επιΚοινωνία

Κοιτάζω γύρω μου (που έλεγε και ο Γιώργος σε εκείνο το παλιό σποτάκι) και βλέπω πασόκους δυσαρεστημένους. Έχει γεμίσει ο τόπος. Και καλά, από τη μια είναι ο πράσινος λαουτζίκος, με την κομμένη σύνταξη και το μισό μηνιάτικο, που έτσι κι αλλιώς απ’ όλους δυσαρεστημένος είναι, και με το δίκιο του. Αλλά είναι και κάτι άλλοι λεβέντες, που μια ζωή με το ΠΑΣΟΚ έγιναν ό,τι έγιναν και τώρα ξαφνικά είναι διαφωνούντες και αγωνιστές.

Του Μάριου Διονέλλη.
Όχι, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Είμαι σίγουρος πια. Και ‘γω πριν από λίγο καιρό μπορεί να έλεγα πως εντάξει, του ξέφυγε και μια μαλακία του Βενιζέλου. Αλλά πια, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αυτό το περί στρατιωτικής πειθαρχίας είναι βέβαιο πως το εννοεί.

Του Μάριου Διονέλλη. Κάθε εβδομάδα φτιάχνεται και από ένα μέτωπο. Και κατά μία διαβολεμένη σύμπτωση όλα είναι κατά του Μνημονίου.

Του Μάριου Διονέλλη.
Να γυρίζεις από διακοπές και να βρίσκεις σε συναίνεση το πολιτικό σύμπαν (εκτός της Αριστεράς, of course) δεν είναι και λίγο πράγμα.

Την εβδομάδα που πέρασε διάβασα πως υπάρχει ένας αριθμός πολιτών που καταφεύγουν στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο στο Δαφνί προσποιούμενοι τους ψυχασθενείς. Οι περισσότεροι ζητούν μόνο τροφή και στέγη. Κάποιοι μπορεί να θέλουν να ξεφύγουν και από τα χρέη. Το επιβεβαιώνουν οι γιατροί από ‘κει. Ο καθηγητής ψυχιατρικής Νίκος Τζαβάρας δηλώνει στην Ελευθεροτυπία πως πρόκειται κυρίως για άνδρες ηλικίας μεταξύ 40 και 60 ετών. Κάποιοι απλά «το παίζουν», αλλά ο γιατρός βλέπει να πολλαπλασιάζονται στ’ αλήθεια οι «ήπιας μορφής αντιδραστικές νευρωτικές καταθλίψεις» εξαιτίας της δυσχερούς οικονομικής κατάστασης.