του, αλλά και απ’ όλους τους βασιλιάδες που τον είχαν κυβερνήσει. Αυτός ο λαός είχε δώσει πολλούς αγώνες για την ελευθερία και την κοινωνική πρόοδο, αλλά πάντα βρισκόταν κάποιος βασιλιάς που εκμεταλλευόταν τους αγώνες και τους πόθους του και δίνοντας ψεύτικες υποσχέσεις ανέβαινε στο θρόνο. Ο λαός αυτός δεν ήταν κουτός, απλώς δεν είχε μάθει ότι μπορεί να ζήσει και χωρίς βασιλιάδες.

Η χυδαία και κυνική φράση του Θ. Πάγκαλου «Όλοι μαζί τα φάγαμε» συμπυκνώνει με τον πιο επιτυχημένο -από την πλευρά του συστήματος- και ακραίο τρόπο τη λογική της ενοχοποίησης.
Η ενοχοποίηση είναι ένα ζήτημα που, κατά τη γνώμη μου, δεν το έχουμε αγγίξει ούτε θαρραλέα, ούτε επαρκώς. Πεδίο εξίσου δύσκολο με την αντιμετώπιση της καταστολής και της τρομοκράτησης. Και μάλιστα πιο δύσκολο. Για ποιο λόγο το λέω αυτό; Ας μην σοκάρει αυτό που θα πω στη συνέχεια.

Με επιστολή τους στα κόμματα της Αριστεράς οχτώ απλοί άνθρωποι από την Καβάλα θέτουν ορισμένα ζητήματα και απαιτούν ενότητα για την αντιμετώπιση της δύσκολης συγκυρίας.