Κυβέρνηση, κακός κτηματομεσίτης.
Γράψει, σβήσε, ξαναγράψε. Κόψε- ράψε. Αυτό είναι το σκηνικό που επικρατεί εδώ και δύο εβδομάδες στα ανώτατα επιτελεία του υπουργείου Οικονομικών, με τους τεχνοκράτες της τρόικας σε ρόλο υποβολέα κάθε λεπτομερούς μέτρου που περιλαμβάνεται στο περίφημο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Σταθερότητας.
Τα μέτρα είναι λίγο πολύ γνωστά από ανακοινώσεις και διαρροές και εξειδικεύονται σε τέσσερις άξονες: πρώτον, μια πρωτοφανούς έκτασης νέα φοροεπιδρομή με στόχο το λαϊκό εισόδημα. Δεύτερον, μια εξτρεμιστική περιστολή κρατικών δαπανών που θα οδηγήσει σε αναστολή δημόσιες υπηρεσίες και παροχές κοινωνικού κράτους. Τρίτον, σε μια νέα ληστρική περικοπή μισθών και συντάξεων. Τέταρτον, και μάλλον το κυριότερο για τους πιστωτές, σε ένα πακέτο αποκρατικοποιήσεων-σοκ.
Το τελευταίο στοιχείο είναι και το σημαντικότερο γιατί είναι μη αναστρέψιμο. Για ένα κράτος απογυμνωμένο από περιουσιακά στοιχεία είναι δεδομένη η πτωχοποίηση.
Έχει όμως σημασία να δούμε πώς ακριβώς σχεδιάζεται η «απαλλαγή» του κράτους από τον πλούτο του. Ο πρόεδρος του Γιουρογκρουπ, Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, μέσα στην αθυροστομία του έκανε αυτή την εβδομάδα μια γλαφυρή περιγραφή του «οράματός» του. Πρότεινε να ιδρυθεί ένα γραφείο αποκρατικοποιήσεων, «ανεξάρτητο από την κυβέρνηση», στελεχωμένο από ξένους εμπειρογνώμονες, που θα αναλάβει την πώληση των κρατικών επιχειρήσεων, στα πρότυπα του οργανισμού που ανέλαβε την εκποίηση των κρατικών επιχειρήσεων της Ανατολικής Γερμανίας μετά την ενοποίηση. Τι έκανε αυτός ο οργανισμός; Πήρε 8.500 ανατολικογερμανικές επιχειρήσεις, τις πούλησε κοψοχρονιά, οι περισσότερες απλώς ρευστοποιήθηκαν και έκλεισαν, αφήνοντας 2,5 εκατομμύρια ανέργους, από τα 4 εκατ. που απασχολούσαν. Το αποτέλεσμα ήταν η βιομηχανική και παραγωγική ερημοποίηση της Αν. Γερμανίας
Τοις κείνου ρήμασι πειθόμενη, η κυβέρνηση προωθεί κάτι ανάλογο. Πέρα από τις μεγάλες αποκρατικοποιήσεις ΔΕΚΟ, όπου και τους όρους και το τίμημα της πώλησης θα καθορίσει ο αγοραστής – πιστωτής (κατά βάση γερμανικές επιχειρήσεις), για την ακίνητη περιουσία του κράτους και άλλα περιουσιακά στοιχεία προωθείται η σύσταση εταιριών ειδικού σκοπού. Σ’ αυτές θα μεταβιβαστούν τα περιουσιακά στοιχεία, αυτές θα επιβαρυνθούν με τις υποθήκες έναντι του δανεισμού και αυτές θα διαπραγματευτούν το όσο όσο πούλημα κάθε στοιχείου.
Αυτό είναι και το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί στην ελληνική κοινωνία. Όχι μόνο υφίσταται μια κυβέρνηση που χωρίς ίχνος νομιμοποίησης έχει μετατραπεί σε κακό κτηματομεσίτη, αλλά αποκαλύπτεται ότι ο μεσίτης είναι αχυράνθρωπος του αγοραστή.
Τα μέτρα είναι λίγο πολύ γνωστά από ανακοινώσεις και διαρροές και εξειδικεύονται σε τέσσερις άξονες: πρώτον, μια πρωτοφανούς έκτασης νέα φοροεπιδρομή με στόχο το λαϊκό εισόδημα. Δεύτερον, μια εξτρεμιστική περιστολή κρατικών δαπανών που θα οδηγήσει σε αναστολή δημόσιες υπηρεσίες και παροχές κοινωνικού κράτους. Τρίτον, σε μια νέα ληστρική περικοπή μισθών και συντάξεων. Τέταρτον, και μάλλον το κυριότερο για τους πιστωτές, σε ένα πακέτο αποκρατικοποιήσεων-σοκ.
Το τελευταίο στοιχείο είναι και το σημαντικότερο γιατί είναι μη αναστρέψιμο. Για ένα κράτος απογυμνωμένο από περιουσιακά στοιχεία είναι δεδομένη η πτωχοποίηση.
Έχει όμως σημασία να δούμε πώς ακριβώς σχεδιάζεται η «απαλλαγή» του κράτους από τον πλούτο του. Ο πρόεδρος του Γιουρογκρουπ, Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, μέσα στην αθυροστομία του έκανε αυτή την εβδομάδα μια γλαφυρή περιγραφή του «οράματός» του. Πρότεινε να ιδρυθεί ένα γραφείο αποκρατικοποιήσεων, «ανεξάρτητο από την κυβέρνηση», στελεχωμένο από ξένους εμπειρογνώμονες, που θα αναλάβει την πώληση των κρατικών επιχειρήσεων, στα πρότυπα του οργανισμού που ανέλαβε την εκποίηση των κρατικών επιχειρήσεων της Ανατολικής Γερμανίας μετά την ενοποίηση. Τι έκανε αυτός ο οργανισμός; Πήρε 8.500 ανατολικογερμανικές επιχειρήσεις, τις πούλησε κοψοχρονιά, οι περισσότερες απλώς ρευστοποιήθηκαν και έκλεισαν, αφήνοντας 2,5 εκατομμύρια ανέργους, από τα 4 εκατ. που απασχολούσαν. Το αποτέλεσμα ήταν η βιομηχανική και παραγωγική ερημοποίηση της Αν. Γερμανίας
Τοις κείνου ρήμασι πειθόμενη, η κυβέρνηση προωθεί κάτι ανάλογο. Πέρα από τις μεγάλες αποκρατικοποιήσεις ΔΕΚΟ, όπου και τους όρους και το τίμημα της πώλησης θα καθορίσει ο αγοραστής – πιστωτής (κατά βάση γερμανικές επιχειρήσεις), για την ακίνητη περιουσία του κράτους και άλλα περιουσιακά στοιχεία προωθείται η σύσταση εταιριών ειδικού σκοπού. Σ’ αυτές θα μεταβιβαστούν τα περιουσιακά στοιχεία, αυτές θα επιβαρυνθούν με τις υποθήκες έναντι του δανεισμού και αυτές θα διαπραγματευτούν το όσο όσο πούλημα κάθε στοιχείου.
Αυτό είναι και το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί στην ελληνική κοινωνία. Όχι μόνο υφίσταται μια κυβέρνηση που χωρίς ίχνος νομιμοποίησης έχει μετατραπεί σε κακό κτηματομεσίτη, αλλά αποκαλύπτεται ότι ο μεσίτης είναι αχυράνθρωπος του αγοραστή.
Γ.Κ
Σχόλια
