Αυτή την εβδομάδα ήρθε στο φως της δημοσιότητας ένα ακόμη περιστατικό άγριας ενδοοικογενειακής βίας, αυτό μεταξύ του γνωστού δικηγόρου Απ. Λύτρα και της, επίσης δικηγόρου Σ. Πολυζωγοπούλου. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Απ. Λύτρας είναι γνωστός λόγω της δράσης του για την υπεράσπιση θυμάτων σε παρόμοια περιστατικά, ενώ δημοσίως έχει κάνει σκληρή κριτική στη σχετική νομοθεσία και την κρατική λειτουργία.
Πέρα από την αντίφαση ανάμεσα σε όσα δημοσίως δήλωνε μέχρι πρότινος ο θύτης και στην πράξη του, αρνητική εντύπωση προκάλεσε για μια ακόμη φορά και η στάση δημοσιογράφων και δικηγόρων που έσπευσαν να κάνουν λόγο για «κακιά ώρα» και να θυμίσουν την καριέρα του δικηγόρου που βλάπτεται αυτή τη στιγμή. Επίσης η στάση των ΜΜΕ απέναντι του είναι ενδεικτική για τη διακριτική ευνοϊκή μεταχείριση που λαμβάνουν δημόσια πρόσωπα και όσοι έχουν σχέση με το πολιτικό σύστημα και τις ελίτ, όταν βρίσκονται σε θέση κατηγορουμένου. Έτσι δικαιολογημένα δημιουργείται η αίσθηση για δύο μέτρα και δύο σταθμά του κράτους και της δικαιοσύνης που έχουν ως κριτήριο την κοινωνική θέση των θυτών και των θυμάτων.
Αντίστοιχα και η υποστήριξη που σωστά έλαβε το θύμα δεν αποτελεί την αυτονόητη οδό σε αντίστοιχα περιστατικά όπως θα έπρεπε να συμβαίνει. Δεν είναι άλλωστε λίγα τα περιστατικά γυναικοκτονιών στα οποία είχε προηγηθεί ελλιπέστατη κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού. Κάτι που οφείλεται στο γεγονός ότι για να δοθεί η δέουσα βοήθεια στα θύματα ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας είναι απαραίτητο να υπάρχουν οι κατάλληλοι οικονομικοί πόροι αλλά και η γνώση και το κοινωνικό κεφάλαιο από το θύμα ώστε να μπορέσει να κινήσει τις αντίστοιχες διαδικασίες.
Ι.Κ.
