Ενώ τα μέσα ενημέρωσης έχουν περάσει σχεδόν όλα και εξ ολοκλήρου υπό τον έλεγχο των ολιγαρχών και των επενδυτικών ομίλων σε όλο το δυτικό μπλοκ με αποτέλεσμα να είναι αποκλεισμένες ή να προβάλλονται στρεβλωμένες οι φωνές που αντιστρατεύονται τις κυρίαρχες θέσεις των καθεστώτων είτε πρόκειται για τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη και τον πόλεμο στην Ουκρανία είτε για τον περιορισμό των πολιτικών δικαιωμάτων και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τα ηλεκτρονικά μέσα, παρ’ όλο που και τα μεγάλα ανήκουν σε αντίστοιχα τραστ και το διακινούμενο υλικό τους υπόκειται σε επιτήρηση και λογοκρισία, αφήνουν ένα μεγάλο πεδίο διαλόγου και κριτικής σε ανεξάρτητα μέσα και φορείς που επιτρέπει να ενημερώνονται οι πολίτες απ’ ευθείας από τους δημοσιογράφους, αναλυτές και ακτιβιστές για ότι αποκρύπτεται και υποβαθμίζεται από τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων, τα τηλεοπτικά κανάλια, τον Τύπο και τα καθεστωτικά σάιτ.
Γι’ αυτό οι Ευρωπαίοι έχουν απαγορεύσει όχι μόνο την επίσημη λειτουργία στην επικράτειά τους των ρώσικων μέσων ενημέρωσης, RT, Sputnik κ.λπ., αλλά και κάθε ηλεκτρονικού μέσου που έχει έδρα στη Ρωσία και τη Λευκορωσία ή έχει χαρακτηριστεί ως φιλορωσικό. Γι’ αυτό οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι από κοινού κράτησαν όμηρο, για παραδειγματισμό, τον Ασάνζ επί δέκα ολόκληρα χρόνια! Γι’ αυτό και συνελήφθη και κρατήθηκε για μερικούς μήνες στη Γαλλία χωρίς καν να του απαγγελθεί κάποια κατηγορία ο Ρώσος ιδιοκτήτης του Telegram που έχει καθιερωθεί ως βασικό μέσο ενημέρωσης και επικοινωνίας από την ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία ως την Κεντρική και Νοτιοανατολική Ασία και την ΑφρικήI Ακόμα πιο πολύ τους ενοχλεί το κινέζικο ΤικΤοκ το οποίο ξεκίνησε ως μέσο κοινωνικής δικτύωσης για πολύ νέους αλλά πολύ γρήγορα διευρύνθηκαν ηλικιακά οι χρήστες του και ποιοτικά το περιεχόμενό του με αποτέλεσμα να απαγορευθεί η χρήση του από τους δημόσιους υπάλληλους σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και να εκκρεμεί το κλείσιμό του στις ΗΠΑ με το πρόσχημα της «εθνικής ασφάλειας» επειδή το μέσο δεν ελέγχεται από τη Δύση.
Σε ορισμένες χώρες με δικτατορικά, στρατοκρατικά ή εθνικιστικά καθεστώτα, όπως το Ισραήλ, απαγορεύεται η παρουσία και λειτουργία ακόμα και διεθνώς αναγνωρισμένων δικτύων όπως το AlJazeera επειδή προβάλλουν καθημερινά πλάνα από τη γενοκτονία που πραγματοποιούν οι σιωνιστές στη Γάζα!
Γι’ αυτό, κανένα δυτικό κράτος δεν καταγγέλλει τις απαγορεύσεις, τις φραγές και τη λογοκρισία στα ΜΜΕ και τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, εφ’ όσον, ως γνωστόν, δεν μιλούν για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου.
Ευτυχώς, ακόμα, από το Youtube και το ΤικΤοκ, μπορεί κανείς να παρακολουθεί ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, ομιλίες και συνομιλίες απ’ όλο τον κόσμο, μέσα από τις οποίες προβάλλεται ένα τεράστιο κομμάτι της πραγματικότητας που κόβεται, παραμορφώνεται και αποσιωπάται από τα καθεστωτικά μέσα της Δύσης και όχι μόνο.
Οι δύο διανοούμενοι, ο Τζέφρι Σακς και ο Ίλαν Παπέ, δύο από τους σπουδαιότερους διανοούμενους του 21ου αιώνα, αμφότεροι εβραϊκής καταγωγής αλλά εχθροί του σιωνισμού, εκτός από τα βιβλία τους που είναι περιζήτητα, έχουν μια συνεχή παρουσία σε διεθνείς διασκέψεις, πανεπιστήμια, τηλεοπτικά δίκτυα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης με εξαιρετικές αναλύσεις. Ειδικά ο Σακς, επειδή η θεματολογία του είναι ευρύτερη από του Παπέ που επικεντρώνεται στο παλαιστινιακό ζήτημα, προσκαλείται στον ΟΗΕ, την Ευρωβουλή, την Κίνα, την Ινδία, τη Ρωσία, τις αραβικές χώρες, σχεδόν σε όλη τη γη. Οι ομιλίες και των δύο αναμεταδίδονται από δεκάδες μέσα, τηλεοπτικά και ηλεκτρονικά, και προσελκύουν πολύ μεγάλο αριθμό ακροατών από όλες σχεδόν τις χώρες.
Σήμερα, έχει μεγαλώσει εντυπωσιακά ο αριθμός των εναλλακτικών μέσων ενημέρωσης και των σχολιαστών-αναλυτών, ειδικά στον Παγκόσμιο Νότο, που υποστηρίζουν το αντισωνιστικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντιαποικιοκρατικό και αντιπολεμικό ρεύμα που αναπτύσσεται κόντρα στις βεβιασμένες προσπάθειες της Δύσης να διατηρήσει την ηγεμονία της, ή ό,τι απέμεινε απ’ αυτήν, στον κόσμο. Κι αυτές οι φωνές αφυπνίζουν και επισπεύδουν το πέρασμα στη νέα φάση της ανθρωπότητας…
JeffreySacks: Το Ισραήλ δεν θέλει ειρήνη
Το Ισραήλ έχει την άποψη ότι θα κρατήσει όλη τη γη που κατέκτησε το 1967. Αυτή είναι η βασική πολιτική του Ισραήλ από το 1967. Ένα πολιτικό κόμμα που κυριαρχεί στο Ισραήλ από το 1978 είναι το κόμμα Λικούντ, το οποίο είναι το κόμμα του Νετανιάχου. Είναι στον πυρήνα του Λικούντ ότι δεν θα υπάρξει ποτέ παλαιστινιακό κράτος.
Όμως, τώρα, υπάρχουν 16 εκατομμύρια άνθρωποι στο έδαφος της λεγόμενης Παλαιστίνης πριν από τη δημιουργία του Ισραήλ το 1948. Οι μισοί από αυτούς είναι Παλαιστίνιοι Άραβες και οι μισοί από αυτούς είναι Εβραίοι, αυτή είναι η κατάσταση. Αυτή τη στιγμή τα 8 εκατομμύρια Εβραίοι κυβερνούν τα 8 εκατομμύρια Παλαιστίνιους.
Ολόκληρη η στρατηγική του Νετανιάχου που έχει διευκρινιστεί από το 1996 είναι ότι θα κρατήσουμε όλη την Παλαιστίνη και αν κάποιος προσπαθήσει να μας σταματήσει απ’ αυτό, ο «μεγάλος μας φίλος» που είναι από πίσω μας θα τους τσακίσει. Αυτή είναι η πολιτική του Ισραήλ. Είναι πολύ ρητή και θα μπορούσε να περιγραφεί πολύ λεπτομερώς ως εξής: ξέρουμε ότι αυτό θα είναι αντιδημοφιλές αλλά θα πρέπει να ανατρέψουμε κάθε κυβέρνηση που υποστηρίζει την Παλαιστινιακή υπόθεση.
Το 2001, οι λεγόμενοι νεοσυντηρητικοί που είναι το λεγόμενο σιωνιστικό τμήμα της κυβέρνησης των ΗΠΑ, συνέταξαν ένα έγγραφο, το οποίο είναι πολύ γνωστό, και έχω μιλήσει γι’ αυτό με δύο ανθρώπους που το γνωρίζουν πολύ καλά, τον στρατηγό WesleyClark και ένα διοικητή της Πολεμικής Αεροπορίας, τον DennisFritz. Με βάση αυτό το ντοκουμέντο προβλέπονταν επτά πόλεμοι στη Μέση Ανατολή σε πέντε χρόνια για να εξοντωθούν οι εχθροί του Ισραήλ. Και αυτοί οι επτά πόλεμοι ήταν Λίβανος, Συρία, Ιράκ, Σομαλία, Λιβύη, Σουδάν και Ιράν. Και έχουν ήδη διεξαχθεί έξι απ’ αυτούς τους πολέμους για λογαριασμό του Ισραήλ και έχουν οδηγήσει σε ένα συνεχές λουτρό αίματος στη Μέση Ανατολή. Στην Αφρική, η Λιβύη βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο, το Σουδάν τώρα έχει δύο εμφύλιους πολέμους επειδή οι ΗΠΑ χώρισαν τη χώρα στα δύο (σε Βόρειο και Νότιο Σουδάν) και στη συνέχεια το κάθε μέρος έχει έναν εμφύλιο πόλεμο, η Σομαλία δεν υπάρχει ως κράτος, ο Λίβανος δέχεται επίθεση από το Ισραήλ σήμερα, η Συρία είναι κυριολεκτικά κάτω από τις επιθέσεις του Ισραήλ, αφού καταλήφθηκε από την Αλ Κάιντα που υποστηρίζεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες… Παρεμπιπτόντως, και οι Ηνωμένες Πολιτείες πιέζονται από το Ισραήλ για πόλεμο με το Ιράν.
Δεν έχω καμία απολύτως συμπάθεια για τις πολιτικές του Ισραήλ, τις βρίσκω απεχθείς, πρέπει να πω. Ως Αμερικανός Εβραίος, τις βρίσκω αηδιαστικές, επειδή έχουν αποτρέψει την ειρήνη με τον Παλαιστινιακό λαό, με ένα κράτος της Παλαιστίνης και ένα κράτος του Ισραήλ. Και όταν κάποιος ρωτάει, αν είναι αυτό δυνατό, επειδή μιλάω τακτικά με τους υπουργούς Εξωτερικών σε όλη τη Μέση Ανατολή, μιλάω με τον Αιγύπτιο υπουργό Εξωτερικών, τον Ιορδανό υπουργό Εξωτερικών, τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών, τον Σαουδάραβα υπουργό Εξωτερικών, τους γνωρίζω όλους προσωπικά και έχω συζητήσει μαζί τους επί μακρόν, ο αραβικός κόσμος ζητάει ειρήνη με το Ισραήλ από το 2002 με αυτό που ονομάζεται Αραβική Ειρηνευτική Πρωτοβουλία και το Ισραήλ τους δείχνει το δάχτυλο και τους λέει όχι γιατί θα κρατήσουμε όλο το έδαφος. Τώρα αυτό είναι αυτοκτονικό, κατά τη δική μου άποψη, για το Ισραήλ, και είναι παράνομο και εντελώς σκληρό.
Οπότε έρχεται η επίθεση στις 7 Οκτωβρίου. Ήρθε από το πουθενά; Όχι, η επίθεση στις 7 Οκτωβρίου ήρθε μετά από περισσότερα από 50 χρόνια βάναυσης κατοχής από το Ισραήλ και την πλήρη απόρριψη ενός κράτους της Παλαιστίνης.
Διώξτε τους!
Δεν έχω καμία συμπάθεια για τον Νετανιάχου. Τον θεωρώ ως έναν από τους πιο βίαιους διαταραγμένους πολιτικούς ηγέτες στη σύγχρονη ιστορία!
Μιλάω με τους Ιρανούς, μιλάω με όλο τον Οργανισμό Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC), 57 χώρες, μάλλον γνωρίζω τους μισούς υπουργούς Εξωτερικών του OIC, όλοι θέλουν την ειρήνη εκτός από το Ισραήλ.
Το Ισραήλ θέλει τον έλεγχο. Ο Νετανιάχου, μήπως προσφέρει έστω και μία εναλλακτική λύση εκτός από το να νικήσουμε τη Χαμάς; Έχει ξεστομίσει έστω και μια φράση για ένα πολιτικό αποτέλεσμα; Όχι, επειδή όλη του η καριέρα, όλη του η ζωή βασίζεται στην αποτροπή δημιουργίας ενός κράτους της Παλαιστίνης.
Ξέρετε ποια είναι η απάντηση των Ισραηλινών; Διώξτε τους!
Αυτή είναι η απάντησή τους, αυτή είναι κυριολεκτικά η πολιτική τους, αυτό ακριβώς που είπε ο Τραμπ πριν από μερικές εβδομάδες και τότε οι άνθρωποι του είπαν «Όχι, όχι, όχι κύριε πρόεδρε, μην το λέτε αυτό».
Οι Αιγύπτιοι και οι Ιορδανοί είπαν: «Δεν τους παίρνουμε τους Παλαιστίνιους, δεν πρόκειται να έχουμε ξανά εθνοκάθαρση στη γειτονιά μας».
Πηγαίνω στο Ισραήλ εδώ και 53 χρόνια. Τότε ήταν οι πρώτοι παράνομοι ισραηλινοί οικισμοί στη Δυτική Όχθη. Αυτό μου εξηγήθηκε όταν ήμουν τελειόφοιτος στο λύκειο. Εμείς βάζουμε τα γεγονότα στο έδαφος, Τζέφρι, εντάξει; Είμαστε 53 χρόνια αργότερα και η Μέση Ανατολή εξακολουθεί να είναι σε λουτρό αίματος, γι’ αυτό και δεν έχω καμία απολύτως συμπάθεια για τον Νετανιάχου και την κυβέρνησή του.
Βλέπουμε στα άλλα μέρη του κόσμου τεράστια αστάθεια και έλλειψη στρατηγικής. Στη Μέση Ανατολή, προς μεγάλη μου λύπη είναι πιθανό να διπλασιαστεί η υποστήριξη των ΗΠΑ στο ισραηλινό μακελειό, το οποίο θεωρώ ως γενοκτονία και είναι απολύτως καταστροφικό για την ειρήνη στην περιοχή, αλλά δεν βλέπω τον Τραμπ να το αλλάζει αυτό.
Κάποια στιγμή έκανε tweet μια δική μου φράση, που αποκάλεσα τον Νετανιάχου «γιο σκύλας». Ο Τραμπ το ανέβασε και μετά επί τρεις μέρες είχε γίνει πρωτοσέλιδο στο Ισραήλ, αλλά τι εννοούσε με αυτή την ανάρτηση; Προφανώς τίποτα για πολύ, καθώς επιστρέψαμε στους πολέμους του Νετανιάχου, παντού, στον πόλεμο στη Γάζα, τον πόλεμο στη Δυτική Όχθη, τον πόλεμο στον Λίβανο, τον πόλεμο στη Συρία, στην Υεμένη και αυτό που θέλει και επιδιώκει ο Νετανιάχου είναι ένας πόλεμος με το Ιράν, ο οποίος θα μπορούσε να είναι ένα παγκόσμιο τέλος στην πραγματικότητα… Δεν νομίζω ότι θα πάμε σε πόλεμο με το Ιράν, αλλά το ισραηλινό μακελειό δεν σταματά από τον Τραμπ. Στην πραγματικότητα, ρητορικά ενθαρρύνεται από τον Τραμπ, κι αυτό είναι μια μεγάλη απογοήτευση.
(Asia Society, Hong Kong Center, 2025)
IlanPappé: Πώς το Ισραήλ έγινε φασιστικό κράτος
Πραγματικά εξεπλάγην από την αντίδραση της Δύσης και ιδιαίτερα της Δυτικής Ευρώπης. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορούσα να προβλέψω, εννοώ ότι δεν μπορούσα να προβλέψω ότι μια γενοκτονία τέτοιου μεγέθους, με τέτοια ορατότητα, με αυτού του είδους τη σκληρότητα, δεν θα οδηγούσε κάποιο από τα σημαντικά μέλη των πολιτικών ελίτ της Δύσης να σκεφτεί ξανά την υποστήριξή του στο Ισραήλ σχετικά με την ευθύνη του για τα δεινά των Παλαιστινίων. Ήταν αυτό το είδος του φάσματος που έχουμε μεταξύ της πλήρους αδιαφορίας και της επιδοκιμασίας των Ισραηλινών, που είναι τόσο στενό και δείχνει τη μεγάλη ηθική δειλία των πολιτικών, γιατί είμαι σίγουρος ότι γνωρίζουν τι συμβαίνει. Δεν είναι ότι δεν ξέρουν, ξέρουν τι συμβαίνει και γνωρίζω κάποιους από αυτούς, όχι απαραίτητα προσωπικά, αλλά γνωρίζοντας τι κάνουν, γνωρίζοντας τις θέσεις τους είναι πολύ σαφές ότι παίρνουν συνειδητά την απόφαση να μην εμπλακούν, επειδή φοβούνται για την πολιτική τους καριέρα, όχι επειδή είναι ιδιαίτερα κακοί άνθρωποι που τους αρέσει να βλέπουν να συμβαίνουν γενοκτονίες. Αλλά είναι το χειρότερο είδος ανθρώπων σύμφωνα με τους φιλοσόφους που μας λένε ότι το κακό υπάρχει όχι μόνο απ’ αυτούς που το διαπράττουν, αλλά κι απ’ αυτούς που δεν κάνουν τίποτα εναντίον του και εδώ μιλάμε για ανθρώπους που θα μπορούσαν να κάνουν κάτι εναντίον του.
Αυτό είναι κάτι που με εξέπληξε, αλλά ακόμα περισσότερο με εξέπληξε είναι ότι κατά καιρούς μιλάω με διανοούμενους, ακαδημαϊκούς συνάδελφους και πολιτικούς εδώ στη Βρετανία, στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, που εξακολουθούν να υποστηρίζουν το Ισραήλ. Άνθρωποι που είναι μορφωμένοι, με γνώσεις, πολύ ευκρινείς για κάθε άλλο θέμα στον κόσμο, που σέβεσαι τον τρόπο που μιλούν και τη γνώση που φέρνουν μαζί τους, απ’ τους οποίους θα μάθεις κάτι. Όταν, όμως, πρόκειται για το Ισραήλ, κάποιοι από τους πιο εκλεπτυσμένους και με ευφράδεια, είτε πολιτικοί είτε δημοσιογράφοι είτε ακαδημαϊκοί, γίνονται τόσο ηλίθιοι που παπαγαλίζουν το ισραηλινό σενάριο χωρίς καμία κριτική, χωρίς καμία από τις ικανότητες που έχουν κάθε φορά που εξετάζουν οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αναλυθεί. Έχω γράψει πάρα πολλά βιβλία, αλλιώς θα είχα γράψει κι ένα βιβλίο γι’ αυτό. Είναι πραγματικά κάτι για το οποίο πρέπει να γράψω ένα βιβλίο. Αυτό το ονομάζω ηθική βλακεία. Είναι απίστευτο. Οι Γερμανοί είναι οι χειρότεροι. Δεν ξέρω αν κάποιος είχε συνομιλία με Γερμανούς διανοούμενους κι αν ξέρει γιατί υποστηρίζουν το Ισραήλ ακόμα και σήμερα. Αυτό είναι πάρα πολύ ντροπιαστικό και είναι ακόμα πιο ντροπιαστικό στα γερμανικά, είμαι γερμανομαθής, ακούγεται ακόμα χειρότερα στα γερμανικά!
Χαμηλού διαμετρήματος
Αλλά δεν είναι καλύτερα στη Βρετανία από πολλές απόψεις και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αναλυθεί. Απλά, είστε πρόθυμοι να υποβαθμίσετε τον εαυτό σας ως στοχαστή, ως ερευνητή, ως δημοσιογράφο, ως πολιτικό, προκειμένου να ικανοποιήσετε τι; Να ικανοποιήσετε ένα κράτος που διαπράττει καθημερινά γενοκτονίες και είστε πρόθυμοι να καταστρέψετε ακόμη και το διεθνές νομικό σύστημα γι’ αυτό;
Έχει να κάνει πολύ με την ισλαμοφοβία. Είμαι σίγουρος ότι έχει να κάνει πολύ με το γεγονός ότι εξαιτίας του Σιωνισμού η Ευρώπη δεν αντιμετώπισε ποτέ τον ρατσισμό. Ποτέ δεν αντιμετώπισε τον ρατσισμό. Διότι αν αγνοήσεις τον ρατσισμό κατά των Εβραίων λέγοντας ότι δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με τον ρατσισμό κατά των Εβραίων επειδή δημιουργήσαμε ένα υπέροχο κράτος γι’ αυτούς στον αραβικό κόσμο, τότε ο ρατσισμός παραμένει μέρος της ευρωπαϊκής κοινωνίας και το Ισραήλ υπενθυμίζει στην Ευρώπη ότι ο ρατσισμός δεν έχει τελειώσει στους νόμους του, στο Σύνταγμά του, στο εκπαιδευτικό του σύστημα και ούτω καθεξής.
Θα έκλεινα λέγοντας κάτι για την ουσία της πολιτικής στις μέρες μας. Δεν θέλω να γενικεύσω, αλλά θα το κάνω. Οι περισσότεροι πολιτικοί στη Δύση είναι εγωκεντρικοί όσον αφορά την εκλογική τους βάση. Τη θεωρούν ως μια βάση που θα εξασφαλίσει την επανεκλογή τους και όχι ως μια ομάδα ανθρώπων που έχουν ανησυχίες στις οποίες πρέπει να δώσουν σημασία. Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά γενικά δεν θυμάμαι περίοδο στη σύγχρονη ιστορία που οι πολιτικοί να ήταν τόσο χαμηλού διαμετρήματος! (Χειροκροτήματα)
Και έγινε επαγγελματική λύση σε περιόδους που η ανεργία είναι μεγάλη. Είναι απίστευτο το χάσμα μεταξύ της ρητορικής στην Αγγλία, είναι ιδιαίτερο γιατί μιλάνε ωραία, μεταξύ της ρητορικής και αυτών που πραγματικά κάνουν. Είναι τόσο τεράστιο, οπότε ίσως αυτό να είναι και μέρος αυτού που μου δίνει μια μικρή ελπίδα, επειδή πιστεύω ότι τελικά οι ανθρώπινες κοινωνίες θα βαρεθούν αυτό το είδος πολιτικής. Και ακόμη και ένα μικρό βήμα, μια μικρή κίνηση προς ένα καλύτερο είδος πολιτικής που βασίζεται στη δικαιοσύνη και τις ηθικές αξίες, είναι μια μικρή νίκη για τους Παλαιστίνιους. Όσο πιο δίκαιες είναι οι κοινωνίες μας, όσο πιο ηθικές είναι οι πολιτικές μας, τόσο περισσότερο οι κυβερνήσεις μας θα κατανοήσουν το ρόλο τους και την ευθύνη τους για την υπεράσπιση των Παλαιστινίων και θα προχωρήσουν πέρα από αυτό που κάνουν τώρα προκειμένου να διασφαλίσουν ότι το Ισραήλ δεν θα μπορέσει να ολοκληρώσει την εξόντωση των Παλαιστινίων!
[Χειροκροτήματα]
(Aaron Bastani, Novara Media, ΜεγάληΒρετανία, 2025)
