μέρος Β΄(Διαβάστε το μέρος Α’ εδώ)
Δημοσιεύουμε το δεύτερο μέρος της πολύ ενδιαφέρουσας συνέντευξης με τον Άγγελο Σιδεράτο. Αφορά τα θέματα της τηλεόρασης, της ΕΡΤ και του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου, ζητήματα που γνωρίζει πολύ καλά ο σκηνοθέτης αφού δουλεύει για πολλά χρόνια στον συγκεκριμένο χώρο.
Δεν περιοριστήκατε στον κινηματογράφο αλλά κάνατε και αρκετή τηλεόραση…
Ναι, όλο αυτό το διάστημα έκανα πολλά σήριαλ και ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση. Όπως: «Το Ποινικό Μητρώο της Αθήνας, «Στη χώρα των καμπούρηδων», «Μέσα από το πλήθος», «Τυχερή Σκακιέρα», «Νεότερη Ελληνική πολιτική Ιστορία 1750-1940», «Ο θείος μας ο Μίμης», «Το Πρώτο Ελληνικό Σύνταγμα του 1843», «Τα Δελφινάκια του Αμβρακικού» και πολλά άλλα.
Ποια είναι η γνώμη σας για την ελληνική τηλεόραση;
Ο χώρος και το επίπεδο της ελληνικής τηλεόρασης είναι τραγικό. Κυριαρχεί μια αναρχία καναλαρχών που εμπορεύονται ό,τι πιο φθηνό και ποταπό ώστε να έχουν εύκολο αθέμιτο μεγάλο κέρδος.
Το κοινό δεν προστατεύεται από την πολιτεία καθόλου. Πουλάνε σκουπίδια σ’ ένα λαό κουρασμένο, απογοητευμένο, προδομένο, εγκαταλελειμμένο στην ανομία, την διαπλοκή και την εξαθλίωση. Κανένα κόμμα δεν αντιδρά, λες και τους εξυπηρετεί όλους.
Όπως λέει και ο Ουμπέρτο Έκο: «Σήμερα μια χώρα ανήκει σ’ αυτόν που ελέγχει τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης»
Η τηλεόραση πρέπει να έχει τον άμεσο έλεγχο του κράτους με συγκεκριμένους κανόνες, όρια και κριτήρια της δημοκρατίας μακριά από τα κομματικά συμφέροντα
Και η κρατική τηλεόραση;
Η κρατική τηλεόραση ήταν και είναι κομματική χωρίς καμία αξιακή βάση κοινωνική, χωρίς ποιοτική ψυχαγωγία, χωρίς πολιτιστική βούληση. Απλώς παρακολουθεί και συναγωνίζεται τα σκουπίδια των ιδιωτικών καναλιών τροφοδοτώντας την υπερκαταναλωτική κοινωνία και την άπληστη κερδοσκοπία μέσω της προπαγάνδας και της διαφήμισης με τεράστια κέρδη και παράπλευρες εξουσίες. Ελάχιστες –έως μηδαμινές– εξαιρέσεις που χάνονται στην ανυπαρξία γενικότερης πολιτικής φιλοσοφίας για την ψυχαγωγία και συγχρόνως την καλλιέργεια των Ελλήνων.
Στελέχη ανίκανα και άγνωστα του αντικειμένου, συνδικαλιστικές και κομματικές διαπλοκές κατέστρεψαν στο παρελθόν κάθε σοβαρή προσπάθεια.
Θυμηθείτε το μικρό θαύμα που είχε κάνει ο Δημήτρης Χορν, ο Μάνος Χατζιδάκης με τους σημαντικούς συνεργάτες τους στην ΕΡΤ. Δεν κράτησε πολύ καιρό. Δεν άντεξαν. Τα ανωτέρω συμφέροντα τους έφαγαν. Ολόκληρη στρατιά κομματικών υπαλλήλων, περίπου 3.200, που οι περισσότεροι δεν ξέρουν τι να κάνουν ή πού να χωρέσουν σ’ αυτό το κτήριο.
Οι πολιτικοί συνεχώς το γεμίζουν για αγορά ψήφων. Κανένα κόμμα δεν προτείνει λύση, ούτε θέλει ν’ αντιμετωπίσει το τεράστιο αυτό πρόβλημα που το πληρώνει κάθε μήνα ο λαός. Όλοι σφυρίζουν αδιάφορα. Η πνευματική ηγεσία εθελοτυφλεί σκανδαλωδώς!
Ο Σαμαράς –με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ– έκλεισε την ΕΡΤ αλλά δεν ήξερε τι να την κάνει (11/6-7/9/13). Δεν είχε κανένα πρόγραμμα, καμία ουσιαστική λύση. Μόνο έμενε κλειστή για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς καμία πολιτική βούληση εξυγίανσής της και ανακαθορισμό του ρόλου της και της χρησιμότητάς της σε μια σύγχρονη κοινωνία.
Ο τότε υπουργός Σίμος Κεδίκογλου χαρακτήρισε την ΕΡΤ ως ένα «καταφύγιο των αποβλήτων» που κόστιζε περισσότερο του δέοντος. Οι 2.656 –τότε– εργαζόμενοι θα απολύονταν και θα λειτουργούσε ένας νέος οργανισμός δημόσιος με προσωπικό κάτω των 1.000 ατόμων!
Μετά επαναλειτούργησε πάλι από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (11/6/15) με τις ίδιες συνθήκες, τους ίδιους ανθρώπους και την ίδια χειραγώγηση από τα κόμματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να πατάξει με αποφασιστικότητα τη ρουσφετολογία, τις συνδικαλιστικές φατρίες και τα συντεχνιακά συμφέροντα, άφησε να αυξηθεί το πελατειακό κράτος, η εξαγορασμένη ψηφοθηρία, η κομματοκρατία και γενικά η απαξίωση της τηλεόρασης ως μέσο όχι μόνο ψυχαγωγίας αλλά και διαπαιδαγώγησης του λαού.
Μάλλον συμφέρει το πολιτικό σύστημα αυτή η κατάσταση…
«Η TV νεκρώνει την ευαισθησία, κάνει νεκρό το μυαλό, βλάπτει την ψυχή», σημείωνε ο Ουμπέρτο Έκο. Υπό αυτό το πρίσμα αξίζει να σημειώσουμε ότι η αποτελεσματικότερη μορφή σύγχρονης λογοκρισίας είναι η παραπληροφόρηση και η υπερπληροφόρηση σε συνδυασμό με την εκστρατεία της αποχαύνωσης. Και βέβαια ισχύει και αυτό που έλεγε ο Μάριος Πλωρίτης: «Η υπερτελειοποίηση των ΜΜΕ αποτελεί ταυτόχρονα μια υπόσχεση ελευθερίας αλλά και μια απειλή καινούργιας δουλείας. Η τηλεόραση αφαιρεί την σκέψη.»
Υπό αυτό το πρίσμα πώς αξιολογείτε την ΕΡΤ και τα υπόλοιπα ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ;
Το ζήτημα της ραδιοτηλεοπτικής ενημέρωσης και ψυχαγωγίας ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα από τα κρισιμότερα για τη σύγχρονη δημοκρατία.
Η ΕΡΤ είναι ένας κυβερνητικός προπαγανδιστικός μηχανισμός ο οποίος υπηρετεί διατεταγμένα και συστηματικά –άλλοτε μάλιστα κραυγαλέα– τις μικροκομματικές σκοπιμότητες των εκάστοτε κυβερνήσεων, που καθιστούν όμως την ΕΡΤ αμελητέα τόσο από την άποψη της πολιτικής ενημέρωσης όσο και από την άποψη της διαμόρφωσης ποιοτικών ψυχαγωγικών και αισθητικών προτύπων που θα αγγίζουν το ευρύ κοινό.
Θα πρέπει να μεταδίδει κάθε πληροφορία για την ενημέρωση του χρηματοδότη ελληνικού λαού, με απόλυτη υπερκομματική αντικειμενικότητα αφού έχει εξασφαλίσει τη λειτουργία της και από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Η σημερινή ΕΡΤ. λειτουργεί αντισυνταγματικά, διότι δεν ανταποκρίνεται ούτε καν στοιχειωδώς στο ρόλο του δημοσίου προτύπου ως προς την ενημέρωση και την ψυχαγωγία. Το ίδιο, βέβαια, συμβαίνει –και χειρότερα– και στη λειτουργία των ιδιωτικών ραδιοτηλεοπτικών ΜΜΕ που ελέγχονται από στυγνά ιδιωτικά συμφέροντα που κάθε άλλο παρά την «ελεύθερη ενημέρωση» υπηρετούν και που τα καθιστούν εν πολλοίς μονομερή και μονοδιάστατα, συχνά δε πληκτικά και απωθητικά.
Αρκείται όμως στον εύκολο και πρόχειρο, ανεπίκαιρο και, επαναλαμβανόμενο, παντοειδή πλούτο. Χάρις στην οικονομική εξασφάλιση δεν παρουσιάζει παρά λίγες ανεπαρκείς νέες σχετικά και τεχνικά πρόχειρες άλλες δήθεν κακόγουστα προοδευτικές, περιθωριακές, στοχευμένες σε χειροκροτήματα, άτεχνες χωρίς έμπνευση, παραγωγές. Προσπαθεί χωρίς επιτυχία, να μιμηθεί κακέκτυπα, παραγωγές υποπροϊόντων εμπορικών καναλιών. Σαν να αποφεύγει την αύξηση της ακροαματικότητάς της προς όφελος των ιδιωτικών καναλιών.
Τι θα θέλατε να αλλάξει στην κρατική τηλεόραση;
Θα ήθελα η σημερινή κυβέρνηση να κάνει βαθιές ριζοσπαστικές και ουσιαστικές πολιτικές τομές στην ΕΡΤ και στο ΕΣΡ αδιαφορώντας για το κομματικό και συντεχνιακό κόστος, θεμελιώνοντας έτσι υποδειγματικά ένα δημοκρατικό πυλώνα που θα συμβάλει στη δημιουργία μιας κοινωνίας που θα πρυτανεύουν οι βασικές συνταγματικές αρχές: Η ισότητα, η αντικειμενικότητα και η ποιότητα, ο σεβασμός του ανθρώπου και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Που θα προστατεύει τον ενιαίο χαρακτήρα της προσωπικότητας του ανθρώπου με κέντρο τη συνείδησή του και τις ηθικές αξίες του. Που θα προωθεί, με ελεύθερες και αγωνιστικές συνειδήσεις, τη δημιουργία ενός σύγχρονου κοινωνικού και πολιτικού πολιτισμού αφού έχει ένα τεράστιο πλούτο ιστορικού και αξιακού πολιτισμού.
Περνάμε μια βαθύτατη –εκτός των άλλων κρίσεων– πολιτιστική και πνευματική ένδεια που επιβάλλουν στους κυβερνήτες μας, με πολιτική και φιλοσοφική βούληση και με υψηλό αίσθημα πολιτικής και ιστορικής ευθύνης, να θεσπίσουν νέους θεσμούς για τα ΜΜΕ. Όπου με εξειδικευμένους καλλιτέχνες, επιστήμονες και τεχνικούς, που θα έχουν την ανάλογη ευρυμάθεια, ανεξαρτησία και υπευθυνότητα μπορούν να δημιουργήσουν με παρρησία νέα είδωλα αρετής, ποιότητας, αισθητικής και σωφροσύνης.
Διότι τα περισσότερα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι αντιγράφουν τους «ήρωες» των τηλεοπτικών επεισοδίων και μεταφέρουν τη συμπεριφορά τους στο σπίτι, στο σχολείο και γενικά στην καθημερινότητά τους. Ας θυμηθούμε εδώ τον μεγάλο μας Γιώργο Σεφέρη που είπε: «Τα μεγάλα ιδανικά και αξίες όσο νωρίτερα μπουν στις καρδιές των νέων, τόσο βαθύτερα θα ριζώσουν και τόσο περισσότερο θα διατηρηθούν». Αυτό, θα πρέπει να είναι ο βασικός και πολύτιμος ρόλος και της τηλεόρασης!
Έτσι, πολύ σύντομα θα διαμορφωθεί ένα κοινό από χειραφετημένους πολίτες-θεατές με ανώτερα ένστικτα, με υψηλά φρονήματα, με ελεύθερη έκφραση ιδεών και γνωμών και που έτσι θα λειτουργεί αποτελεσματικά και ωφέλιμα η ρήση του Αριστοτέλη πως ψυχαγωγία σημαίνει βασικά αγωγή ψυχής και ανάπτυξη παιδείας και όχι μόνο διασκέδαση.
Η ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου δεν είναι ζήτημα αγοράς. Είναι ζήτημα Δημοκρατίας
Να ανοίξουμε ένα άλλο κεφάλαιο. Για το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, που εποπτεύει την ελληνική τηλεόραση. Τι γνώμη έχετε;
Το Σύνταγμα ορίζει στο άρθρο 15 παράγραφος 2 πως το κράτος δια του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) ασκεί άμεσο έλεγχο επί της τηλεόρασης, με σκοπό, μεταξύ των άλλων, την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων και τον σεβασμό της αξίας του ανθρώπου.
Το ΕΣΡ είναι ένας θεσμός που πρέπει να υπάρχει ως ανεξάρτητη αρχή, ως έλεγχος της νομιμότητας των ΜΜΕ.
Σε μας είναι ανύπαρκτο, τελείως διακοσμητικό, καμία πειθαρχία, χρησιμότητα ή συμβολή στους επιβεβλημένους συνταγματικά στόχους και υποχρεώσεις των ΜΜΕ.
Νομοθεσία που δεν εφαρμόζεται, παραβάσεις που χαρίζονται, ασυδοσία προγραμμάτων και προϊόντων προσφέρονται στο κοινό, δημιουργώντας πλασματικές εικόνες ζωής και σκέψης, ερεθίζοντας βασικά τα πιο βάρβαρα και φθηνά ένστικτα του ανθρώπου για να καρπωθούν τα πιο γρήγορα και μεγάλα κέρδη.
Στην Ελλάδα το ΕΣΡ δεν λειτουργεί σωστά, όπως και οι περισσότερες ανεξάρτητες αρχές και αυτό οφείλεται στην άμεση παρέμβαση των κυβερνήσεων με το υπουργείο Τύπου. Η παρέμβαση είναι πολλαπλή. Πρώτον διότι διορίζονται τα μέλη του ΕΣΡ από την κυβέρνηση και τα κόμματα δημιουργώντας μια πολιτική φαυλότητα. Δεύτερον η άνομη επιρροή, που είναι πανίσχυρη, την οποίαν ασκούν οι καναλάρχες στην κυβέρνηση, στους πολιτικούς της αντιπολίτευσης και άμεσα στα μέλη του Δ.Σ. του ΕΣΡ. Τρίτον η μη εφαρμογή των κυρώσεων που προβλέπονται από το Σύνταγμα και το Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης, η έλλειψη της κατάλληλης και σύγχρονης τεχνικής υποδομής ελέγχου των προγραμμάτων και της εμβέλειας στα μήκη κύματος των καναλιών που τα περισσότερα, όπως και όλος ο Υμηττός, είναι παράνομα.
Τι θα μπορούσε να είναι διαφορετικό;
Αντί το κράτος να απουσιάζει, θα έπρεπε να υπάρχει ρυθμιστικός έλεγχος του αχαλίνωτου καπιταλισμού και του φονταμενταλισμού των αγορών από το κράτος και όχι το κεφάλαιο να είναι σήμερα πάνω από τους θεσμούς του κράτους. Θα πρέπει να αναπτυχθεί ένα σύγχρονο δυνατό κοινωνικό κράτος για να αντιμετωπίσει, με σωστά μέσα ελέγχου την πρωτοφανή ασυδοσία και παραβατικότητα των ΜΜΕ που έτσι έχασαν την αξιοπιστία τους, ιδιαίτερα η τηλεόραση και συνέβαλαν στον εκφυλισμό της πολιτικής ζωής, στον ανεπίτρεπτο λαϊκισμό, στην πολιτισμική παρακμή υποσκάπτοντας έτσι τα θεμέλια της Δημοκρατίας διαμορφώνοντας σε μεγάλο βαθμό και σε χαμηλό επίπεδο τις ιδέες, τις αξίες και την ηθική της ελεύθερης κοινωνίας μας.
Το ΕΣΡ θα πρέπει να εξοπλιστεί με σύγχρονα υψηλής τεχνολογίας μηχανήματα για να ελέγχει όλες τις εκπομπές που βγαίνουν στον αέρα πανελλαδικά από όλους τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, κάνοντας με αυτά χρήση, σε 24ωρη βάση, των δικαιωμάτων και της υποχρέωσης ελέγχου και επιβολής των σχετικών ποινών και προστίμων που του παρέχει το Σύνταγμα και οι σχετικές νομοθεσίες για τους παραβάτες, κάτι που κάνουν όλα τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Δεν ξέρω όμως, αν αυτό συμφέρει στους καναλάρχες, μικρούς και μεγάλους.
Και βέβαια υπάρχει ατιμωρησία…
Σωστά. Και καίριος παράγων γι’ αυτή τη δραματική ανέλπιδη έκπτωση είναι, κατά «το κοινό αίσθημα», η θεσμοθετημένη ατιμωρησία και τα ΜΜΕ. Έτσι αυτά αλώνουν συνειδήσεις εξαφανίζοντας κάθε ήθος και γνώση, κάθε αξιοκρατία, με στόχο την κατασκευή άβουλων πολιτών, παραδομένων στην αποχαύνωση και στην παθητικότητα. Διαμορφώνουν ένα κοινό-θεατές χωρίς ευαισθησία, χωρίς σκέψη και αστόχαστους, έρμαιο των βάναυσων ενστίκτων τους και της κάθε προπαγάνδας. Καμία ντροπή μόνο άπληστο κέρδος.
Δημιουργούν βάναυσα πρότυπα χαλεπά, αδιάφορα, διαμορφώνοντας μια εξανθρώπινη κοινωνία που οδηγεί στην εκθρόνιση και στην υποβάθμιση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αιχμαλωτίζοντας τους ανθρώπους στον ολοκληρωτισμό της αγοράς μέσω του άκρατου καπιταλισμού και της ασύδοτης παγκοσμιοποίησης.
Οι πνευματικοί άνθρωποι, οι καλλιτέχνες, οι εκπαιδευτικοί και πολλοί άλλοι φορείς τηρούν «σιγήν ιχθύος», δεν αντιδρούν, δεν εξεγείρονται λες και τους συμφέρει αυτό το χάος και η ζούγκλα της εποχής μας. Όλοι καθησυχασμένοι και τακτοποιημένοι.
Τέλος, να μην ξεχνάμε πώς όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι και αρωγοί αυτής της μεγάλης διαμορφούμενης κρίσης. Πρέπει, επί τέλους, να αφυπνισθούμε και να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για να δημιουργήσουμε μια νέα κοινωνία που θα βασίζεται στις αναλλοίωτες αρχές της Δημοκρατίας: την ανεξαρτησία, την εγκυρότητα, τη συνέπεια, τον σεβασμό στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα!
Η περιπέτεια του ντοκιμαντέρ «Νεότερη Ελληνική Πολιτική Ιστορία 1740-1967»
Είχατε προβλήματα με κάποια από τις σειρές σας;
Κατά το 1989-92 γυρίζω τη «Νεότερη Ελληνική Πολιτική Ιστορία (ΝΕΠΙ) 1740-1967», σε 3 κύκλους από 12 επεισόδια κινηματογραφημένα σε όλη την Ελλάδα, αλλά και σε αυθεντικούς χώρους του εξωτερικού (Ρωσία, Οδησσό, Μόσχα, Πετρούπολη, Δανία, Γαλλία, Ιταλία, Λίβανο, Αίγυπτο και αλλού).
Πολύ μεγάλο και δύσκολο εγχείρημα όπου συμμετείχαν 30 περίπου καθηγητές πανεπιστημίων απ’ όλο το ιστορικό-πολιτικό μας φάσμα, κάτι που για πρώτη φορά γινότανε –μέχρι τότε– στην ελληνική τηλεόραση και αναμενόταν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Στο τέλος του πρώτου κύκλου (1740-1864) διαπιστώσαμε, εγώ, οι δύο ιστορικοί σύμβουλοι της σειράς Γιώργος Κασιμάτης, Παύλος Πετρίδης, αλλά και όλοι οι άλλοι καθηγητές, ότι η διοίκηση της ΕΡΤ έδειχνε απροθυμία να την προβάλει παρά τις έντονες αντιδράσεις όλων των συντελεστών του έργου.
Αναγκαστήκαμε να κάνουμε δύο επερωτήσεις στη Βουλή χωρίς καμία συγκεκριμένη απάντηση. Ασαφείς δικαιολογίες και υπεκφυγές. Ο χρόνος περνούσε και δεν μπορούσα να ξεκινήσω ούτε τον δεύτερο κύκλο που ήταν η περίοδος 1865-1945 δηλαδή από την έξωση του Όθωνα μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μετά από πολλές προστριβές, καταγγελίες και αναφορές μαθαίνω πως η σειρά δεν ξεκινάει επειδή κάποιοι καθηγητές του Πανεπιστημίου Αθηνών με επικεφαλής μια καθηγήτρια διαμαρτύρονται και πιέζουν την ΕΡΤ να μην προβληθεί η σειρά διότι συμμετέχουν όλοι οι αριστεροί και έτσι δεν θα είναι αντικειμενική. Αυτό βέβαια ήταν κακόβουλο λάθος ή ψέμα διότι είχαμε φροντίσει να συμμετάσχουν ακαδημαϊκοί από όλες τις τάσεις σκέψεων και πολιτικής.
Τους απάντησα λοιπόν ότι η πρόθεσή μου και ο στόχος μου ήταν και είναι αυτό το μεγάλο ιστορικό πολιτικό εγχείρημα να είναι –όσο το δυνατόν– πιο αντικειμενικό και σε βάθος ερευνητικό και τεκμηριωμένο, ώστε να μείνει στην ιστορία της τηλεόρασης θετικά, ουσιαστικά και χρήσιμα για τις νέες γενιές γιατί όπως είπε και ο Αριστοτέλης «η παιδεία είναι ο μεγαλύτερος φορέας πολιτισμού».
Επίσης τους πρότεινα πως εάν έχουν να μου προτείνουν κάποιους άλλους ακαδημαϊκούς που να είναι ανώτεροι στο αντικείμενό τους από τον Αριστόβουλο Μάνεση, τον Νίκο Σβορώνο, τον Ευτύχη Μπιτσάκη, τον Βασίλη Φίλια και άλλους και που δεν τους έχω καλέσει, ευχαρίστως να μου τους υποδείξουν και αμέσως να συνεργαστούμε με αυτούς. Καμία απάντηση! Αλλά και καμία λύση στο τεράστιο πρόβλημα που είχαν δημιουργήσει.
Γίνονται εκλογές και έρχεται κυβέρνηση ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Είχαμε εξαντλήσει τα πάντα, οπότε στέλνω μια τελευταία επιστολή στην ΕΡΤ όπου τους γνωρίζω ότι αν δεν λύσουν άμεσα το πρόβλημα της προβολής του πρώτου κύκλου και δεν εγκρίνουν το δεύτερο κύκλο θα αναγκαστώ να προβάλω τη σειρά στα Σκόπια και να ξεκινήσω μόνος μου τον δεύτερο κύκλο με την οικονομική συμμετοχή άλλης χώρας. Εκοινοποίησα, δε, την επιστολή μου στην κυρία Ντόρα Μπακογιάννη που ήταν τότε υπουργός Πολιτισμού, αν θυμάμαι καλά. Συνημμένως της είχα υποβάλει όλο το φάκελο των επερωτήσεων στη Βουλή, τις επιστολές των καθηγητών, και τις διαμαρτυρίες όλων μας.
Δεν πέρασαν 2-3 ημέρες και με κάλεσε στην ΕΡΤ ο τότε διευθύνων σύμβουλος ο δημοσιογράφος Μιχάλης Δημητρίου ο οποίος μου ζήτησε συγνώμη για την όλη ταλαιπωρία και πως πήρε εντολή από τη Ντόρα Μπακογιάννη να επέμβει άμεσα να τακτοποιήσει το θέμα της ιστορικής σειράς. Μάλιστα η ίδια χαρακτήρισε το πρόβλημα που υπήρχε ως απαράδεκτο, αντιεπιστημονικό και ανεπίτρεπτο ιστορικά και δημιουργικά!
Έτσι ξεκίνησε αμέσως η προβολή, υπογράφτηκε ο δεύτερος κύκλος με τους ίδιους συντελεστές και τους καθηγητές, που και αυτός ο κύκλος προβλήθηκε στο τέλος κανονικά. Ευτυχώς!
Βέβαια ο τρίτος και τελευταίος κύκλος (1945-1967) δεν εγκρίθηκε ποτέ από καμία κυβέρνηση! Αλλά εγώ ελπίζω. Άλλωστε όπως είπε και ο Σωκράτης: «Αβασάνιστη ζωή δεν αξίζει να υπάρχει!»
