Σημαντική αύξηση των ανεξάρτητων παραγωγών στο 38ο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας
Ανταπόκριση από τη Δράμα: Ιφιγένεια Καλαντζή
Με αξιοσημείωτη προσέλευση, παρά τον προεκλογικό πυρετό, στο 38ο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας παρατηρείται σημαντική αύξηση των ανεξάρτητων παραγωγών, με αποφασιστική τη γυναικεία εκπροσώπηση.
Σαράντα μία είναι οι ταινίες του ελληνικού τμήματος που θα διεκδικήσουν τα βραβεία το Σάββατο, με Πρόεδρο της κριτικής επιτροπής τον σκηνοθέτη Αχιλλέα Κυριακίδη, ενώ για πρώτη φορά θα απονεμηθεί βραβείο στο 21ο Διεθνές Τμήμα του, από τη Διεθνή Ομοσπονδία Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI).
Η μικρή φόρμα, ως πρώτη συνήθως σκηνοθετική απόπειρα, στρέφει φέτος τους νέους Έλληνες κινηματογραφιστές στο σινεμά του είδους, με ασκήσεις ύφους σε γκανγκστερικές ταινίες και ανανέωση του θρίλερ, αδιαμφισβήτητη επιρροή των κυρίαρχων προτύπων του εμπορικού σινεμά.
Στην εξαιρετική διάλεξή του, με θέμα «Η νέα τεχνολογία στον κινηματογράφο και η εφαρμογή της», ο φημισμένος Διευθυντής Φωτογραφίας Γιώργος Αρβανίτης, με αποσπάσματα ταινιών και σειρές πορτρέτων, όλα δείγματα της δουλειάς του, αποκάλυψε μυστικά του φωτισμού, καθώς και ανέκδοτες αναφορές σε σκηνοθέτες όπως ο Αγγελόπουλος ή ο Καζάν, ενώ επεσήμανε την ανάγκη προσαρμογής στα νέα ψηφιακά εργαλεία. Οι φωτισμοί, τόνισε, με αφορμή την κατάργηση του φιλμ και την παγκόσμια καθιέρωση από φέτος της ψηφιακής προβολής, παραμένουν ένα από τα πιο καθοριστικά συστατικά της αισθητικής μιας ταινίας, που δεν μπορούν να αναπληρωθούν με επεμβάσεις στο μοντάζ (post-production), για λιγότερο κόστος.
Το εξαιρετικό Rue du cinema αποτελεί φόρο τιμής στα 120 χρόνια του αναλογικού σινεμά. Μέσα σε ένα τέταρτο, ο Νίκος Θεοδοσίου αναζητά σε παλαιοπωλεία ίχνη παλιών κινηματογραφικών μηχανών προβολής, καταγράφει εικόνες από Μουσεία Κινηματογράφου σε Παρίσι και Ιράν, ενώ αποτυπώνει εγκαταλελειμμένες και αραχνιασμένες κινηματογραφικές αίθουσες στην Κόνιτσα, την Ισπανία, ώς και την Τυνησία, με προβολατζήδες και παλιούς αιθουσάρχες να αναπολούν την ασίγαστη μαγεία του σινεμά, στις τοπικές κοινωνίες. Μοναδικό ντοκουμέντο η μαρτυρία του Λευτέρη Σκλάβου (1915-2007) σχετικά με το παμπάλαιο πιάνο, με την υπογραφή του πιανίστα που έπαιζε μουσική στις βουβές ταινίες το 1929, ο οποίος χάθηκε στον πόλεμο, αιχμάλωτος των Γερμανών.
Στο 23λεπτο Postheimat, της πρωτοεμφανιζόμενης Ιωάννας Κρυωνά, μια συντροφιά νεαρών Ελλήνων μεταναστών, στο σημερινό Βερολίνο, κάνει πρόβες στο μπρεχτικό Τρόμος και αθλιότητα του Γ’ Ράιχ, ανάμεσα σε παρεΐστικα φλερτ και κιθαριστικές μπαλάντες, ώσπου μια περίεργη συμπεριφορά εισβάλλει ως μεταδοτικός ιός και τους αποξενώνει. Εδώ, η απόκοσμη μεταθανάτια ατμόσφαιρα των ταινιών τρόμου μεταφέρει τις λησμονημένες στάχτες του ναζιστικού παρελθόντος της Γερμανίας στο παρόν, με τους χαρακτήρες να συγχέονται με φαντάσματα της φρίκης του πολέμου.
Τρία χρόνια μετά το οικολογικών ανησυχιών Evergreen, η Ιφιγένεια Κοτσώνη επανέρχεται στη Δράμα, με το 15λεπτο Σπόρος. Σε μια απολυταρχική, ταξικά διαχωρισμένη και με πλήρη έλεγχο στη διατροφική αλυσίδα μελλοντολογική Αθήνα, ένας τεράστιος ουρανοξύστης δίπλα από την Ακρόπολη φιλοξενεί στα πάνω διαζώματα, στα σύννεφα, την ανώτερη τάξη, ενώ στα κάτω επίπεδα, επιβιώνει ένα εξαθλιωμένο και πεινασμένο προλεταριάτο. Μια σερβιτόρα, με πρόσβαση και στους δύο κόσμους, συλλαμβάνεται να καλλιεργεί κρυφά στο διαμέρισμά της παλιούς σπόρους και τιμωρείται με πολυετή φυλάκιση. Παρόλο το χαλαρό τέλος, τα άψογα σκηνικά και τα φουτουριστικά κουστούμια φτιάχνουν μια ολοκληρωμένη παραγωγή που θα ζήλευε και το Χόλιγουντ, βγαλμένη από το πιο σκοτεινό μελλοντολογικό κόμικ.
Ο Γαβριήλ Τζάφκας, που εργάζεται και διαμένει πλέον στην Κοπεγχάγη, επανέρχεται στη Δράμα με το δανέζικο 22λεπτο Euroman. Ένας νεαρός ιδιωτικός υπάλληλος συνεχίζει έναν ανάρμοστο τρόπο ζωής, παρ’ όλη την άρνηση δανειοδότησης της επιχείρησής του από την τράπεζα και την ακύρωση των πιστωτικών καρτών του. Σχόλιο για την άρνηση αποδοχής της οικονομικής ύφεσης, που θυμίζει την ειρωνική κριτική του Σουηδού Ρόι Άντερσον, με ακινητοποιημένη κάμερα και σκηνοθετική γλώσσα που πριμοδοτεί την κίνηση στο βάθος. Το τέλος σφραγίζεται από το Μπέλα Τσάο, σε δανέζικη διασκευή.
Το 11λεπτο Οι παλαιστές, των Κώστα Σταματόπουλου και Σήφη Στάμου, μας επαναφέρει στις έντονες πολιτικά εποχές του ελληνικού εμφυλίου. Η έγχρωμη μυθοπλασία, με δυο αδερφικούς φίλους, γεροδεμένους παλαιστές, να μην ενδίδουν στην υπογραφή δήλωσης μετάνοιας και να καταλήγουν σε ένα καΐκι για τη Μακρόνησο, συνδέεται με σημερινά πλάνα του τόπου εξορίας αλλά και με το ασπρόμαυρο αρχειακό υλικό από τον εμφύλιο, μεταφέροντας στο παρόν και στις νέες γενιές την αληθινή εικόνα, μαζί με αγωνιστικά τραγούδια που δεν πρέπει να ξεχαστούν.
Μετά το ντοκιμαντέρ Directing Hell (2011), για τον εμβληματικό Νίκο Νικολαΐδη, ο Χρήστος Χουλιάρας συμμετέχει στη Δράμα με το πρωτότυπο 13λεπτο Dream Toy με πρωταγωνιστή… ένα παιχνίδι και συγκεκριμένα ένα κόκκινο αυτοκινητάκι που το σκάει από μια αποθήκη παλιών παιχνιδιών, αποχτώντας οντότητα. Ανάμεσα στο Κρίστιν του Κάρπεντερ, το Κατσαριδάκι… αγάπη μου της Ντίσνεϊ και το Toy story της Πίξαρ, το αυτοκινητάκι κάνει εμφανίσεις στα πιο απίθανα μέρη της βροχερής Αθήνας, κλέβοντας καρδιές με το συγκινητικό τέλος. Ο Χουλιάρας μετατρέπει με την κινηματογράφηση ένα αντικείμενο σε πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, σαν να πρόκειται για παιδί ή ζωάκι, προκαλώντας μας να δούμε τον κόσμο από χαμηλά, στο δικό του επίπεδο.
