Το ότι συγγραφείς, μεταφραστές, επιμελητές και γενικά ανθρώπους του βιβλίου η περίφημη Πολιτεία μας έχει στο… «φτύσιμο», χρόνια τώρα το έχουμε συνειδητοποιήσει.
Η Ελλάδα ίσως είναι και η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν έχει Εθνικό Κέντρο Βιβλίου – ίσως θυμόσαστε με ποιον προσχηματικό τρόπο καταργήθηκε το ΕΚΕΒΙ από την Κυβέρνηση Σαμαρά και παρά τις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε στη λήθη…
Δεν φτάνει όμως αυτό. Μας έχουν βαφτίσει «ελεύθερους επαγγελματίες» λες κι έχουμε πελάτες. Κάτι σαν υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, γιατροί κ.ά. που δεν κόβουν αποδείξεις – κατά το αφήγημα του ανεπάγγελτου υπουργού.
Κι όμως. Εισπράττουμε π.χ. τα συγγραφικά δικαιώματα για τα οποία εκδίδουμε παραστατικά στην εκδοτική επιχείρηση, καταβάλουμε 20% παρακράτηση φόρου, πληρώνουμε μόνοι μας την ασφάλισή μας που είναι ένα είδος κεφαλικού φόρου, αφού ανεξαρτήτως εσόδων το ελάχιστο που πληρώνουμε τον μήνα είναι 245 ευρώ και το κερασάκι στην τούρτα είναι κάθε χρόνο το «τέλος επιτηδεύματος» των 650 ευρώ.
Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός συγγραφέα που πουλιούνται 10.000 αντίτυπα των βιβλίων του προς –ας πούμε– 12 ευρώ έκαστο. Για αυτά τα συγγραφικά δικαιώματα, συνήθως 10%, είναι 12.000 ευρώ.
Παρακρατείται το 20%, άρα ο συγγραφέας μας μένει με 9.600 ευρώ. Για ΕΦΚΑ πληρώνει 245×12 μήνες=2.940 ευρώ.
Άρα απομένουν 6.660 ευρώ. Μετά και την καταβολή του τέλους επιτηδεύματος μένει με 6.010 ευρώ, ήτοι με –περίπου– 500 ευρώ τον μήνα… Κι έτσι θεωρείται φοροφυγάς αφού έχει κάτω από 10.000 εισόδημα κι έτσι του χρόνου θα πληρώσει ως ποινή πάνω από 1.000 ευρώ.
Δεν ξέρω αν σας κούρασα με αυτές τις πράξεις, όμως τα ίδια ισχύουν και για τους δημοσιογράφους με τα μπλοκάκια, που φυσικά κόβουν παραστατικά.
Ο εξαιρετικός συγγραφέας Γιώργος Κ. Παναγιωτάκης νομίζω τα είπε καλύτερα σε ανάρτησή του, και με την άδειά του δημοσιεύω εδώ το κείμενό του:
«Χθες είδα ένα όνειρο. Πρωταγωνιστούσα, λέει, στην ταινία Ελεύθερος Επαγγελματίας, υποδυόμενος έναν ελεύθερο επαγγελματία που συναλλάσσεται μόνο με εταιρείες και έτσι και να ήθελε δεν μπορεί να φοροδιαφύγει.
Έναν συγγραφέα π.χ. Ή έναν αρθρογράφο, έναν μεταφραστή, έναν επιμελητή κειμένων, έναν εικονογράφο… Ή κάτι άλλο, λιγότερο «καλλιτεχνικό», που όμως πάντα κόβει θέλοντας και μη τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών με παρακράτηση 20%, που πληρώνει κανονικά τέλος επιτηδεύματος και εισφορές στον ΕΦΚΑ μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει και που δεν έχει κάθε χρόνο τα ίδια εισοδήματα, γιατί είναι π.χ. συγγραφέας και ένα βιβλίο που έγραψε το 2021 έκανε μια σχετική επιτυχία, αλλά δύο χρόνια μετά οι πωλήσεις του έχουν πέσει δραματικά και το καινούργιο του βιβλίο, που στο μεταξύ κυκλοφόρησε, απογοήτευσε εμπορικά –μπορεί και λογοτεχνικά, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας– και έτσι το 2023 τα εισοδήματά του είναι ας’ τα να πάνε και ευτυχώς που έχει εκείνο το δυαράκι στου Γκύζη που του άφησε η μακαρίτισσα η γιαγιά του και το νοικιάζει σε δύο φοιτήτριες αδελφές από την Ανδραβίδα λίγο πιο ακριβά απ’ όσο θα έπρεπε, καθώς έχει εκμεταλλευτεί κάπως τη συγκυρία με τη φούσκα των ενοικίων (ντρέπεται λίγο γι’ αυτό, αλλά το ξεπερνά πίνοντας καϊπιρίνια στο μπαρ που συχνάζει και κάνοντας τα στραβά μάτια όταν οι φοιτήτριες καθυστερούν να του πληρώσουν το ενοίκιο, αλλά ούτε κι αυτό είναι το θέμα μας) και τέλος πάντων την κουτσοβγάζει φυτοζωώντας και καθυστερώντας να παραδώσει μια μετάφραση που έχει αναλάβει μπας και βγει η χρονιά, γιατί είναι γενικά ανερμάτιστος κι ανώριμος τύπος άνδρα, απ’ αυτούς που πρωταγωνιστούν στις ταινίες, αλλά ούτε κι αυτό είναι το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι έβγαλε μέσα στη χρονιά από το επάγγελμά του το ντροπιαστικό ποσό των έξι χιλιάδων ευρώ και τώρα ο κύριος Χ, που στο δικό του πόθεν έσχες υπάρχουν τριάντα εννέα ακίνητα και καταθέσεις ενός εκατομμυρίου διακοσίων ενενήντα χιλιάδων ευρώ –τυχαίο το παράδειγμα– τον λέει φοροφυγά και τα μέσα που τον συμπαθούν (τον κύριο Χ, όχι τον ελεύθερο επαγγελματία) κάνουν ρεπορτάζ δείχνοντας την κοινωνία ανακουφισμένη που επιτέλους ο εχθρός αυτός του λαού θα φορολογηθεί για τα διπλάσια ή τα τριπλάσια από εκείνα που έβγαλε στην πραγματικότητα και έτσι ο ήρωάς μας πίνει κι άλλο και σε μια στιγμή απελπισίας παίρνει τηλέφωνο τις φοιτήτριες από την Ανδραβίδα και τους λέει να τους αυξήσει το ενοίκιο αλλά εκείνες είναι ψημένα στη ζωή κορίτσια από την επαρχία και δε μασάνε και στην πρώτη ευκαιρία μετακομίζουν σ’ ένα καλύτερο δυάρι στον Βύρωνα που είναι λίγο πιο ακριβό αλλά είναι πιο κοντά στη σχολή τους και ο ελεύθερος επαγγελματίας βυθίζεται στη δίνη της υπαρξιακής αγωνίας και έτσι γράφει το μεγάλο ελληνικό μυθιστόρημα του 21ου αιώνα, το οποίο όμως θα γίνει επιτυχία μετά τον θάνατό του, όταν πια μια κυβέρνηση που θέλει να πάρει την ψήφο των ελεύθερων επαγγελματιών έχει ελαφρύνει τη φορολόγησή τους. Πολύ βαρετή ταινία ακούγεται, μην τη δείτε.»
INFO
Ο Γιώργος Κ. Παναγιωτάκης γεννήθηκε το 1968 στην Αθήνα.
Έχει γράψει τα βιβλία Το μυστικό της Άτυχης Πέστροφας ή η Βίβλος της Αμφιβολίας, Η θαυμαστή περιπέτεια του Φραντζολάκη, Μικρόκοσμος, Αλάστρα – Το βιβλίο των δύο κόσμων, Ο Ισιντόρ και το φεγγάρι και τις σειρές «Αταξίες στην Τάξη» και «Λέσχη Αλλόκοτων Πλασμάτων». Έχει τιμηθεί δύο φορές με το βραβείο του περιοδικού Ο Αναγνώστης και με τη διάκριση White Ravens της Διεθνούς Βιβλιοθήκης Νεότητας του Μονάχου. Τιμήθηκε ακόμη με το Κρατικό Βραβείο για το Όταν ήρθαν για εμένα, το 2ο βιβλίο της «Λέσχης Αλλόκοτων Πλασμάτων» και με το βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου – Ελληνικού Τμήματος της IBBY για το βιβλίο Ο Ισιντόρ και το φεγγάρι.
(Πηγή: «Εκδόσεις Πατάκη», 2022)
