Το ευμετάβλητο εκλογικό σώμα και η ιδεολογική ηγεμονία
Με τις ευρωεκλογές θα αλλάξουν λίγο οι συσχετισμοί, αλλά δεν θα απειληθεί η κυριαρχία ούτε της Γερμανίας ούτε των νεοφιλελεύθερων στις Βρυξέλλες. Χωρίς όραμα/πρόγραμμα, το εκλογικό αποτέλεσμα είναι αριθμός χωρίς δύναμη και δυναμική, το εκλογικό σώμα είναι (ευμετάβολο) πλήθος, δεν είναι κίνημα, δεξιό ή αριστερό.
Τώρα ψηφίζουμε, στην Ε.Ε. και στην Ελλάδα, για να αλλάξουμε κυβέρνηση ή διακυβέρνηση, όχι κατάσταση. Δεν φταίει ότι με εκλογές δεν γίνεται επανάσταση. Σκεφτείτε π.χ. τη φόρτιση των εκλογικών αναμετρήσεων στη Βενεζουέλα υπέρ του Τσάβες ή του Μαδούρο.
Τα κόμματα απλώς δεν πείθουν ότι προτείνουν ανατροπή, δεξιά ή αριστερή. Αλλά ούτε και ο (ελληνικός/ευρωπαϊκός) λαός δείχνει τέτοια διάθεση. Πολλοί στην ελληνική Αριστερά νομίζουν ότι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτό. Λάθος. Μερίδιο ευθύνης ασφαλώς έχει. Αλλά αν στον κόσμο υπήρχε ανατρεπτική διάθεση, ο ΣΥΡΙΖΑ εκών-άκων θα ακολουθούσε ή θα έσβηνε. Π.χ. ο Μάης του ’68 έσυρε τις πολιτικές δυνάμεις (αριστερές και δεξιές) σε ένα στρόβιλο που δεν ήθελαν και καταπολέμησαν. Εδώ οι «αγανακτισμένοι» καταγράφηκαν ως εφήμερο άδοξο πολιτικό παρελθόν.
Εξηγήσεις για την καθίζηση των ταξικών αγώνων υπάρχουν άφθονες, το γεγονός, όμως, παραμένει άθικτο. Αν, βεβαίως, δεν μπερδεύουμε τα επεισόδια των παλικαράδων της Αροδεξιάς ή τους περιπάτους Ομόνοια-Σύνταγμα με τους ταξικούς αγώνες. Κάποιοι πιστεύουν, όπως λένε, ότι τα πράγματα, τώρα δα που μιλάμε, είναι έτσι ώστε μια σπίθα μπορεί να βάλει φωτιά στον κάμπο. Αλλά δεν μπορεί κανείς να εντοπίσει κάποιον που να κρατάει σπίρτο, ούτε έστω σφραγισμένο σπιρτόκουτο. Δεν υπάρχουν καν ισχυρές δυνάμεις μεταρρύθμισης, αν και αυτές κάνουν πιο αισθητή την παρουσία τους (Γκρίλο, ευρωσκεπτικιστές κ.λπ.) αλλά οι σκέψεις είναι μάλλον θολές και οι κοινωνικές δυνάμεις ρευστές. Περιορίζονται περίπου στο ένα τρίτο των ευρωπαίων/Ελλήνων που διαμαρτύρονται, δυσφορούν, αλλά δεν επιδιώκουν τη διάλυση της Ε.Ε. Νοσταλγούν το χαμένο προσωπικό τους Παράδεισο.
Μεταρρυθμίσεις προτείνουν κάποιοι, διάσπαρτοι, από τις τάξεις των κυρίαρχων ελίτ, οι θεωρούμενοι φωτισμένοι. Δεν εισακούονται. Πιέσεις για χαλάρωση της λιτότητας υπάρχουν, αλλά προέρχονται κυρίως από τις ΗΠΑ με στόχο να πλήξουν τη γερμανική κυριαρχία στην Ε.Ε. Την πολιτική/ κοινωνική πλαδαρότητα, την οικονομική κρίση εποπτεύουν και κυβερνούν τα έθνη/κράτη, τα συμφέροντά τους.
Τις δυτικές κοινωνίες τον 20ό αιώνα (όταν ο καπιταλισμός είχε επαρκώς εδραιωθεί) αναμόχλευσαν οι πολεμικές συγκρούσεις των εθνών/κρατών, δηλαδή εξωτερικοί παράγοντες. Το αποτέλεσμα ήταν οι Επαναστάσεις του 20ού αιώνα να έχουν μαζικό, διαταξικό, εθνικό χαρακτήρα -Κίνα, Βιετνάμ, Ελλάδα κ.λπ.
Αντίστροφα, το 19ο αιώνα, η αναμόχλευση της κοινωνίας είχε εσωτερική αιτία, στο κάθε έθνος/κράτος: το πέρασμα από την προβιομηχανική εποχή στη βιομηχανική Επανάσταση προκάλεσε αστάθεια. Οι επαναστάσεις εξερράγησαν όταν δεν είχε ακόμα επισφραγιστεί ούτε η κυριαρχία των «άνω» ούτε η υποταγή των «κάτω» και το Σύστημα ήταν σε στιγμή μετάβασης, ασταθές. Η Οκτωβριανή Επανάσταση, η μόνη πετυχημένη, είναι η τελευταία, χρονικά καθυστερημένη, Επανάσταση του 19ου αιώνα και έβαλε τέλος σε μια περίοδο, σχεδόν ένα αιώνα εργατικής πρωτοπορίας, από το 1830. Σε όλες τις περιπτώσεις προϋπόθεση ανατροπής ήταν η αστάθεια του συστήματος, η μετατροπή του σε ένα τεράστιο «αδύνατο κρίκο» που έσπασε στο πιο ασθενές σημείο. Αυτό, η αστάθεια, είναι το σημερινό, ανεύρετο, ζητούμενο.
Η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ασαφής και αστάθμητη. Η πορεία του θα εξαρτηθεί, πλέον, από τις επιλογές του. Ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να δώσει φυσιογνωμία στο ρευστό εκλογικό σώμα, να το μετατρέψει σε Κίνημα δυναμικής ριζοσπαστικής Μεταρρύθμισης ψηλαφώντας νέους δρόμους. Βλέπω πολλούς να ανεμίζουν τη σημαία με το έμβλημα: «φασιστικός κίνδυνος», επειδή η Χ.Α. κερδίζει, κυρίως εντυπώσεις, με τον Κασιδιάρη. Αν, αντί για σημαία, κρατήσουν καθρέφτη θα υπάρξουν ελπίδες αντίστροφης πορείας. Η Σαμπιχά, ο Βουδούρης, ο Καρυπίδης, δεν ήταν απλώς τρία μεμονωμένα «λάθη». Ήταν επιλογές υπαγορευμένες από την ίδια αντίληψη, με τα γνωστά, πλέον, αποτελέσματα. Όσο ο μηχανισμός του 3%, με τη φοβική και δήθεν ανθρωπιστική αλλά σταθερά αντεθνική νοοτροπία, εξακολουθεί να ελέγχει το 27% και να περιορίζει τη δυναμική του, οι ελπίδες θα αργοπεθαίνουν – υπάρχει και ο ξαφνικός θάνατος. Αν η πλειοψηφία παραμείνει αδρανής θα εξαϋλωθεί εις τα εξ ων συνετέθη.
Χωρίς ιδεολογική ηγεμονία ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει απλώς καλά ή κακά εκλογικά αποτελέσματα, ευμετάβλητα και ανατρέψιμα. Μόνο αν οι ψηφοφόροι μετασχηματιστούν από ρευστό πλήθος σε συμπαγές σώμα θα αποτελέσει η ελληνική Αριστερά υπόδειγμα προς μίμηση για τους άλλους Ευρωπαίους.
Η λιτότητα δεν είναι απλώς και μόνο ένα οικονομικό ζήτημα, ζήτημα αριθμών. Η λύση του εξαρτάται, απολύτως, από τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία. Ο εθνικός, εσωτερικός, αγώνας είναι ο δρόμος/υπόδειγμα για κάθε Ευρωπαίο στη χώρα του, είναι η ελληνική προσφορά στον -ζητούμενο- διεθνισμό. Αλλιώς η Αλλαγή, στη γωνία, κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά το ένα χτύπαε τ’ άλλο χέρι από την απελπισιά.
Υ.Γ. Το άρθρο αυτό είχε αποσταλεί
στον Δρόμο πριν από την περασμένη Κυριακή, αλλά καθυστερημένα.
Αναμορφώθηκε, στο ίδιο πνεύμα,
μετά τα αποτελέσματα του Α΄ γύρου.
