Τα σκάνδαλα και το ξεκαθάρισμα του τοπίου
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Φίλος που μένει στην οδό Ευελπίδων έλεγε, πρόσφατα, ότι δεν υπάρχει μέρα που έξω από τα Δικαστήρια να μην υπάρχουν τηλεοπτικές κάμερες. Καθημερινά η ειδησεογραφία κινείται γύρω από δικαστικές διώξεις, καταδίκες, προφυλακίσεις και φυλακίσεις προσώπων που εμπλέκονται σε μια σειρά οικονομικά σκάνδαλα. Τι συμβαίνει; Ξαφνικά η Δικαιοσύνη άρχισε «να επιτελεί το έργο της»; Μια επιχείρηση κάθαρσης είναι σε εξέλιξη; Ποιες δυνάμεις επενεργούν και τι είναι στο πρόγραμμα από εδώ και πέρα;
Γύρω από το δίπολο «σκάνδαλα-κάθαρση», παραδοσιακά, δρομολογούνται στη χώρα επιχειρηματικές, οικονομικές και πολιτικές ανακατατάξεις που εμπλέκουν παλιά και νέα τζάκια, πολιτικό προσωπικό και το διεθνή παράγοντα, ενώ το βάθος κάθε φορά των αποκαλύψεων, συγκαλύψεων και επιχειρήσεων κάθαρσης δεν είναι δεδομένο ούτε προεξοφλημένο.
Μίζες για εξοπλιστικά προγράμματα, επισφαλή και χαριστικά δάνεια, τραπεζικά σκάνδαλα, λίστες κάθε είδους, ξέπλυμα χρήματος και κομματική διαφθορά είναι το μενού μέσα από μια σειρά υποθέσεων που βλέπουν το περιβόητο «άπλετο φως» της δημοσιότητας και της Δικαιοσύνης.
Ο ρόλος των τροϊκανών και ιδιαίτερα του γερμανικού παράγοντα είναι προφανής. Δεν είναι τυχαίο ότι τα στοιχεία για πολλές από τις αποκαλύψεις, τόσο για τα εξοπλιστικά όσο και για το δανεισμό μεγαλοεπιχειρηματιών προέρχονται από διεθνείς και γερμανικές πηγές. Τόσο από τη μεριά εταιριών που προμήθευαν το Ελληνικό Δημόσιο, όσο και από τους ελέγχους του τραπεζικού συστήματος και πολλές φορές με την πίεση ξένων Μέσων Ενημέρωσης που ενορχηστρώνουν τις διαδοχικές αποκαλύψεις.
Οι δύο πρώτοι μάρτυρες που κλήθηκαν για καταθέσεις, μετά την απολογία Κάντα, ήταν εκπρόσωποι γερμανικών εταιριών, και συγκεκριμένα των STN Atlas και Wegman, ενώ οι πάντες γνωρίζουν ότι μέσα από τους ελέγχους της, αμερικανικών αυτή τη φορά συμφερόντων, Blackrock κρατιούνται, διαρρέουν και αξιοποιούνται πληθώρα στοιχείων για υποθέσεις που σχετίζονται με τραπεζικά δάνεια και χρηματοδοτήσεις.
Κοντά σε αυτά, θα πρέπει να αξιολογηθεί και το ενδιαφέρον της τρόικας για την δικαστική εξουσία στη χώρα. Χαρακτηριστικές, από αυτή την άποψη, είναι οι συχνότατες συναντήσεις του επικεφαλής της Task Force, Χορστ Ράιχενμπαχ με τον υπουργό Δικαιοσύνης, τις δικαστικές ενώσεις αλλά και τους προέδρους του Συμβουλίου της Επικρατείας (με τον Π. Πικραμμένο τον Μάρτιο του 2012, δύο μήνες πριν την αναγόρευσή του σε υπηρεσιακό πρωθυπουργό και τον κ. Μενουδάκο τον Ιούνιο του 2013).
Αντικείμενο των συζητήσεων ή, τουλάχιστον, αυτών που το περιεχόμενό τους κάθε φορά ανακοινώνεται, η καλύτερη και ταχύτερη «απονομή δικαιοσύνης» αλλά και η μεταφορά τεχνογνωσίας που πάντα για τις αποικίες σήμαινε την τεχνική διευκόλυνση της συμβατότητας και υπαγωγής των μηχανισμών τους στις προστάτιδες δυνάμεις.
Όλα αυτά στο συγκεκριμένο οικονομικό φόντο ενός μεγάλου ξεσκαρταρίσματος που είναι σε εξέλιξη. Στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται υπάρχει θέση στον ήλιο για ορισμένους, αλλά όχι όλους αυτούς που τα τελευταία χρόνια σιτίστηκαν από το σύστημα διαπλοκής. Είναι προφανές ότι οι δανειστές έχουν ανοίξει λογαριασμούς με τμήματα της παρασιτικής επιχειρηματικής τάξης που κυριαρχούσε τις προηγούμενες δεκαετίες. Δεν θα καθαρίσουν αυτοί το τοπίο για να κάνει παιχνίδι ο οποιοσδήποτε κατέχει το «ελληνικό δαιμόνιο» και μερικές καλές γνωριμίες στις τράπεζες και τον κρατικό μηχανισμό. Τα δισεκατομμύρια που έχουν πέσει για την «εξυγίανση» της οικονομίας είναι πολλά και στα συντρίμμια της εξυγίανσης θα πρέπει να μπορούν απρόσκοπτα και σε ένα νέο πλαίσιο να κερδοσκοπήσουν οι μεγάλοι πολυεθνικοί όμιλοι.
Σε αυτό τα πλαίσιο δεν θα διστάσουν να θυσιάσουν και ορισμένους δικούς τους, αρκετούς από αυτούς με τους οποίους συνεργάστηκαν οι επιχειρήσεις τους τα τελευταία χρόνια. Αλλά και με τμήματα του πολιτικού προσωπικού που είναι έτοιμοι να υπηρετήσουν κάθε λογής αφεντικά. Αυτά τα αντιλαμβάνονται ορισμένοι παράγοντες που νιώθουν ότι απειλούνται και έτσι μπορεί να εξηγηθεί το ξεσπάθωμα ενάντια στην τρόικα και την ασυδοσία της από τα όργανά τους που δεν σταματούν να υπενθυμίζουν ότι εδώ είναι Ελλάδα και οι δουλειές γίνονται με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Είπαμε να μπει τάξη αλλά όχι κι έτσι…
Κοντά σε αυτά υπάρχει ένα μεγάλο αίνιγμα στο πολιτικό σκηνικό. Τα δύο κόμματα (μνημονιακής) εξουσίας είναι βαθιά διχασμένα, ανάλογα με το ρόλο που έπαιξαν σε διάφορες κυβερνητικές περιόδους μια σειρά συνιστώσες και παράγοντες που συνωστίζονται στο εσωτερικό τους. Η ίδια η συνύπαρξη Σαμαρά-Βενιζέλου στην κυβέρνηση είναι ένα εκρηκτικό μείγμα. Οι εκβιασμοί στήριξης του αντιπροέδρου και η πολυσυζητημένη στάση Αβραμόπουλου στο θέμα των εξοπλιστικών, το μήνυμα Καραμανλή για μη συνύπαρξη του με το Στουρνάρα στις επόμενες εκλογές, ο διαγκωνισμός Βενιζέλου και περιβάλλοντος Σημίτη για στήριξη των 58 ενόψει του αυριανού σκηνικού στον κεντροαριστερό χώρο, είναι ορισμένα από τα επεισόδια καθόλου άσχετα με τις ανακατατάξεις για τις οποίες κάναμε λόγο.
Ο Αντώνης Σαμαράς και οι σημερινοί κυβερνώντες είναι υποχρεωμένοι να στηρίζουν ή να δείχνουν ότι στηρίζουν την εξελισσόμενη «κάθαρση». Όσο μια πραγματική ανάκαμψη απομακρύνεται από τον ορίζοντα και διαψεύδεται από ξένους παράγοντες και Μέσα Ενημέρωσης, τόσο πρέπει να συμμετέχουν σε μια φαντασμαγορία μιας νέας Ελλάδας απαλλαγμένης, υποτίθεται, αύριο-μεθαύριο τόσο από την τρόικα όσο και από τα βαρίδια του παρελθόντος. Ακόμα κι αν όλοι ξέρουν ότι αυτή η «απαλλαγή» σημαίνει νέα επιτήρηση σε συνθήκες μιας διαλυμμένης χώρας και ότι τα διάδοχα βαρίδια προετοιμάζονται ήδη.
Με τα δικαστήρια, τις φυλακές και τις τηλεοράσεις, λοιπόν, φτιάχνεται η εικόνα των «καθαρών χεριών» που απολυμαίνουν τη χώρα από τους αμαρτωλούς της διαπλοκής. Μπορούν όμως να πιστωθούν οποιαδήποτε «κάθαρση» οι πολιτικοί παράγοντες και τα κόμματα που μας οδήγησαν ώς εδώ; Ακόμα κι αν εμφανίζονται σαν σπαθοφόροι της εξυγίανσης, θα χρεώνονται τις αποκαλύψεις για τη δράση επιχειρηματιών και πολιτικών, γιατί όλοι ξέρουν ότι μαζί αποτέλεσαν το σύστημα εξουσίας στη χώρα.
Ένα πραγματικό ξεκαθάρισμα του τοπίου δεν μπορεί να γίνει ούτε από τους εγχώριους μεταπράτες ούτε από τους μεγάλους προστάτες. Γιατί αληθινό ξεκαθάρισμα θα σήμαινε τερματισμό της νεοαποικιακής επιτήρησης, πραγματική Δικαιοσύνη, γκρέμισμα του πολιτικού συστήματος με πρωταγωνιστικό το ρόλο του λαού και μια οικονομία με τους εργαζόμενους στο επίκεντρο, αντί για τους μικρούς και μεγάλους αετονύχηδες.
