Ένας διαφορετικός απολογισμός από τον τ. πρύτανη του ΕΚΠΑ
Ο απερχόμενος πρύτανης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) Θεοδόσης Ν. Πελεγρίνης, προχώρησε στις 28 Αυγούστου σε έναν απολογισμό της θητείας του των χρόνων 2010-2014, δηλαδή μιας περιόδου που ταυτίζεται με τη μνημονιακή περίοδο στη χώρα μας. Στον απολογισμό αυτό, ο Θ. Πελεγρίνης αναφέρει ότι εκλέχθηκε πριν τέσσερα χρόνια «στην τελευταία, πολύ φοβούμαι, ανοικτή, δημοκρατική εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη πρύτανη» και μεταξύ άλλων, αναφέρει:
«Η κρατική υποχρηματοδότηση, πρώτα από όλα, που χρόνια τώρα πέφτει σαν βαριά σκιά πάνω στην Παιδεία, ικανή να την εξαφανίσει, ξεπέρασε κάθε όριο αντοχής. Έτσι, ενώ το 2009 το χρηματικό ποσό που διέθεσε η πολιτεία στο ΕΚΠΑ ήταν 38.000.000 ευρώ, στα χρόνια που ακολούθησαν η επιχορήγηση αυτή έβαινε διαρκώς μειούμενη, για να φθάσει το 2014 στο ποσό των 14.000.000 ευρώ. Αν συνυπολογιστεί, δε, στη συρρίκνωση της κρατικής χορηγίας και η ζημία των 20.000.000 ευρώ περίπου σε ομόλογα, που υπέστη το ίδρυμά μας λόγω της υποχρεωτικής συμμετοχής του στο καλούμενο PSI, μπορεί να γίνει αντιληπτός ο οικονομικός, εξαιτίας των επιλογών της κυβέρνησης, στραγγαλισμός του ΕΚΠΑ».
Οι διοικητικοί προσπάθησαν να κρατήσουν όρθιο το πανεπιστήμιο
Σχετικά με τη μεγάλη απεργία των διοικητικών υπαλλήλων, ο πρύτανης του ΕΚΠΑ υποστηρίζει:
«Η εξαθλίωση του ιδρύματός μας εντάθηκε περαιτέρω με το σφαγιαστικό μέτρο της διαθεσιμότητας που του επιβλήθηκε από την κυβέρνηση, βάσει του οποίου 627 από τους 1.313 υπαλλήλους του εξωθούνταν εκτός υπηρεσίας. Μπροστά στο φάσμα της απόλυσης, που συνεπαγόταν το μέτρο της διαθεσιμότητας, το διοικητικό προσωπικό κήρυξε απεργία, η οποία κράτησε περίπου τρεισήμισι μήνες. Η απεργία –πρωτοφανής για τη διάρκειά της και τη μαζικότητά της στον δύσκολο καιρό που περνάμε, όπου οι εισαγγελείς και τα μέτρα καταστολής πάνε κι έρχονται– όσα, σοβαρότατα το δίχως άλλο, προβλήματα κι αν δημιούργησε στη λειτουργία του πανεπιστημίου, ήταν δικαιολογημένη. Οι διοικητικοί υπάλληλοι θυσίασαν στο βωμό της απεργίας τον μισθό τους, για να σώσουν τις δουλειές τους έτσι ώστε διατηρώντας τες, να κρατήσουν το πανεπιστήμιό μας όρθιο».
Νόμοι Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου
Αποκρούοντας τις κατηγορίες αψήφησης της νομιμότητας, των οποίων έχει κατά καιρούς έχει γίνει αποδέκτης, ο Θ. Πελεγρίνης μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Αμφισβήτησα τον καλούμενο νόμο Διαμαντοπούλου, όπως ακολούθως, και τον ονομαζόμενο νόμο Αρβανιτόπουλου, που τον αντικατέστησε, θεωρώντας τους καταστροφικούς για το ελληνικό πανεπιστήμιο όχι μόνο γιατί υπονομεύουν τον δημόσιο χαρακτήρα της Ανώτατης Εκπαίδευσης, χάρη στον οποίο μπορούν να έχουν πρόσβαση όλοι οι Έλληνες που έχουν την ικανότητα να φοιτήσουν, αλλά και γιατί συνεπάγονταν τη δραματική υποβάθμιση των πανεπιστημιακών σπουδών».
Εκφοβισμός
Σχετικά με τις διώξεις εναντίων του, ο πρύτανης του ΕΚΠΑ τονίζει:
«Για πρώτη φορά σε περίοδο δημοκρατίας ασκήθηκε εναντίον πρύτανη πειθαρχική δίωξη για παράβαση καθήκοντος από υπουργό, ο οποίος, μάλιστα, ζήτησε την άμεση παύση μου. Είναι γεγονός ότι τόσο η πειθαρχική αυτή δίωξη όσο και οι άλλες ποινικές διώξεις που ασκήθηκαν εις βάρος μου στη διάρκεια της θητείας μου ως πρύτανη, δεν βασίστηκαν σε παραλείψεις δικές μου ή παραβιάσεις, εκ μέρους μου, των καθηκόντων μου, όπως παραπλανητικά υποστηρίχθηκε, αλλά εκτοξεύθηκαν με έναν και μόνο σκοπό: τον εκφοβισμό μου. Δεν φοβήθηκα –και δεν φοβάμαι– συνεχίζοντας να πράττω εκείνο που έκρινα καλό για το πανεπιστήμιο και μόνο».
Από τα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας
Ιδιαίτερη αξία έχει όμως και η παρακάτω αναφορά του Θ. Πελεγρίνη:
«Το ΕΚΠΑ είναι γέννημα από τα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας. Μικρές, άγνωστες, διηγήσεις το δείχνουν αυτό, όπως η ιστορία ενός ταπεινού επαίτη από το Μέτσοβο, ονόματι Όκα, ο οποίος βρέθηκε νεκρός από το κρύο ένα χειμωνιάτικο βράδυ πριν από τα μέσα του 19ου αιώνα, οπότε χτιζόταν το πανεπιστήμιο αυτό, με ένα τάλιρο στο πουγκί του κι ένα σημείωμα μαζί που έγραφε “για τον έρανο του πανεπιστημίου” ή η ιστορία ενός άλλου φτωχού Μετσοβίτη, επίσης, ονόματι Φαφαλά, που διέθεσε τις 28 δραχμές του για τον ίδιο σκοπό. Περιστατικά όπως αυτά, όταν έγιναν γνωστά στην κοινωνία της εποχής εκείνης, παρακίνησαν και άλλους πολίτες να συνεισφέρουν τον οβολό τους για την οικοδόμηση του πανεπιστημίου μας. Αυτόν τον δεσμό του ΕΚΠΑ με την ελληνική κοινωνία θέλησα να διατηρήσω και να ενισχύσω».
