του Όσκαρ Λαφοντέν*
Η Αριστερά, με ποσοστό 9,2% και περίπου 4,3 εκατομμύρια ψήφων, πέτυχε το δεύτερο καλύτερο εκλογικό ποσοστό της σε όλες τις μέχρι σήμερα εκλογές για το Γερμανικό Κοινοβούλιο. Και αυτό σε μια συγκυρία που, λόγω της μεγάλης ανόδου του AfD και της αυξημένης προσέλευσης στις κάλπες, ήταν κάτι πιο πολύπλοκο από τις εκλογές του 2013 – όταν η Αριστερά απέσπασε 8,6% και περίπου 3,7 εκατομμύρια ψήφων. Έτσι, το κόμμα μας θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένο από τα πρόσφατα αποτελέσματα.
[…] Όμως η Αριστερά έχει κάθε λόγο να προβληματιστεί: υποστηρίχθηκε μόλις από το 11% των ανέργων – λιγότερο κι από το σοσιαλδημοκρατικό SPD (23%), το ακροδεξιό AfD (22%) και το χριστιανοδημοκρατικό CDU (20%), και λίγο περισσότερο από το νεοφιλελεύθερο FDP και τους Πράσινους. Και ψηφίστηκε μόνο από το 10% των εργαζομένων (το CDU πήρε το 25%, το SPD το 24% και το AfD το 21%). Ξεπέρασε μόλις κατά 2% τις ψήφους του FDP, που υποστηρίχθηκε από το 8% των εργαζομένων.
Το κλειδί για την ανάγνωση αυτής της ελλειμματικής υποστήριξης από αυτούς που βρίσκονται στη χαμηλότερη βαθμίδα της κλίμακας των εισοδημάτων σίγουρα πρέπει να αναζητηθεί σε μια λαθεμένη «πολιτική για το προσφυγικό». Κι αυτή η διαπίστωση δεν αφορά μόνο την Αριστερά, αλλά όλα τα κόμματα που μέχρι σήμερα εκπροσωπούνταν στο γερμανικό Κοινοβούλιο αφού, με τις θέσεις που προβάλλουν για το προσφυγικό, παραβλέπουν εκ των πραγμάτων τα αιτήματα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Κι αυτό με δύο τρόπους: οι αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης επιβάλλουν την υποστήριξη όλων όσοι την χρειάζονται περισσότερο. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την επίπτωση που έχει το μεταναστευτικό σε θέματα όπως, για παράδειγμα, ο μεγαλύτερος ανταγωνισμός στο χώρο των χαμηλόμισθων, η αύξηση των ενοικίων στις πιο λαϊκές συνοικίες και οι εντεινόμενες δυσκολίες στα σχολεία – όπου όλο και μεγαλώνει το ποσοστό των μαθητών με προβλήματα γλώσσας, ακριβώς σε βάρος όσων πλήττονται ήδη από την αυξανόμενη ανισότητα στη διανομή του πλούτου και των εισοδημάτων. Η ευρωπαΪκή εμπειρία μας διδάσκει πως, όταν οι εκλογείς αυτών των στρωμάτων δεν αισθάνονται πλέον ότι εκπροσωπούνται από την Αριστερά, στρέφονται όλο και περισσότερο προς τα δεξιά κόμματα.
Η παραβίαση της αρχής της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι ακόμη σοβαρότερη αν πάρουμε υπόψη ποιοι είναι οι άνθρωποι που μεταναστεύουν λόγω πολέμων, πείνας ή ασθενειών από τις χώρες τους. Μόνο μια μειοψηφία καταφέρνει να συγκεντρώσει χιλιάδες ευρώ για να πληρώσει τους διακινητές ανθρώπων που θα τους οδηγήσουν στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στη Γερμανία. Εκατομμύρια ανθρώπων που μεταναστεύουν λόγω πολέμου, φυτοζωούν εγκλωβισμένοι στα στρατόπεδα προσφύγων, ενώ εκατομμύρια άλλοι δεν έχουν καμία δυνατότητα να φύγουν στο εξωτερικό, λόγω της φτώχειας και των ασθενειών. Χωρίς καμιά αμφιβολία, πολλοί άνθρωποι θα μπορούσαν να βοηθηθούν αν τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονται από το κράτος για να βελτιωθεί η ζωή των πιο φτωχών του πλανήτη, χρησιμοποιούνταν για να γίνει καλύτερη η ζωή στους προσφυγικούς καταυλισμούς και για να καταπολεμηθεί η πείνα και οι ασθένειες στις πιο προβληματικές περιοχές. Κι αν τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονται για τις στρατιωτικές επεμβάσεις και τους εξοπλισμούς χρησιμοποιούνταν για να βοηθηθούν οι πιο φτωχοί του πλανήτη, τότε θα είχαμε τη δυνατότητα να κάνουμε πραγματικά καλά πράγματα.
Η «μεταναστευτική πολιτική» της «καγκελαρίου των προσφύγων» Μέρκελ, που δίκαια τιμωρήθηκε από το εκλογικό σώμα, ήταν εντελώς απίθανη: η δήθεν συμπάθειά της προς τους πρόσφυγες των πολέμων δεν την εμπόδισε να εφοδιάσει με όπλα τους τζιχαντιστές δια μέσου των Εμιράτων του Κόλπου και να συμμετάσχει στους βομβαρδισμούς κατά της Συρίας, που ανάγκασαν πολλούς ανθρώπους να διαφύγουν στο εξωτερικό.
Ένα κόμμα της Αριστεράς, όταν βοηθά αυτούς που έχουν ανάγκη, δεν μπορεί να αγνοεί τις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και, όσον αφορά τις εσωκομματικές αντιπαραθέσεις μας επ’ αυτού, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα εκλογικά αποτελέσματα: όποιος υποστηρίζεται τόσο λίγο από τους εργαζόμενους και τους άνεργους (το 2009 τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά), οφείλει να προβληματιστεί και να διερευνήσει τις αιτίες. Και δεν αρκεί η συνεχής αναφορά στα στρώματα των πόλεων –στα οποία, εξ όσων γνωρίζω, ανήκουν και οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι– που χρησιμοποιείται πάντοτε ως άλλοθι από εκείνους που, στη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας στα αστικά κέντρα, κατέληγαν να μιλούν μπροστά σε μια χούφτα ανθρώπων.
* Δημοσιεύθηκε στις 26/9/2017 στη σελίδα του Όσκαρ Λαφοντέν στο facebook (www.facebook.com/oskarlafontaine).
