του Απόστολου Αποστολόπουλου
Η κυβέρνηση, μετά το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, είναι έτοιμη και ώριμη να ολοκληρώσει μια νέα στροφή στην πολιτική και στη φυσιογνωμία, τη δική της και του κόμματος. Ως τώρα, απέπεμψε μεν την «αριστερή πτέρυγα» αλλά επέμενε να αυτοπαρουσιάζεται ως παραδοσιακή Αριστερά που ενεργούσε υπό το καθεστώς ακραίας ανάγκης, όπως, ας πούμε, ο Λένιν με τη Νέα Οικονομική Πολιτική. Η περίοδος αυτή παίρνει τέλος. Οι ΗΠΑ του Τραμπ, οι Βρυξέλλες/Βερολίνο και το ΔΝΤ κατέληξαν χονδρικά σε συμφωνία για την πορεία της χώρας και την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα παραμένει προτεκτοράτο, αλλά η κυβέρνηση αναβαθμίζεται σε προστατευόμενο είδος. Επιδίωξη και πρόβλεψη των επικυρίαρχων είναι ότι θα καταφέρουν και τη χώρα να σταθεροποιήσουν οικονομικά, σε επίπεδο που αυτοί θεωρούν ανεκτό, και την κυβέρνηση να διασώσουν, να κερδίσει δηλαδή με μικρή αλλά ορατή διαφορά τις προσεχείς εκλογές, έως τον Σεπτέμβριο του 2018, ανατρέποντας τα σημερινά δημοσκοπικά προγνωστικά.
Χαρακτηριστικά ο Μοσκοβισί δήλωσε ότι πρέπει να αποκατασταθούν αδικίες σε χώρες, όπως η Ισπανία και η Ελλάδα, που πλήρωσαν βαρύ τίμημα «χωρίς να φταίνε»! Μας κατηγορούν (είστε τεμπέληδες) και μας απαλλάσσουν (δεν είστε τεμπέληδες) με την ίδια αλαζονική αυθαιρεσία.
***
Η ήττα του κυβερνητικού συνασπισμού Μέρκελ-Σουλτς εξηγεί εν πολλοίς την όποια μεταστροφή της Ε.Ε. Μικρές πολιτικές δυνάμεις αναδύθηκαν στη Γερμανία βάζοντας σε κίνδυνο ισορροπίες δεκαετιών. Οι τρομπέτες σάλπισαν (μερική) υποχώρηση πριν οι αντιδράσεις φουσκώσουν. Οι ΗΠΑ του Τραμπ κέρδισαν πόντους έναντι της Ε.Ε. και της Γερμανίας και πρόσδεσαν την Ελλάδα στο άρμα τους όπως τον παλιό καλό καιρό, μεταπολεμικά. Η Γερμανία απείλησε εμμέσως τις ΗΠΑ ότι θα επιχειρήσει άνοιγμα στη Ρωσία, αλλά με ποια κότσια; Οι ηττημένοι δεν μπορούν να πάρουν πρωτοβουλίες, όπως ξέρουμε εμείς καλά.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι επειδή η Τουρκία είναι ασταθής σύμμαχος, θα αναβαθμιστεί η Ελλάδα. Ψευδαισθήσεις και αποπροσανατολισμοί. Δεν υπάρχει ούτε υποψία αναβαθμισμένου ρόλου. Μια χώρα απολύτως εξαρτημένη, όπως η Ελλάδα, παραμένει υποτελής όποιον ρόλο και αν της αναθέσει ο επικυρίαρχος. Ενίοτε ο επικυρίαρχος της αναθέτει το ρόλο «κρέας για τα κανόνια» και όταν διακηρύσσει ότι οι «ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» σχεδιάζει καταστροφικό εμφύλιο.
Οι ΗΠΑ θέλουν την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ ώστε να ενισχυθεί η ενότητα της Συμμαχίας έναντι της Ρωσίας. Τα Σκόπια υπάρχουν επειδή το θέλουν οι ΗΠΑ. Ο Καραμανλής έβαλε βέτο για το όνομα. Ο Τσίπρας; Στο Κυπριακό, ΗΠΑ και Βρετανία δεν θέλουν να αντιπαρατεθούν άμεσα με την Τουρκία για να αποχωρήσουν τα κατοχικά στρατεύματα. Ανέθεσαν την εργολαβία εκδίωξης στην κυβέρνηση και προσωπικά στον Κοτζιά. Πάλι εμείς στον καυγά με τους Τούρκους και τους Άγγλους από πίσω να τους υποστηρίζουν, αντί να πούμε στους Αγγλοαμερικάνους ότι αφού αυτοί επέτρεψαν την τουρκική εισβολή, είναι και οι αρμόδιοι να πουν στους εισβολείς να τα μαζέψουν. Οι επικυρίαρχοι δεν επιθυμούν καταδίκη της εισβολής και αποκατάσταση της αδικίας. Θέλουν μια Κύπρο έρμαιο της δικής τους εξουσίας, εξοβελίζοντας Έλληνες, Τούρκους και τις δυο κοινότητες ορφανές. Γι’ αυτό προτείνουν παραλλαγές του ίδιου «σχεδίου Ανάν». Τελεία.
Μετά το ταξίδι στις ΗΠΑ διαγράφεται μια ακόμα μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και νέες συμμαχίες, πριν ή μετά τις εκλογές, ανεξάρτητα από τον σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης.
***
Οι προστάτες της χώρας δεν φοβούνται ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον Τσίπρα, μπορεί έστω να σκεφτεί την απομάκρυνσή της από τις επιταγές τους. Αλλά αυτό δεν (τους) αρκεί. Θέλουν να εγκαταλειφθεί φραστικά και τυπικά κάθε δεσμός, κάθε ανάμνηση από το παρελθόν. Ιδίως να ξεχαστεί το ΕΑΜικό πατριωτικό παρελθόν. Θέλουν ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε μια άχρωμη, υποτελή Αριστερά, ιδανικό μόρφωμα με ταιριαστούς συμμάχους τα ανεμομαζώματα της λεγόμενης «κεντροαριστεράς».
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η Αριστερά στην Ελλάδα με τον Κύρκο, τον Σημίτη και λοιπούς δεν ρίζωσε, εξόκειλε. Δεν υπάρχει ευθύς, ειλικρινής τρόπος να εισηγηθεί η ηγεσία τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτή την κατεύθυνση. Και να το έκανε, δεν υπάρχει ο κοινωνικός/πολιτικός χώρος να ακολουθήσει/υποστηρίξει το εγχείρημα. Αφού δεν υπάρχει ο ευθύς τρόπος, υπάρχει ο πλάγιος. Ο ριζοσπαστισμός των μικρομεσαίων παραμένει ζωντανός στις συνθήκες των Μνημονίων παρά το ότι ο χώρος ελέγχεται συγκυριακά με την παροχή ευεργεσιών π.χ. τα εξαγγελθέντα προεκλογικά επιδόματα. Οι παροχές καλύπτουν «τον άρτο» ενώ παράλληλα πχ ο Ρουβίκωνας ή η (νόμιμη) 48ωρη υπό παρακολούθηση άδεια στον Κουφοντίνα, προσφέρει το «θέαμα», της «αριστεράς που αντιστέκεται», δημιουργεί κλίμα ριζοσπαστισμού χωρίς η κυβέρνηση να αναλαμβάνει ευθύνη.
Ο αριστερισμός ήταν για τον Λένιν παιδική αρρώστια. Αυτό τέλειωσε. Ο αριστερισμός (όταν δεν οφείλεται απλώς σε κανονική, ανίκητη, βλακεία) είναι πια μεταμφίεση, στολή αποκριάτικη, για τους αφελείς. Όπως έλεγε ο Μάο «υψώνουν την κόκκινη σημαία για να χτυπήσουν την κόκκινη σημαία». Ο ΣΥΡΙΖΑ με το πρόσημο του αριστερού έως αριστεριστή θεωρεί ότι μπορεί, ελεύθερος κι ωραίος, να ξανοιχτεί στη Λεωφόρο του Σημιτισμού αιχμαλωτίζοντας την λαϊκή βάση που ποτέ δεν απέκτησε. Ίσως να τα καταφέρει. Αρκεί να μην ξεχνάει ότι π.χ. αφού οι γενίτσαροι είχαν απαλείψει γλώσσα, καταγωγή και μνήμη βρέθηκαν στο τέλος χωρίς λόγο ύπαρξης, δεν είχαν τι να υπερασπιστούν, βυθίστηκαν σε άθλια παρακμή και χάθηκαν άδοξα στην καταβόθρα της Ιστορίας.
