Του Κώστα Γκιώνη
Στις παλιές εποχές, όταν ήθελες ν’ αγοράσεις κάτι υπήρχε ο δοσάς. Βιβλία ήθελες; Ερχόταν σπίτι σου με την πραμάτεια, διάλεγες αυτά που ήθελες, σου έφτιαχνε ένα καρτελάκι, και κάθε μήνα πέρναγε κι έπαιρνε τη δόση. Και, ως καπάτσος που ήταν, ενδιάμεσα σου πουλούσε καινούριο εμπόρευμα. Έτσι σε είχε μόνιμα χρεωμένο. Αντίστοιχα, υπήρχε αυτός που πωλούσε είδη προικός, κοσμήματα, τάπερ κ.ο.κ.
Στη σημερινή εποχή ο δοσάς είναι το κράτος: σε φουσκώνει χρέη, χωρίς καν να σου παρέχει κάτι. Κι έρχεται κατόπιν σαν καλός τοκογλύφος να σου πουλήσει εκδούλευση και να σου κάνει περισσότερες δόσεις, για να νομίζεις ότι πληρώνεις λιγότερα.
Φόρος εισοδήματος, δεν μπορείς σε 3 δίμηνες δόσεις; Θα στις κάνω 12. Ο ΕΝΦΙΑ σου πέφτει βαρύς; Θα στον κάνω 8 δόσεις. Έχεις παλιά χρωστούμενα; Μην ανησυχείς βρε κουτό, γι’ αυτό είμαστε εδώ, για να σε βοηθήσουμε, τι θέλεις; 100 δόσεις; 120; Ό,τι θέλεις, απλά μην στεναχωριέσαι.
Κι έτσι κάθε μήνα τεμαχίζεις την ψυχή σου σε μερίδες και τη μοιράζεις σε στόματα αχόρταγα, κι όλο το χρέος σου μεγαλώνει, γιατί οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν τέτοιο μέγεθος ώστε να σου δημιουργούν το έλλειμμα που είναι απαραίτητο για να σε κρατάνε σκυφτό. Η ανάγκη είναι η λυσσασμένη σκύλα που σ’ έχει αρπάξει από τ’ αχαμνά και σε κρατά καθηλωμένο.
Σε μια χρεωκοπημένη χώρα οι μεσαίοι θα γίνονται φτωχοί, οι φτωχοί θα εξαθλιώνονται ολότελα, και οι πλούσιοι θα γίνονται πλουσιότεροι. Οι υπηρεσίες του κράτους θα γίνονται τρισάθλιες, θα απαξιώνονται, ώστε να δίνονται αντί πινακίου φακής στους εύρωστους, οι οποίοι με τη σειρά τους θα γεμίζουν με καύσιμη ύλη τα πολιτικά τζάκια για να συνεχίζουν να καίνε για αρκετές ακόμα δεκαετίες τις ελπίδες μας.
Κι εμείς, κουλουριασμένοι σαν δαρμένα σκυλιά, θα γουργουρίζουμε παραπονιάρικα για κανένα ξεροκόμματο στ’ αφεντικά μας, κουνώντας τις ουρές μας παιχνιδιάρικα και τρέμοντας σύγκορμοι από ανυπομονησία…
Ο δύστυχος George Floyd, έχοντας το γόνατο του αστυνομικού με όλο το βάρος του στην καρωτίδα του για πάνω από 9 λεπτά, εκλιπαρούσε για μια ανάσα, I can’t breathe φώναζε. Εκείνη τη στιγμή δεν συνειδητοποιούσε ότι αυτό που έλεγε ήταν, ή θα έπρεπε να είναι, το κεντρικό σύνθημα των κοινωνιών απέναντι στη βαρβαρότητα. Το γόνατο της εξουσίας έχει στρογγυλοκαθίσει εδώ και χρόνια στο λαιμό του λαού, ο χρόνος μας τελειώνει, το οξυγόνο στις κυψέλες των πνευμόνων μας απειροελάχιστο, μια ανάσα δεν είναι αρκετή πλέον, αν τα πνευμόνια μας δεν ξαναγεμίσουν με φρέσκο αέρα θα τελειώσουμε. Δεν μπορεί το ζητούμενο να είναι η μία ανάσα, που θα μας κρατήσει για λίγο ακόμα ζωντανούς. Δεν μας αρκεί αυτό. Πρέπει να σπάσουμε το γόνατο που μας πατάει.
