Ο ανασχηματισμός που καρκινοβατεί, η κλειστή Βουλή και η κεντροαριστερή αναμόχλευση
του Δημήτρη Υφαντή
Η δυστοκία του ανασχηματισμού δεν εστιάζεται αποκλειστικά σε ενδοκυβερνητικές περιπλοκές. Αποδεικνύεται πως οι δανειστές έχουν βαρύνοντα λόγο ακόμη και για υπηρεσιακούς παράγοντες, όπως φανέρωσε η περίπτωση του τέως γ.γ. Εσόδων κ. Θεοχάρη, πολύ περισσότερο αν πρόκειται για τον υπουργό Οικονομικών ή το διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος. Υποχρεωμένη η κυβέρνηση να εφαρμόσει άμεσα όσα ανέβαλλε ενόψει Ευρωεκλογών, δεν έχει καμία άλλη διέξοδο από την κλειστή Βουλή και τις καθ’ υπαγόρευση ψηφοφορίες, εκτελώντας κατά γράμμα τα «κλεισμένα» συμβόλαια.
Ειδικότεροι λόγοι συνηγορούν, επίσης, στην αιφνιδιαστική διάλυση της Ολομέλειας της Βουλής. Μαζί με τις «πάγιες» υποθέσεις των μνημονίων, της λίστας Λαγκάρντ και των υποβρυχίων που παραγράφονται, εκκρεμεί η εμπλοκή του υπουργού Μιχελάκη με τον υπόδικο επιχειρηματία Πάλλη, ο οποίος ενέχεται σε σχέσεις και χρηματοδοτήσεις με τη Χ.Α. Ταυτόχρονα, αποσοβείται ο θόρυβος που θα πυροδοτούσε η συζήτηση για την άρση της ασυλίας Κασιδιάρη με αντικείμενο το βίντεο Μπαλτάκου. Παράλληλα, με τη Βουλή σε θερινή… νάρκη, μπορεί να εκτυλίσσονται απερίσπαστα οι στρατολογήσεις «προθύμων» στην πανστρατιά της υπερψήφισης του νέου Προέδρου Δημοκρατίας.
Όλες αυτές οι μεθοδεύσεις καρκινοβατούν εν μέσω απροκάλυπτων πιέσεων, έως και απειλών των δανειστών (επαναφορά του Grexit από τον Σόιμπλε). Τα περιθώρια ελιγμών επιβεβαιώνονται εξαιρετικά ασφυκτικά. Η καταφυγή στην ακροδεξιά ατζέντα και η (εμφυλιο)πολεμική εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ με όρους εθνικού εχθρού, το μόνο που εξασφάλισε στην Ν.Δ. του Σαμαρά είναι η εδραίωση ενός πόλου στα άκρα δεξιά της που, μάλιστα, αποτελεί ζητούμενο, αν και πώς μπορεί να αξιολογείται ως εφεδρεία. Ή μήπως, αντίθετα, χαίνει ως ανοιχτή πληγή;
Πάντως, σε άλλη μία κρίσιμη στιγμή, ο Α. Σαμαράς αισθάνεται την ασφάλεια που του προσφέρει ο εταίρος του, αντισταθμίζοντας τον εκνευρισμό του από το αναβαθμισμένο εκτόπισμα που διεκδικεί εκβιαστικά, ως αντάλλαγμα, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Από το ίδιο το βράδυ των Ευρωεκλογών ο Ευ. Βενιζέλος επένδυσε τους «πανηγυρισμούς» του και σε… πολιτικό περιεχόμενο εισάγοντας έναν ακόμη από τους προσφιλείς του νεολογισμούς, την «προοδευτική σταθερότητα». Και τώρα, για πολλοστή φορά στη διετία της συγκυβέρνησης, αφήνει ελεύθερο το πεδίο στην αυθαιρεσία επιλογών, που εξυπηρετούν προνομιακά τις επιδιώξεις Σαμαρά. Ενώ δεν μπορεί να εκτιμηθεί σήμερα με ασφάλεια η τελική έκβαση της επιχείρησης που φιλοδοξεί να στεφανωθεί με τις δάφνες μιας αναγεννημένης Κεντροαριστεράς, το μόνο βέβαιο είναι πως το εγχείρημα δύσκολα θα αποφύγει την εμπλοκή του στην καθημερινή υλοποίηση των στυγνών επιταγών της τρόικας και στις άθλιες μεθοδεύσεις συγκάλυψης των διαύλων μεταξύ Μαξίμου και Χ.Α.
Έτσι επαληθεύεται, στην πράξη, μία ουσιώδης πλευρά της χρηστικής αξίας των τίτλων περί «κεντροαριστερής» ή «προοδευτικής» ταυτότητας. Αλλά δεν είναι η μόνη πλευρά αυτή, το άλλοθι δηλαδή στην κυβερνητική συμπαιγνία. Ουσιαστικότερες ανάγκες εκδηλώθηκαν στο προσκήνιο, πέρα από τις ανασφάλειες επιβίωσης παραδοσιακών κέντρων ισχύος ενός ούτως ή άλλως καταρρακωμένου ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό η αναταραχή δεν κατέστη δυνατόν να καναλιζαριστεί υπό τις ιαχές της «νίκης» της παράταξης. Από την πλευρά Γ. Παπανδρέου και από θεματοφύλακες της παραταξιακής «συνείδησης» όπως ο Κ. Σκανδαλίδης, η πλατφόρμα αναπροσανατολισμού προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τίθεται μόνο ως προσχηματική αντιπολίτευση στο αρχηγικό κεκτημένο Βενιζέλου. Η ερμηνεία των συντονισμένων πυρών υπέρ του άξονα Κεντροαριστεράς-Αριστεράς, δεν εξαντλείται στην εσωκομματική γεωγραφία. Η αναβαθμισμένη παρέμβαση Παπανδρέου συνδυάζεται ευθέως με τους δεδομένους δεσμούς του με τον αμερικανικό παράγοντα, ο οποίος δεν θα εγκαταλείψει, κάθε άλλο, τους μοχλούς ποδηγέτησης των πολιτικών εξελίξεων που διαθέτει, και μάλιστα ενόψει της απειλούμενης κυβερνητικής ανατροπής.
Συνεπώς οι διεργασίες υπό την επικεφαλίδα «Κεντροαριστερά» λαμβάνουν ένα ιδιαίτερο νόημα. Ξεφεύγουν από το δίπολο συγκυβέρνηση-αξιωματική αντιπολίτευση και ξεπερνούν, χρονικά, το ορόσημο της προεδρικής εκλογής και των επικείμενων βουλευτικών εκλογών. Αυτή η διάσταση, ήδη από τώρα δραστική, επιβάλλει στον ΣΥΡΙΖΑ σαφή οριοθέτηση και χάραξη προσανατολισμού.
