Του Δημήτρη Ουλή
Σε μία Ελλάδα που δεν καταλαβαίνει, πια, τι σημαίνει «διακαινήσιμος εβδομάδα», έχει τεράστια συμβολική σημασία να παίρνεις για λίγο απόσταση από τα πολιτικά μας κουραφέξαλα, και να ξαναβρίσκεις για λίγο την ελπίδα εκεί που αυτή θα όφειλε πάντοτε να κατοικεί: στα παιδιά. Βιβλικό λόγιο εξάλλου θέλει τη Βασιλεία των Ουρανών να ανήκει μονάχα σε αυτά – ή, κατά μία πιο «διασταλτική» ερμηνεία, σε όσους ενήλικες τολμούν να πηγαίνουν κόντρα στις συμβάσεις της ηλικίας τους και να επιμένουν σε ένα παιδικό κοίταγμα του κόσμου. Η σημερινή στήλη θα ήθελε να πλέξει το εγκώμιο ενός τέτοιου κοιτάγματος, με αφορμή μία θαυμάσια συναυλία στην οποία παρευρέθηκε ο συντάκτης της: την όπερα Ο Μικρός Πρίγκιπας, βασισμένη στο γνωστό παραμύθι του Antoine de Saint-Exupery, την οποία δημιούργησε το μουσικό σύνολο Tettix του Ωδείου Ριζοπούλου (www.odeiorizopoulou.gr). Και το ρήμα «δημιούργησε» θα ήθελα, παρακαλώ, να εκληφθεί κυριολεκτικά: σπουδαστές του ωδείου και μέλη του παραπάνω μουσικού συνόλου (περί τα σαράντα άτομα τον αριθμό) μελέτησαν το κείμενο του Saint-Exupery, έγραψαν το λιμπρέτο, συνέθεσαν, εναρμόνισαν, ενορχήστρωσαν τη δική τους μουσική – και παρουσίασαν το αποτέλεσμα της διετούς προσπάθειάς τους στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη και μουσική διεύθυνση Τέτης Αιβαντζίδου.
Παρακολούθησα συνεπαρμένος την παράσταση και, κάποια στιγμή, μην μπορώντας να διαχειριστώ άλλο τη συγκίνησή μου, γύρισα στη γυναίκα μου να τη ρωτήσω: «Συμβαίνει στ’ αλήθεια αυτό που βλέπουμε; Είμαστε ακόμα ζωντανοί;». Δεν εννοούσα μόνο την ομορφιά της μουσικής, το επαγγελματικό επίπεδο της παράστασης, την απόλυτη πρωτοτυπία του εγχειρήματος. Δεν εννοούσα μονάχα την ιδιότυπη μορφή ψυχοθεραπείας που επιτελεί η παιδική ματιά, όταν συντονίζεσαι μαζί της. Εννοούσα, πρωτίστως, την τεράστια πολιτική σημασία που έχει η δημιουργία μιας όπερας κατά τρόπο αμεσοδημοκρατικό και «από τα κάτω» -από την ίδια την κοινότητα των μαθητών του ωδείου!- στην Ελλάδα της κατραπακιάς και της ανυποληψίας. Και πόσο ελπιδοφόρο είναι να ξαναθυμόμαστε σήμερα τον Μικρό Πρίγκιπα: αυτόν τον καταπέλτη της μαζοποίησης και τυποποίησης, αυτό το δριμύ «κατηγορώ» ενάντια στη σύγχρονη κουλτούρα του καταναλωτισμού, του ναρκισσισμού και του μιλιταρισμού, αυτό το πανανθρώπινο κάλεσμα για τη συγκρότηση μιας καινούργιας σχέσης με τα έμψυχα και άψυχα όντα του κόσμου.
Μαθαίνω ότι η όπερα κληρώθηκε ως η μοναδική ελληνική συμμετοχή στο 32ο Παγκόσμιο Συνέδριο Μουσικής Εκπαίδευσης που θα πραγματοποιηθεί τον Ιούλιο του 2016 στη Γλασκώβη. Και μαθαίνω, επίσης, ότι για να μπορέσουν τα παιδιά να εκπροσωπήσουν τη χώρα μας πρέπει να ενισχυθούν οικονομικά. Δεν ξέρω αν το υπουργείο Πολιτισμού έχει να ασχοληθεί με πιο σημαντικά πράγματα – όπως είναι, λόγου χάρη, τα Γιουροβύζια. Η παρούσα στήλη, πάντως, θα ήθελε να παρακαλέσει τους αναγνώστες της να συνδράμει την προσπάθεια των παιδιών, όσο και όπως μπορεί ο καθένας. Αναζητήστε την όπερα, σύντροφοι, μάθετε πληροφορίες, απευθυνθείτε στη στήλη για διευκρινίσεις. Και δώστε στον Μικρό Πρίγκιπα την ελπίδα που δικαιούται – τώρα που η άλλη «ελπίδα», μας τελείωσε.
