Στις 2 Μαΐου 1976 ξεκινά κατάληψη στον «Οίκο Τυφλών» για 5 ολόκληρους μήνες. Με το σύνθημα «Ψωμί, παιδεία και όχι επαιτεία», 300 περίπου άνθρωποι με βλάβες στην όραση κατέλαβαν τις εγκαταστάσεις του «Οίκου Τυφλών», που ήταν υπό τον αποκλειστικό έλεγχο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Με μια σειρά δυναμικών και οργανωμένων κινητοποιήσεων που θα ακολουθήσουν, αξιώνουν την αλλαγή του καθεστώτος διοίκησης και διαχείρισης. Ήδη από την πρώτη ημέρα της κατάληψης η αστυνομία δρα άμεσα. Την επομένη της κατάληψης, μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής καλούνται για ανακρίσεις στο Αστυνομικό Τμήμα Καλλιθέας, όπου μετά από επίμονες ερωτήσεις για τα πολιτικά τους φρονήματα, κατηγορούνται με το Νόμο 4000 περί τεντιμποϊσμού! Αυτό όμως δε μείωσε αλλά μεγάλωσε τη δύναμή τους, καθώς μόλις λίγες ημέρες μετά, περισσότεροι από 20.000 άνθρωποι δίνουν το «παρών» στο γήπεδο του Πανιωνίου, εκφράζοντας έτσι τη συμπαράστασή τους στους αγωνιζόμενους τυφλούς. Η εξέγερσή τους για χειραφέτηση και αξιοπρεπή ζωή συνεχίζεται και δυναμώνει με την κατάληψη του Δημαρχείου Αθηνών, την 1η Οκτωβρίου 1976, οπότε υποχρέωσαν το Δήμο και το υπουργείο Δημόσιας Τάξης να επιδώσουν άδειες μικροπωλητή σε τυφλούς που είχαν διωχθεί από τον «Οίκο των Τυφλών» και αντιμετώπιζαν πρόβλημα βιοπορισμού. Στη συνέχεια εκατοντάδες τυφλοί συγκεντρώνονται έξω από την Αρχιεπισκοπή απειλώντας ότι θα την καταλάβουν, αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημά τους. Τα αιτήματα των διαδηλωτών εκφράζονταν με τις διεκδικήσεις για αξιοπρεπή διαβίωση και εργασία. Παράλληλα δήλωναν την αντίδρασή τους στην καταπίεση από τη φιλανθρωπία της Εκκλησίας και των εκάστοτε φιλεύσπλαχνων ανθρώπων. Με εργαλείο το ντοκιμαντέρ-ντοκουμέντο της Μαρίας Χατζημιχάλη – Παπαλιού «Ο αγώνας των τυφλών», που ολοκληρώθηκε μέσα στο 1977 και έκτοτε έκανε το γύρο της Ευρώπης, τα δίκαια αιτήματα των Ελλήνων τυφλών έγιναν υπόθεση όλου του πολιτισμένου κόσμου. Οι Ζαν Πολ Σαρτρ, Σιμόν Ντε Μποβουάρ, Μισέλ Φουκώ, Σιμόν Σινιορέ, Κώστας Βεργόπουλος, Νίκος Πουλαντζάς κ.ά. δήλωσαν δημόσια τη συμπαράστασή τους, στο δίκαιο αγώνα των Τυφλών. Όλες αυτές οι δράσεις τους τελικώς δικαιώθηκαν, αν και μέχρι να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, οι τρόφιμοι και οι αλληλέγγυοί τους, σύρθηκαν στα δικαστήρια πολλές φορές από τη Διοίκηση του «Οίκου Τυφλών». Ωστόσο, η δικαίωση ήλθε, καθώς αποφασίστηκε η κρατικοποίηση του Οίκου Τυφλών, κάτι που αποδέχτηκε τελικά και η διοίκηση στα τέλη του 1976. Μετά από δύο χρόνια έννομης διαδικασίας, το Σεπτέμβριο του 1979 το «Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών» χρίστηκε διάδοχος του τέως πλέον σωματείου «Οίκος Τυφλών». Ιστορική σημασία για τη χειραφέτηση των Αναπήρων η γνώση εκείνων των στιγμών και η επιμονή μιας χούφτας αγωνιστών για αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη. Πριν από την εξέγερση των Τυφλών, οι άνθρωποι με βλάβες στην όραση, είχαν συνδεθεί με τη φτώχεια, την περιθωριοποίηση, τη φιλανθρωπία και τον κοινωνικό αποκλεισμό, ενώ υπήρχαν και εμπόδια στην εκπαίδευση καθώς δεν υπήρχαν βιβλία σε γραφή Μπράιγ (Braiile). Μέχρι τότε, τα ανάπηρα άτομα, ζούσαν από την «ελεημοσύνη» και τη «φιλανθρωπία», των οικογενειών τους, της εκκλησίας και των φιλανθρώπων. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε, καμιά ευκαιρία δεν δόθηκε δίχως κινηματικό αγώνα, η διεκδίκηση των αυτονόητων προϋποθέτει τη χειραφέτησή μας.
Αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη για όλες, όλους και όλα.
O αγώνας συνεχίζεται – Μηδενική ανοχή
Κίνηση Χειραφέτησης Αναπήρων
