Τι παράπονο να έχω; Μπορεί να φτωχύναμε απελπιστικά, μπορεί να μοιραζόμαστε με τους συμπολίτες μας ένα δράμα ολκής, όμως, περάσαμε μια περίοδο έξαψης και δημιουργίας, με αρνητική πίεση, αλλά θετικούς στόχους και επιδιώξεις. Κάνοντας ένα βιαστικό απολογισμό, ξεχωρίζω την έκδοση και ιδίως την ανθεκτικότητα του Δρόμου της Αριστεράς. Μια συλλογική προσπάθεια, συνεισφορά στον κοινό αγώνα. Από τη μεριά μου, σε 200 βδομάδες, 500 άρθρα στο Περίπτερο Ιδεών, κοντά 600 χιλιάδες λέξεις, επιβεβαιώνουν το ζήλο με τον οποίο αντιμετωπίσαμε από την αρχή την εφημερίδα και την όρεξη που δεν μας έφυγε στα τέσσερα χρόνια που διανύσαμε. Ό,τι ήξερα κι ότι μάθαινα, ό,τι βίωνα και ό,τι σκεφτόμουν, χαιρόμουν να το μοιράζομαι με τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες. Μεγάλο πράγμα να έχεις ένα βήμα μόνιμο και μια τακτική επαφή με ένα κόσμο γνωστό και άγνωστο, που έχει τις ίδιες αγωνίες και προσπαθεί, ο καθένας από το πόστο του και με τις δυνάμεις του, να αλλάξει το ρου της σκληρής πραγματικότητας.
Συμπτωματικά, αυτές τις μέρες συμπληρώσαμε και οκτώ χρόνια λειτουργίας του ραδιοφωνικού μας σταθμού, Στο Κόκκινο. Από ένα σημείο και μετά έχασα το μέτρημα. Εκατοντάδες ώρες εκπομπών, με σχόλια, αναλύσεις, τραγούδια απ’ όλο τον κόσμο και καλεσμένους εκλεκτούς και μοναδικούς.
Ο συνδυασμός γραπτού και προφορικού λόγου κατέστησε τη δική μου προσπάθεια πολύ καρποφόρα. Και δεν ξέρω ποιος είναι ο πιο ευεργετημένος. Εγώ που τα παράγω ή οι συμπολίτες που τα αποδέχονται; Από τη μεριά μου, ευγνωμονώ τους συντελεστές των συλλογικοτήτων που ανήκω, για τη δυνατότητα επικοινωνίας που μου προσφέρουν, αλλά και τους ακροατές και τους αναγνώστες για την ανταπόκριση και το «υλικό» με το οποίο με τροφοδοτούν, κυρίως τη ζεστασιά τους, που συχνά είναι πιο αισθητή από τις πληροφορίες και τις ιδέες που μου δίνουν. Ειδικά για το Περίπτερο Ιδεών, ευχαριστώ τον Δημήτρη Αρβανίτη και την Όλγα Μπούα που «κρεμάνε» σε περίοπτη θέση τα άρθρα μου και τον Πέτρο Ζερβό που χωρίς τα εξαίρετα σκίτσα του θα ήταν ένα περίπτερο χωρίς… τσιγάρα, εφημερίδες και τσατσάρες.
Καρπός αυτής της πολύμορφης επικοινωνίας, που συμπληρώνεται με την άμεση επαφή με τους ανθρώπους στις πλατείες, τα πεζοδρόμια και τις αίθουσες, είναι και η Λέσχη «Δρόμοι Φιλίας και Πολιτισμού», που μας οδηγεί σε ανοιχτά πεδία συνύπαρξης, συζήτησης και δράσης. Γιατί η ζωή, όταν τραβάει την ανηφόρα, θέλει τα ταμπούρλα της και τις σημαίες της.
Στέλιος Ελληνιάδης
