«Η σφαγή του οικοσυστήματος, πράγματι, στις ποικίλες μορφές της, καταστρέφει τον έμβιο κόσμο (συνολικά) εδώ και τώρα, όχι αύριο ή μεθαύριο. Όμως, η οικολογική απειλή της οποίας αποτελεί μέρος ολόκληρη η σειρά των κορονοϊών τα τελευταία είκοσι χρόνια, αντιστοιχούσε μέχρι σήμερα σε έναν κίνδυνο όχι άμεσα αντιληπτό για το μεγαλύτερο μέρος των ατόμων, κάτι για το οποίο η συνείδηση μας μπορούσε το μάλλον ή ήττον να μας πληροφορήσει. Υπάρχει, προφανώς, μια μειοψηφία ατόμων που ήδη συναισθάνονταν την απειλή (τα θύματα αυτών των καταστροφών, μέρος της επιστημονικής κοινότητας, ένα σημαντικό μέρος των νεότερων γενεών, φιγούρες-σύμβολα όπως η Γκρέτα Τούνμπεργκ και κινήματα της κοινωνίας των πολιτών, κλπ), όμως δεν ήταν παρόντα τα άλλα αναγκαία στοιχεία προκειμένου η διάχυτη αντίληψη της πλειοψηφίας των ατόμων να οικειοποιηθεί την συναίσθηση αυτών των μειοψηφιών.»
«Πρέπει, πράγματι να το θυμόμαστε: δεν πρόκειται για ατύχημα. Η καταστροφή των οικοσυστημάτων μας, ο πρωτόγνωρος συγχρωτισμός ζωικών ειδών είτε στις πόλεις είτε στο φυσικό περιβάλλον (δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για το γεγονός ότι ο ιός μεταδόθηκε, στο αστεακό περιβάλλον, από τα ζώα στους ανθρώπους), η αποψίλωση των δασών, δηλαδή η καταστροφή ενός εμποδίου ικανού να περιορίσει τον ιό, et alia, είναι όλα στοιχεία που έχουν συμβάλει κατά τρόπο δραματικό στην προέλευση και μετάδοση αυτής της πανδημίας, και θα συνεχίσουν να το κάνουν στο μέλλον με άλλες πανδημίες. 
Προπάντων αν οι υπεύθυνοι-ανεύθυνοι στις κυβερνήσεις του πλανήτη, πολύ δε περισσότερο αυτές που είναι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού, συνεχίσουν να σκέφτονται με πολεμικούς όρους προκειμένου να τον νικήσουν, επιβάλλοντας τις δολοφονικές πρακτικές που έχουν προωθήσει τις τελευταίες δεκαετίες και αρνούμενες να βρουν μιαν άλλη πιθανή αρμονία.
Οποιαδήποτε κι αν είναι η αντίδραση των κυβερνήσεων, ένα πράγμα είναι σίγουρο: μια νέα διάσταση έχει εμφανιστεί και έρχεται να προστεθεί στον κοινό νου (στην κοινή διάσταση της συναίσθησης). Οι πραγματικότητες για τις οποίες μιλάμε (συνδεδεμένες με την καταστροφή των οικοσυστημάτων μας ή, σε κάθε περίπτωση, με τις βλαβερές παρεμβολές της ανθρώπινης δραστηριότητας), το γεγονός ότι θεωρούμε εδώ και πολύ καιρό το ανθρώπινο ον ως το διαχωρισμένο από αυτό αντικείμενο, το οποίο πρέπει να κυριαρχήσει και να διαφεντεύσει (σύμφωνα με την καρτεσιανή διατύπωση), έχουν επιτέλους εμφανιστεί και κάνουν αισθητή την επικινδυνότητά τους.»
(αποσπάσματα από το «Μικρό μανιφέστο σε καιρό πανδημίας», Collectif Malgré Tout, εκδ. Ελευθεριακή Κουλτούρα, 2020)
