γνώμες

Να δούμε το σύνολο της εικόνας κόντρα στο φόβο και το φθόνο. Του Παντελή Ραδίση.

Όσοι «κυβέρνησαν» και «κυβερνούν» δεν θέλουν πολίτες με κρίση, μετόχους αποφάσεων γι’ αυτά που τους αφορούν. Ιδιαίτερα σήμερα το πολιτικό προσωπικό έχει ανάγκη την αυτοσυντήρησή του. Διαχειρίζεται την κρίση που δημιούργησε με τη μικρότερη ηθική και πολιτική αξιοπιστία. Έχει καταργήσει τη δημοκρατία. Απέναντι σ’ αυτά, οι όμιλοι, οι ομιλίες, οι ιδέες, ο διάλογος είναι απελευθερωτικός δρόμος.

Ο κ. υφυπουργός κ. Όθωνας ζητάει τη συγγνώμη της Μαρίνας για το αβγό που δέχθηκε. Προσπάθησα να βρω τη συγγνώμη του υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη, τη συγγνώμη για τη βία εναντίων των πολιτών που ξέσπασε πάνω τους τόσο ξεδιάντροπα, τόσο στυγνά αδικαιολόγητα, το διήμερο του τρόμου στην Αθήνα. Ψάχνω εγώ, αλλά ας ψάξει και όποιος άλλος, αν μπορεί, να βρει τη συγγνώμη για τη βία της φτώχειας, που δεν θα κρατήσει φυσικά δύο ημέρες, αλλά πολλά χρόνια στην διάρκεια των οποίων χιλιάδες άνθρωποι θα πεθάνουν, όχι φυσικά από γεράματα αλλά από την αδυναμία να επιβιώσουν.

Τα λαϊκά συνταγματικά δικαιώματα σε αναστολή. Του Ανέστη Ταρπάγκου.

΄Του Ανέστη Ταρπάγκου.
Η χρηματοπιστωτική κρίση και η κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου που ενέσκηψε εδώ και μία τριετία, σε συνδυασμό με την κρίση του δημόσιου Χρέους και την άνοδο των δημοσιονομικών ελλειμμάτων που αναδείχθηκε έναν χρόνο αργότερα (τέλος του 2009), προκάλεσαν: Αφενός τη μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, αφετέρου τη δρομολόγηση της ακραία νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου του Μαΐου 2010 και του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος του Ιουνίου 2011.

Ένα γράμμα από την Ολλανδία με... ελληνικό ενδιαφέρον.

Ανοιχτή επιστολή: Kύριε Κρέων… ε, με συγχωρείτε, κύριε Κακλαμάνη, ήθελα να πω…

Του Θανάση Κάππου. Μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα και ιδιαίτερα υπό το βάρος των δύσκολων συνθηκών και συγκυριών παρουσιάζει την ανάγκη τού να δρέπει το χαρακτηρισμό του αριστερού ή, εν πάση περιπτώσει, του δημοκράτη.
Αν μιλήσουμε και για τη μερίδα εκείνη των συντρόφων μας (με την ευρύτατη έννοια του όρου) που θέλουν να αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές, τότε τα πράγματα αλλάζουν δραματικά.