Όσα θάφτηκαν: Μια ενδιαφέρουσα και διαφωτιστική συζήτηση με τη νεολαία

Η μέρα ήταν όμορφη και ηλιόλουστη.
Ήταν Τετάρτη και είχε λαϊκή στη γειτονιά. Ό,τι πρέπει για βόλτα με τον εγγονό.
Άλλωστε είχαμε αφήσει και μια συζήτηση στη μέση.
– Άντε να συνεχίσουμε την κουβέντα μας, αγόρι μου. Συμφωνώ μαζί σου πως η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Τα νέα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση είναι…
– Αγγούρια τσάγαλα… ακούγεται μια φωνή από τον απέναντι πάγκο.

Παραβλέπω την παρέμβαση του λαϊκατζή και συνεχίζω.
– Σίγουρα η κατάσταση είναι δύσκολη και περίπλοκη για το λαό. Όμως, από την άλλη, είναι και μια ευκαιρία το λαϊκό κίνημα, η κοινωνία που λέμε, να κάνει την κρίση εκκίνηση για μια άλλη κοινωνική και πολιτική πορεία, να αλλάξουν συνειδήσεις και συσχετισμοί και να…
– Ξυπνήστε βρεεε… Εδώ τα καλά, φωνάζει η κοπελιά δίπλα μας.
Τι να κάνεις, έχει τις δυσκολίες της η κουβέντα με τη νεολαία.
Είμαι, όμως, αποφασισμένος να συνεχίσω και να ενημερώσω σωστά τη νέα γενιά, να μεταφέρω την πολύχρονη εμπειρία μου, στον εγγονό μου τουλάχιστον.
– Φυσικά και θα συμφωνήσω μαζί σου πως η Αριστερά στις σημερινές συνθήκες είναι αναντίστοιχη με τις πολιτικές απαιτήσεις της περιόδου.
Βέβαια, ο κατακερματισμός και η διάσπαση της Αριστεράς…
-Εδώ το περιβόλι. Απ’ όλα έχει ο μπαχτσές. Διαλέγεις και παίρνεις κυρία…
Η συζήτηση με τη νεολαία άρχιζε και γινόταν προβληματική.
Δεν νομίζω πως δεν τα εξηγούσα καλά στο νεολαίο μας, άλλωστε σε μια τέτοια συζήτηση πάντα το πρόβλημα είναι η νεολαία και όχι ο «έμπειρος αριστερός».
Στη περίπτωσή μας έφταιγαν οι «αντικειμενικές συνθήκες», γιατί τι συζήτηση να κάνεις σε μια λαϊκή όπου οι άνθρωποι παλεύουν να επιβιώσουν κι έχουν «γραμμένο» το διάλογο.
Παρ’ όλα αυτά επέμεινα.
– Νομίζω πως πρέπει να αναλύσουμε το θέμα των σχέσεων της Αριστεράς και του κινήματος, με τη νεολαία. Πιστεύω, λοιπόν, πως όσον αφορά την Αριστερά, η νεολαία σήμερα…
– Χέστηκε, μου λέει η κυρία στον πάγκο με τα λεμόνια και τα φασολάκια.
– Σας παρακαλώ, τι λέτε τώρα…
-Χέστηκε καλέ το μωρό. Δεν το μυρίζετε;
Παρατηρώντας και μυρίζοντας καλύτερα, διαπίστωσα πως είχε δίκιο και επειδή συζήτηση πολιτική με νεολαίο χεσμένο δεν είναι παραγωγική, αποφάσισα να σταματήσω.
– Γιατί βρε κλαις;
– Τι ρωτάς, βρε άνθρωπε; Έχεις ένα νήπιο 2 μηνών μια ώρα τώρα και το έχεις ταράξει -με το συμπάθιο- στις παπαριές και ρωτάς γιατί κλαίει;
Πεινάει κύριε. Γάλα θέλει, όχι αναλύσεις και κουβέντα.
Σηκώθηκα να φύγουμε, ηττημένος κατά κράτος και με το κλάμα της… νεολαίας να δυναμώνει.
– Πιπίλα παππού. Βάλε την πιπίλα, ακούω μια φωνή.
Όλοι που διαμαρτύρονται, θέλουν την πιπίλα τους.
Αποχώρησα ράκος.
Τον παρέδωσα, πήγα σπίτι, έβαλα ένα κρασάκι, άναψα τσιγάρο και αφέθηκα στο τραγούδι που μου έστειλε ο φίλος ο Βασίλης ως «δώρο» στη γέννηση του εγγονού.
…Κάποτε θα ’ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί, για να σε πείσουν.
Έχε το νου σου στο παιδί,
Κλείσε την πόρτα με κλειδί.
Θα σε πουλήσουν.
Κι όταν θα έρθουν οι καιροί
που θα ’χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα,
υπερασπίσου το παιδί.
Γιατί αν γλιτώσει το παιδί,
υπάρχει ελπίδα.
Το «παιδί»
Όχι το «μαγαζί», φίλε.