ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του Λευτέρη Παναγιωτάκη στο Μάριο Διονέλλη
Ακόμα μία σελίδα ντροπής για τη δημοκρατία και τις αστυνομικές αρχές των Χανίων γράφτηκε στις 20 Μάη στις Βουκολιές όπου κατοικεί ο Λευτέρης Παναγιωτάκης, ένας εκ των κατοίκων της περιοχής που αντιτίθενται στην κατασκευή του αιολικού πάρκου από μια κοινοπραξία και μάλιστα σε εκτάσεις που αποτελούν περιουσία των ντόπιων, όπως επανειλημμένα έχουν τονίσει. Ο Λευτέρης Παναγιωτάκης έχει ξαναδεχτεί τις «περιποιήσεις» των αρχών στα Χανιά.
Ήταν μεταξύ των συλληφθέντων όταν οι κάτοικοι προσπάθησαν δύο φορές να εμποδίσουν τα μηχανήματα της Αιολικής Μουσούρων να φτάσουν στην περιοχή τους ενώ έχει δεχτεί και μηνύσεις από την κοινοπραξία. Ωστόσο δηλώνει ανυποχώρητος όπως και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής.
Μετά τις συλλήψεις και τους τραμπουκισμούς τόσο από την αστυνομία όσο και από τους «υπαλλήλους» της εταιρείας Αιολική Μουσούρων Α.Ε., ήρθαν οι κατ’ οίκον έρευνες και η τρομοκράτηση των πολιτών που αντιστέκονται από τις διωκτικές αρχές οι οποίες δρουν ως όργανα όχι της τάξης αλλά της κοινοπραξίας. Η κοινοπραξία έχει πάντως κάθε λόγο να είναι θυμωμένη με την αντίδραση των κατοίκων καθώς ήδη έχει διαταχθεί προσωρινή διακοπή εργασιών στο Αποπηγάδι από το Συμβούλιο της Επικρατείας μέχρι την έκδοση της απόφασης της Επιτροπής Αναστολών επί της αίτησης οριστικής αναστολής που έχει κατατεθεί.
Μετά απ’ αυτά ο ακτιβιστής Λευτέρης Παναγιωτάκης, χημικός – οινολόγος, είδε το σπίτι του να κατακλύζεται από αστυνομικούς και δέχτηκε σωματική βία από τον ίδιο τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος της περιοχής. Ο ίδιος περιγράφει στο Δρόμο τα γεγονότα.
Τι ακριβώς συνέβη;
Είχε ήδη βραδιάσει και επέστρεφα στο σπίτι μαζί με τον μικρό μου αδελφό από τα μελίσσια μας όταν είδα το σπίτι μας περικυκλωμένο από πάνοπλους αστυνομικούς. Επικεφαλής ήταν ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος Βουκολιών με πολιτικά ο οποίος με αρκετούς ακόμα άντρες εισέβαλε στην αυλή και κατόπιν στο σπίτι μας χωρίς κάποιο νομικό έγγραφο ή ένταλμα εισαγγελέα που να δικαιολογεί την ενέργειά του αυτή.
Εξήγησε το λόγο για την εισβολή αυτή;
Ποτέ. Αντίθετα μας διέταζε να τον ακολουθήσουμε εγώ και ο αδερφός μου στο τμήμα για να μας ανακρίνει, χωρίς να μας εξηγεί το λόγο. Μάλιστα άρπαξε ο ίδιος βίαια το κινητό τηλέφωνο από τη μητέρα μου, προφανώς ανησυχώντας μην καταγράψει με κάποια κάμερα το περιστατικό.
Ρώτησα πολλές φορές αν έχει κάποιο έγγραφο που να με καλεί νόμιμα να καταθέσω και μου είπε «όχι» και με αυταρχικό ύφος δήλωσαν πολλές φορές και ο διοικητής και ο αστυνομικός που τον συνόδευε ότι αν δεν τους ακολουθήσουμε, θα μας πάνε μέσα με τη βία.
Τι έγινε στη συνέχεια;
Αρνήθηκα να τους ακολουθήσω. Τότε ο αστυνομικός που συνόδευε τον διοικητή, απειλώντας με «θα δεις τι θα σου κάνουμε» με έσπρωξε χτυπώντας με δυνατά στο στήθος. Εγώ διαμαρτυρήθηκα για την κατάχρηση εξουσίας και τότε φώναξε προκλητικά στους δεκάδες αστυνομικούς των ΤΑΕ (Τμήμα Αστυνομικών Επιχειρήσεων) λέγοντας «αντιστάθηκε, βάλτε του χειροπέδες, τώρα θα σε δέσουμε με τις χειροπέδες και θα έρθεις μέσα με τη βία γιατί αντιστάθηκες». Την ίδια στιγμή μου έκαναν επίθεση και με χτυπήσανε μαζί με τον διοικητή προκειμένου να με ακινητοποιήσουν και να μου περάσουν χειροπέδες.
Υπάρχουν μάρτυρες για όλα αυτά;
Την ώρα που με χτυπούσαν ήταν παρόντες το ανήλικο αδερφάκι μου, ο Αλέξανδρος Παναγιωτάκης ηλικίας 8 ετών, η αδερφή μου Κυριακή Παναγιωτάκη, μαθήτρια τρίτης Λυκείου, ένας οικογενειακός φίλος με σοβαρό πρόβλημα υγείας, η μητέρα μου, ο ανάπηρος κατά 80% συνταξιούχος πατέρας μου και ο φοιτητής αδερφός μου Σπύρος Παναγιωτάκης.
Σπούδασα τόσα χρόνια και ήρθα να ζήσω και να δημιουργήσω στον τόπο μου, στην Κρήτη. Και τώρα έρχεται μια εταιρεία και μας διώχνει από τον τόπο μας και από τα σπίτια μας. Δε θα περάσουν, ούτε αυτοί ούτε οι φασιστικές πρακτικές τους.
