Ειναι φανερό πως, εδώ και καιρό, ιδιαίτερα κάτω από τη διακυβέρνηση Ομπάμα, οι ΗΠΑ επεκτείνουν τη στρατιωτική τους παρουσία στη Λατινική Αμερική.
Την 1η Ιουλίου δόθηκε η άδεια από το κοινοβούλιο της Κόστα Ρίκα σε στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ να σταθμεύουν στη χώρα. Είναι αξιοσημείωτο πως το αίτημα για την παραμονή των δυνάμεων αυτών δεν ήρθε από την κυβέρνηση της Κόστα Ρίκα προς αυτή των ΗΠΑ, όπως συνηθίζεται σε ανάλογες περιπτώσεις, αλλά αντίθετα από την υπερδύναμη προς την μικρή κεντροαμερικανική χώρα. «Θέλουμε να σταθμεύουν στη χώρα σας 7.000 πεζοναύτες, 48 πολεμικά πλοία, 200 ελικόπτερα και μαχητικά αεροπλάνα. Θέλουμε υποβρύχια να μπαινοβγαίνουν στα ύδατά σας. Θέλουμε οι στρατιωτικές δυνάμεις μας να μετακινούνται ελεύθερα στο έδαφός σας. Θέλουμε το στρατιωτικό και το πολιτικό προσωπικό που θα υπηρετεί στη χώρα σας να υπόκειται στο καθεστώς της ετεροδικίας και να δικάζεται για οποιοδήποτε παράπτωμα από αμερικανικά στρατοδικεία και πολιτικά δικαστήρια».
«Βεβαίως», απάντησε η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο της Κόστα Ρίκα.
Ο λόγος που επικαλέστηκαν οι ΗΠΑ για να ζητήσουν την παραμονή των στρατευμάτων τους ήταν ο γνωστός (για πάσα νόσο και περίπτωση): καταπολέμηση του εμπορίου ναρκωτικών. Και ας μην έχει κατηγορηθεί ποτέ η Κόστα Ρίκα ως χώρα παραγωγός ναρκωτικών, ούτε έχει καταγγελθεί πως από το έδαφός της διακινούνται ναρκωτικά. Απλώς, αυτό είναι το πρόσχημα.
Γιατί είναι πια φανερό πως, εδώ και καιρό, ιδιαίτερα κάτω από τη διακυβέρνηση Ομπάμα, οι ΗΠΑ επεκτείνουν τη στρατιωτική τους παρουσία στη Λατινική Αμερική κι αυτό δεν έχει να κάνει με την καταπολέμηση του εμπορίου ναρκωτικών, αλλά με τις διεργασίες απεξάρτησης των λατινοαμερικάνικων κρατών από τα δεσμά των ΗΠΑ που συντελούνται στην περιοχή.
Ιδιαίτερα απέναντι στη Βενεζουέλα δημιουργείται ένας κλοιός αμερικανικών βάσεων, έτοιμων να χρησιμοποιηθούν όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Στην Κολομβία, τον Παναμά, την Αϊτή, στα νησιά Αρούμπα και Κουρασάο που απέχουν 70 χιλιόμετρα από τις ακτές της Βενεζουέλας, στην Ονδούρα και τώρα στην Κόστα Ρίκα. Όλα δείχνουν Τσάβες, αλλά και Κούβα και Νικαράγουα και οποιονδήποτε άλλον αυθαδιάζει και δημιουργεί προβλήματα στην πολιτική των ΗΠΑ. Στην πρόσφατη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής εκφράστηκε, από πολλούς συμμετέχοντες, και πάλι το αίτημα να δημιουργηθεί ένας οργανισμός των κρατών της περιοχής που να βρίσκεται έξω από την ηγεμονία των ΗΠΑ.
Όσον αφορά την ίδια την Κόστα Ρίκα, το σύνταγμα της χώρας απαγορεύει παρουσία ξένων δυνάμεων στο έδαφός της. Ας σημειωθεί, επίσης, πως το σύνταγμα που εγκρίθηκε ύστερα από μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στις αρχές της δεκαετίας του ’50, απαγορεύει την ύπαρξη ενόπλων δυνάμεων, πλην μιας μικρής δύναμης εθνοφρουράς. Και χαρακτηρίζει το έδαφος της χώρας σαν μια διαρκή ζώνη ειρήνης.
Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά από την υπογραφή με τις ΗΠΑ του Συμφώνου Ελεύθερου Εμπορίου, η Κόστα Ρίκα δείχνει πως έχει αρχίσει να εκχωρεί μέρος της εθνικής της κυριαρχίας και να σύρεται στο άρμα των ΗΠΑ, κατ’ αρχάς οικονομικά, στη συνέχεια πολιτικά και τέλος στρατιωτικά.
Οι λαϊκές κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας για την παρουσία των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ δεν φαίνεται, προς το παρόν τουλάχιστον, να ανησυχούν την πρόεδρο Λάουρα Τσιντσίγια και την κυβέρνησή της. Άλλωστε, η ίδια και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που εκπροσωπεί δεν διαφοροποιείται σε τίποτα από τη σημερινή πολιτική των κομμάτων της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας. Το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που δέσποσε στην πολιτική ζωή της χώρας τα τελευταία 50 χρόνια και οδήγησε την Κόστα Ρίκα, μέσα από συνταγές ουδετερότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης, σε μια αξιοζήλευτη, για τα δεδομένα της Κεντρικής Αμερικής, θέση, είναι πια μια ανάμνηση.
«Βεβαίως», απάντησε η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο της Κόστα Ρίκα.
Ο λόγος που επικαλέστηκαν οι ΗΠΑ για να ζητήσουν την παραμονή των στρατευμάτων τους ήταν ο γνωστός (για πάσα νόσο και περίπτωση): καταπολέμηση του εμπορίου ναρκωτικών. Και ας μην έχει κατηγορηθεί ποτέ η Κόστα Ρίκα ως χώρα παραγωγός ναρκωτικών, ούτε έχει καταγγελθεί πως από το έδαφός της διακινούνται ναρκωτικά. Απλώς, αυτό είναι το πρόσχημα.
Γιατί είναι πια φανερό πως, εδώ και καιρό, ιδιαίτερα κάτω από τη διακυβέρνηση Ομπάμα, οι ΗΠΑ επεκτείνουν τη στρατιωτική τους παρουσία στη Λατινική Αμερική κι αυτό δεν έχει να κάνει με την καταπολέμηση του εμπορίου ναρκωτικών, αλλά με τις διεργασίες απεξάρτησης των λατινοαμερικάνικων κρατών από τα δεσμά των ΗΠΑ που συντελούνται στην περιοχή.
Ιδιαίτερα απέναντι στη Βενεζουέλα δημιουργείται ένας κλοιός αμερικανικών βάσεων, έτοιμων να χρησιμοποιηθούν όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Στην Κολομβία, τον Παναμά, την Αϊτή, στα νησιά Αρούμπα και Κουρασάο που απέχουν 70 χιλιόμετρα από τις ακτές της Βενεζουέλας, στην Ονδούρα και τώρα στην Κόστα Ρίκα. Όλα δείχνουν Τσάβες, αλλά και Κούβα και Νικαράγουα και οποιονδήποτε άλλον αυθαδιάζει και δημιουργεί προβλήματα στην πολιτική των ΗΠΑ. Στην πρόσφατη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής εκφράστηκε, από πολλούς συμμετέχοντες, και πάλι το αίτημα να δημιουργηθεί ένας οργανισμός των κρατών της περιοχής που να βρίσκεται έξω από την ηγεμονία των ΗΠΑ.
Όσον αφορά την ίδια την Κόστα Ρίκα, το σύνταγμα της χώρας απαγορεύει παρουσία ξένων δυνάμεων στο έδαφός της. Ας σημειωθεί, επίσης, πως το σύνταγμα που εγκρίθηκε ύστερα από μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στις αρχές της δεκαετίας του ’50, απαγορεύει την ύπαρξη ενόπλων δυνάμεων, πλην μιας μικρής δύναμης εθνοφρουράς. Και χαρακτηρίζει το έδαφος της χώρας σαν μια διαρκή ζώνη ειρήνης.
Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά από την υπογραφή με τις ΗΠΑ του Συμφώνου Ελεύθερου Εμπορίου, η Κόστα Ρίκα δείχνει πως έχει αρχίσει να εκχωρεί μέρος της εθνικής της κυριαρχίας και να σύρεται στο άρμα των ΗΠΑ, κατ’ αρχάς οικονομικά, στη συνέχεια πολιτικά και τέλος στρατιωτικά.
Οι λαϊκές κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας για την παρουσία των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ δεν φαίνεται, προς το παρόν τουλάχιστον, να ανησυχούν την πρόεδρο Λάουρα Τσιντσίγια και την κυβέρνησή της. Άλλωστε, η ίδια και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που εκπροσωπεί δεν διαφοροποιείται σε τίποτα από τη σημερινή πολιτική των κομμάτων της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας. Το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που δέσποσε στην πολιτική ζωή της χώρας τα τελευταία 50 χρόνια και οδήγησε την Κόστα Ρίκα, μέσα από συνταγές ουδετερότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης, σε μια αξιοζήλευτη, για τα δεδομένα της Κεντρικής Αμερικής, θέση, είναι πια μια ανάμνηση.
Σχόλια
